«Խաղաղության համաձայնագրի տեքստի 80-90 տոկոսը, արտգործնախարարի՝ ինձ տրամադրած տեղեկություններով, արդեն համաձայնեցված է»,- Բաքվի վերահսկողությանն անցած Շուշիում հայտարարել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը։ Նա հավելել է, որ Հայաստանին ստիպել են տեքստից հեռացնել Արցախի վերաբերյալ դիրքորոշումն ու տերմինաբանությունը, ինչը ճանապարհ բացեց կարգավորման գործընթացի հետագա զարգացման համար։ Միևնույն ժամանակ, ըստ Ալիևի, «երկու հարց բաց է մնում»։                
 

Հատուկ ուշ հասկացողների համար

Հատուկ ուշ հասկացողների համար
17.12.2012 | 17:02

ՀՀԿ համագումարների արարողակարգային միակ լավ բանն այն է, որ ՀՀԿ վերնախավը շարքերի հետ նույն դռնից է մուտք գործում, որպես նախնական ժողովրդավարության «ցցուն» արտահայտություն: Էստեղ ամեն բան պրծնում է, զի դուրս է գալիս էլիտայի համար նախատեսված հետևի դռնից: Որպես ոսկրացած օրինաչափություն:

Մնացածն արդեն դեժավյու էր. դահլիճում շարված ՀՀԿ «պոլիտբյուրոն» էր, էս անգամ ավելի պայծառացած դեմքերով. Գագիկ Ծառուկյանի որոշումը, ըստ ամենայնի, լուսավորել էր ՀՀԿ ծերակույտի հիմնական մասի ինքնազգացողությունը, ինչը չէիր ասի մեկ-երկուսի մասին. կոնկրետ «մեկի» աուրայից ահագին ընկճվածություն էր կաթկթում:
Եվ քանի որ Սերժ Սարգսյանի ելութը, մանավանդ որոշ հատվածներ, արդեն իսկ բեսթստելլեր են հասցրել դառնալ, իսկ որոշ օպոնետներ սոցցանցերում սոխակ են կտրել, անդրադառնանք ելույթի մեզ հետաքրքրող հատվածներին:
Փոխվե՞լ էին արդյոք արտաքին գերկայությունները Սերժ Սարգսյանի 2008 թվի ծրագրի դրույթների մասով` ուժային կենտրոնների նկատմամբ. մանավանդ որ, գլոբալ քաղաքական տենդենցները գրեթե արմատական վերանայման էին ենթարկվել հենց իրենց` աշխարհի կառավարիչների կողմից: Եթե հաշվի առնենք հանգամանքը, որ ԱՄՆ-ը գրեթե կյանքի կոչեց Բժեզինսկու Մեծ Մերձավոր Արևելքի, ինչպես նաև մնացյալ քրմերի տարիների որոշակի իդեա-ֆիքսերը: «Վերաբեռնման» տանելով նաև մեր տարածաշրջանը` ի դեմս Վրաստանի: Որը, ի դեպ, դեռ կվերաձևակերպվի` ի դեմս Սիրայի և Իրանի: Էլ չենք ասում` դեպ խորհրդային անցյալ գլորվող Պուտինի Եվրասիական Միության իդեա-ֆիքսը: Մանավանդ որ, Սիրիայի դիմաց ԱՄՆ-ը մասամբ, կարծես թե, Ռուսաստանին է զիջում Վրաստանը` վերջինիս համար այնտեղ ստեղծելով մանևրի ինչ-որ դաշտ:
Փորձում էինք հասկանալ` ծրագրային դրույթների գոնե տողատակում կա՞ն նուրբ ակնարկներ` վեկտորալ նոր ուղեգծումների: Ո՛չ: Չկային: Դրանք մնացել էին ծրագրի չգրված` «փարդի քամակում» տեղի ունեցող գործընթացների մակարդակում` Պուտինի Հայաստան գալու, Բայդենի` Տիգրան Սարգսյանի ընդունելության ենթատեքստերում:
Նույնիսկ «բարձր» չէին Սերժ Սարգսյանի խոսքերը` սպասվող 2015 թվին առնչվող, որն էլ, ընտրվելու դեպքում, ըստ ամենայնի, լինելու է Սերժ Սարգսյանի պաշտոնավարման էպոգեյը (հարգանքներիս հավաստիքը երկրորդ նախագահ Ռորբերտ Քոչարյանին, որին կմաղթենք` այդ թվին կանգնած լինի Սերժ Սարգսյանի կողքին` Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ուղեկցությամբ):
Ծրագրում ակնարկ կար նաև շատ կարևոր` աշխարհում լայն թափ առնող ինքնորոշման շարժմանը, բայց ՈՒելսի նահանգի, իսկ, առավել ևս, սպասվող` ՈՒրուգվայի կողմից Ղարաբաղի ճանաչման գործընթացի մասին, բնականաբար` ոչ մի խոսք: Ասվել է` Ղարաբաղի ճանաչման գործընթացը ևս, ընտրվելու դեպքում, լինելու է Սերժ Սարգսյանի պաշտոնավարման էպոգեան: Բայց այդ մասին ևս ցածր խոսվեց:
Մտանք «կուլիսներ»: Էստեղ արդեն դանդաղ շտապող Սերժ Սարգսյանը «վա բանկ» գնաց` ուղիղ նշանակետով ոչ թե էնդշպիլ, այլ ուղղակի շախ հայտարարելով. «Անհաջողություններն սկսվում են այնտեղ, որտեղ մենք աշխատում ենք միմյանց դեմ. ծածուկ թե բացահայտ, կարևոր չէ»:
Բեմն ահագին հեռու էր մեզնից, որպեսզի հասկանայինք, թե այնտեղ նստածներից ով ինչպես է ընկալում ասվածը: Բեմի ու դահլիճից դուրս խոսքի հասցեատերերին միասնականացրեց հաջորդ ակնարկը. «Իշխանության համար պայքարը բնական է, բայց ով էլ լինի իշխանություն, նրա առաջ ծառանալու են նույն խնդիրները: Այս երկիրն ունի ուժ, և հենց այդ ուժն է նաև, որ միշտ կկանգնեցնի տգետներին ու արկածախնդիրներին` արգելելով անհիմն փորձությունների տանելու մեր երկիրը»:
Ովքեր էին «տգետներն ու արկածախնդիրները», հատուկ անդրադարձ չեղավ: Բայց էնդշպիլն այնքանով հետաքրքիր դարձավ, որ գրեթե առանց անունի էլ բացահայտեց` ով ով է։ «Ո՞վ իրավունք ունի նրա թիկունքում նրա Հայաստանը ջլատել: Ես էլի եմ ասել, ուշ հասկացողների համար կրկնում եմ` ոչ ոք իրավունք չունի: Համբերությունը, ներողամտությունը և հանդուրժողությունը նույնպես սահմաններ ունեն: Այդ սահմանները մենք արդեն հստակ գծել ենք: Դրանք Հայաստանի օրենսդրության սահմաններն են»:
«Դո՛ւ ասացիր»: Մնում է «ուշ հասկացողները հասկանան» ասվածը:
Իսկ եթե մեզ եք հարցնում, ապա կարծում ենք` ակնարկն առաջին հերթին ուղղված էր նրանց, ովքեր կփորձեն «համբերության և ներողամտության» վրա կրկին բարիկադներ բարձրացնել` մարտի մեկի դեժավյու պարտադրելով ժողովրդին:
Եվ այն էլ` «վերաբեռնվող» էս տարածաշրջանում:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2745

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ