Ասիական երկու հսկաների՝ Չինաստանի և Հնդկաստանի, կամ ինչպես երբեմն պերճախոս անվանում են՝ «Վիշապի ու Փյունիկի», հարաբերությունները, թերևս, ներկայումս պահպանված միջպետական հարաբերություններից հնագույնն են։ Հնդկաստանը Չինաստանից բաժանվում է դժվարանցանելի լեռնաշղթայով՝ Հիմալայներով, Տիբեթի լեռներով, սակայն աշխարհագրական դիրքի մոտիկությունը, մշակույթների ինքնատիպությունը հանգեցրել են նրանց բնական փոխադարձ շահերին։

Արիստոտելը, Պոլիբիոսը և այլք օլիգարխիան համարում էին ազնվականության այլասերման պտուղ։ Նորահայոց օլիգարխիան 3-րդ հանրապետության մեծագույն այլասերումն է, և սա մեր ճակատագրի խարանն է ու խոցը։ Ինչո՞ւ, ինչպե՞ս «երկնվեց» այս չարաբաստիկ հակապետական դասը։

Բնականաբար հայ հանրության ազնվարյուն ու գիտակից (այսինքն՝ ո՛չ աղանդավոր, ո՛չ սեռամոլոր և ո՛չ էլ իշխանակցորդ) հատվածը մեծ հույսեր է կապում Եվրասիական ընտանիքում հայտնվելու փաստի հետ։

Խորհրդարանը, ինչպես հայտնի է, ներկայացուցչական մարմին է, ընտրովի և, օրենսդրական գործառույթից բացի, ունի նաև քաղաքական գործառույթ: Որևէ երկրի խորհրդարանի նիստերին երեք օր ներկա գտնվելով և այդ նիստերի լուսաբանումը երեք օր ուսումնասիրելով` հանգիստ կարող ես պատկերացում կազմել այդ երկրի քաղաքական ու տնտեսական իրավիճակի, ժողովրդավարության աստիճանի, տնտեսության զարգացման միտումների, ընդհանրական մշակութային մակարդակի մասին:

Քաղաքական աշնան արդեն երկրորդ շաբաթը ի հայտ բերեց քաղաքական գարնան միտումների անշեղ կրկնությունը: Երկկողմանի անորոշությունն ու անելիքների տարտղնվածությունը՝ ի հավելումն:

Ինչպես հայտնի է, ծրագրված է 2014 թ. Աֆղանստանից դուրս բերել ՆԱՏՕ-ի և նրան հարող երկրների զորքերը։ Բայց դեռ 2012 թ. հոկտեմբերի 7-ին աֆղանական «Թալիբան» շարժումը երկրի բնակչությանը հղած ուղերձում հայտարարել էր, թե «լիակատար հաղթանակ է տարել օտարերկրյա զավթիչների նկատմամբ»։ Հայտարարության մեջ շեշտվում էր, որ օտարերկրյա զորքերը «Աֆղանստանից հեռանում են այնպիսի խայտառակությամբ, որ մի կերպ փորձում են որևէ արդարացում գտնել»։

Մի քանի օրում Հայաստանը վերադարձավ աշխարհի քաղաքական քարտեզ` վերահաստատելով, որ կա Երևան մայրաքաղաքով պետություն, իրողություն, որ անցյալ սեպտեմբերից ընդունվում էր վերապահումներով` ձևային տեսակետից, բովանդակայինը գերադասելով Կրեմլի հետ պարզել:

60-ամյա Ռոբերտ Քոչարյանին ու Չինաստանը «գրավող» Գագիկ Ծառուկյանին, քաղաքական դաշտի ընդհանրական լռության մեջ, Սերժ Սարգսյանը տվեց նույնքան ընդհանրական պատասխան. եթե աշունը թեժ է լինելու, թե՛ կրակը, թե՛ կրակմարիչը իմ ձեռքում են:

Հիմա ծիծաղելի կլինի պնդել, թե «պետք լինին» Թուրքիայի ներսում կլինեն հայերի, վրացիների, հույների ու հրեաների կոտորածներ. այդ ժողովուրդների ներկայացուցիչներն այստեղ այնքան էլ շատ չեն։ Իհարկե, կան հայերի, վրացիների, հույների, հրեաների ու այլ ժողովուրդների ծպտյալ ներկայացուցիչներ։

Մինչ Եվրոպան ավելի ու ավելի է խրվում գլոբալ դիմակայության ճահճում, երբեմնի բարեկամ և անգամ «եղբայր» ժողովուրդները թշնամիներ են դառնում, իսկ դրանց պարագլուխներն արդեն խոսում են հարաբերությունների անշրջելիության մասին։ Պեկինն ակտիվորեն, հետևողականորեն և, գլխավորը, հաջողությամբ Ասիայում առաջ է տանում նոր մոտեցումները միջազգային հարաբերություններում։