Օրվա «ինտրիգը» մնացին նորաստեղծ «Հայ ազգային կոնգրես» կուսակցության անդրանիկ համագումարն ու նրա շուրջ ծավալված քննարկումները սոցցանցերում:
Ամեն ինչ ընթացավ վաղօրոք նախագծած սցենարով. կանխատեսելի էր, թե ովքեր պետք է հրավիրվեն, ովքեր՝ ոչ: Կանխատեսելի էր, որ ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը միաձայն ընտրվելու էր այդ կուսակցության նախագահ: Կանխատեսելի էին նաև ելույթները, գնահատականները, քաղաքական համագործակցության հեռանկարները:
Միակ «անկանխատեսելին», թերևս, բուֆետում միայն ՀԱԿ անդամներին կտրոնով տրված հացի ու երշիկի բուտերբրոդներն էին, ինչը ոմանց հիշեցրեց անցյալ դարի իննսունականները, երբ հացը գնում էինք կտրոնով:
Համագումարում չշրջանցվեցին վերջին քաղաքական իրադարձությունները՝ Րաֆֆին, նրա՝ ոչ քաղաքական գործողությունները, ԲՀԿ-ի հետ համագործակցությունը՝ որպես մասն ամբողջից պոկելու խորիմաստ և հեռահար քայլ:
Հետաքրքիրն այն է, որ ՀԱԿ-ը փետրվարի 18-ի ընտրություններից հետո Րաֆֆի Հովհաննիսյանին ճանաչեց որպես հաղթող, բայց նույն Րաֆֆիի ղեկավարած «Ժառանգություն» կուսակցությանը չէին հրավիրել համագումարին: Պարզվեց՝ հրավիրել են միայն այն քաղաքական ուժերին, ում հետ համագործակցում են: Օրինակ՝ «Բարգավաճ Հայաստանը» և Հայ Հեղափոխական Դաշնակցությունը: «ժառանգության» հետ համագործակցություն վերջին տարիներին ամենաարդյունավետը ստացվել է միայն Փաստահավաք խմբում, որի կազմած զեկույցները պահպանվում են, ուղարկվել են նաև միջազգային կառույցներին, իսկ այդ զեկույցներում Մարտի 1-ին մասնակցած օլիգարխների և պաշտոնյաների կողքին իր «պատվավոր» տեղն է զբաղեցնում նաև ԲՀԿ-ի ղեկավար Գագիկ Ծառուկյանը:
Հիմա ՀԱԿ-ի հույսը մնացել է այն, թե իշխանությունները երբ և ինչքանով «կտրորեն» Գագիկ Ծառուկյանին, որ հարմար պահին նրան անկյուն կքշեն, որպեսզի նա ճարահատյալ դառնա «ընդդիմադիր», ինչպես վարվել են այլք: Չի բացառվում, որ ինչ-որ իքս պահի Գագիկ Ծառուկյանն էլ պոկվի և դառնա ընդդիմադիր (նրա վերջին գործողություններից էլ, մասնավորապես՝ Սերժ Սարգսյանի երդմնակալությանը չմասնակցելուց, կարելի է այդ հետևությունն անել), և նրա խայտաբղետ, այստեղից-այնտեղից հավաքած, մի քանի կուսակցություն փոխած գործիչների համար տանիք դարձած կուսակցությունը, որը բիզնես-ակումբ է հիշեցնում, հօդս ցնդի: Սակայն ի՞նչ է շահելու դրանից ՀԱԿ-ը, որին, ի սկզբանե, անդամագրվել էին նվիրյալ, պայքարող, գաղափարական անձինք, իսկ այսօր նրանց մասին խոսք անգամ չկա կամ կա հետին թվով՝ որպես հեռացածների: Եվ այդպես էլ պետք է լիներ, քանի դեռ հայաստանյան քաղաքական կյանքում գերակա են դիտվում ոչ թե սկզբունքները, ոչ թե գաղափարների նկատմամբ ցուցաբերվող հետևողականությունը, այլ՝ ինտրիգները, «բաժանիր, որ տիրես»-ը:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ