Մոլդովան և Ուկրաինան դարաձան ԵՄ անդամության թեկնածու, Վրաստանը՝ ոչ: Բորելն ասաց, որ Վրաստանը պատրաստ չէ: Իրականում անդամության թեկնածուի կարգավիճակին ավելի շատ մոտ էր Վրաստանը: Պարզապես, Ղարիբաշվիլին պատժվեց Ռուսաստանի դեմ պատժամիջոցներին չմիանալու համար:

Լավրովը հայտարարել է, որ Մոսկվան ստուգված տեղեկություններ ունի Թուրքական և Երկնագույն հոսքերի պայթեցման ծրագրերի մասին: Հիշեցնեմ, որ այս երկու գազամուղերով Ռուսաստանը գազ է մատակարարում Թուրքիա, որտեղից այն ռեէքսպորտ է արվում տարբեր ուղղություններով, այդ թվում՝ դեպի Եվրոպա: Երկու գազամուղերն էլ շատ կարևոր նշանակություն ունեն Թուրքիայի էներգետիկ անվտանգության համար: Ավելին, դրանց շահագործման կասեցման դեպքում Թուրքիայում ձևավորվող միջազգային գազային խաբը հայտնվում է մեծ հարցականի տակ:

Եվրախորհրդարանի պատգամավորը հարցնում է ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Ստոլտենբերգին. «Ասացիք, որ Ուկրաինան աստիճանաբար նվաճում է տարածքներ։ Բայց դա ճիշտ չէ։ Ուկրաինացիները տվել են կես միլիոն զոհ...

Մեր ներկա վիճակը և գոնե դրա կարճաժամկետ հեռանկարը օբյեկտիվորեն գնահատելու համար շատ կարևոր է սթափ կերպով հասկանալ ռուս-թուրքական փոխհարաբերությունների մի կարևոր առանձնահատկություն։

Այս տարվա սեպտեմբերին սպասվում է եվրասիական հանրության համար երկար սպասված միջոցառումներից մեկը՝ «Արևելյան տնտեսական ֆորում-2023»-ը, որը կազմակերպել է Ռուսաստանը՝ Վլադիվոստոկ քաղաքում։

Սեպտեմբերի 4-ի Պուտին-Էրդողան հանդիպումը լուսաբանվում և մեկնաբանվում է գրեթե բոլոր առաջատար լրատվամիջոցներով: Հանդիպումն անասելի մեծ հետաքրքրություն է առաջացրել...

Որքան էլ մեր հասարակության որոշ շերտերի համար երազային հնչի ՆԱՏՕ-ի անդամ դառնալու հեռանկարը, պետք է հիասթափեցնել նրանց, որովհետև առնվազն առաջիկա 10 տարիների ընթացքում հնարավոր չէ դա, եթե չասեմ, որ անհնարինի շարքից է։

Ըստ ամենայնի, բանդերական ՈՒկրաինայից հետո Ռուսաստանը կզբաղվի Ղազախստանի դեկոմունիզացիայով:

Իսկ Ֆրանսիան Ադրբեջանի նկատմամբ սանկցիաներ կիրառելու՞ է, թե՞ ոչ։ Կուզե՞ք ասեմ՝ չի՛ կիրառելու: Ավելին ասեմ. առարկայական ուրիշ բան չի անելու, բացի հումանիտար բեռներ փոխադրող բեռնատարները Հակարիի կամուրջ հասցնելը։

Երբ Ադրբեջանն ասում է «ինտեգրացիա», ասում է ոչ թե պահով թելադրված մարտավարությամբ, այլ հետևողականորեն առաջ է մղում վերջին տարվա ընթացքում Վաշինգտոնի և Բրյուսելի «նկուղներում» կայացված պայմանավորվածությունները։ Պայմանավորվածություններ, որոնց ոչ միայն անտեղյակ չեն, այլև իրենց համաձայնությունն են տվել թե՛ Հայաստանի, թե՛ Արցախի իշխանությունները։ Բավական է հետ գնալ և վերհիշել նախորդ տարվա հոկտեմբերին կայացած պրահյան հանդիպումից հետո Սալիվանի, Տոյվո Կլաարի, Միշելի, ՀՀ-ում ԵՄ և ԱՄՆ-ի դեսպանների, նույն համատեքստում՝ Ադրբեջանի և Հայաստանի իշխանությունների հայտարարությունները։