Արահետները բաց են ու կանաչ. գալիս եմ
Քեզ մոտ`
Տուն, Տեր իմ, կրկին:
Ծիծեռնակները երգերն են երգում
վաղուց մոռացված.
Այդ երբ էր, Տեր իմ, որ մանուկ էի` գրկումդ
նստած:
Օրհնության Մեծ բույր` թող որ շշնջամ
խոսքեր մեկուսի,
Թող որ անկաշկանդ արցունքս ցավի`
հեղեմ ձեռներիդ.
Տուր ազատություն, ազատության Հայր,
տուր ղողանջները,
Որ կային մանուկ օրերի խորքում`
Վզնոցի նման վզիս կախելու:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ