Ամեն հեռացող սերունդ իր հետևից եկողի շնչառությունն է զգում թիկունքին, ուրախանում է, տխրում, կասկածում, փնթփնթում, նախանձում:

Մահվան թեման կա գեղարվեստական գրականության մեջ և կլինի քանի դեռ կա գրականությունը։

Էս փոքր քաղաքում այնքան շատ են բերել ու լցրել բջջային ու ինտերնետ պոզավոր ու թանկ կապերը, 5G ինտերնետ փաթեթները, ամեն տուն ու հետնաբակ ցանցապատել, որ մեր հին ու բարի կապերն ուղղակի խեղդվում են, երկարատև կախում են, տարրական ֆունկցիաներ չեն իրականացնում:

Վայրկյան, այսինքն, կյանքի մի ակնթարթ՝ էնքան չնչին, որ երբեք չես զգում, որի մեջ ոչինչ չի տեղավորվում, բացի սրտի զարկից։ Մի վայրկյանում ոչ մի բան չես հասցնի անել, ինչպես՝ մի լումայով բան չես առնի, ինչպես մի միլիմետրի մեջ բան չես տեղավորի, մի ցորենի հատիկով չես կշտանա։

Ալիևներն իրենց ազգային, պետական, թուրանական հաղթանակին էին գալիս 1988-ից, իրենց տարածքից մեզ կոտորելով դուրս հանելով ու թուրանի հիմքերը դնելով։ Մանավանդ 1994-ի հրադադարից հետո՝ 26 տարի շարունակ համբերատար երկիր, բանակ լոբբիստական ահռելի ցանց, դիվանագետների, մասնագետների ու սաֆարովների կերտելով։ Իսկ մենք իրար հոշոտելու գործին էինք։

Վերահրատարակվել է ՀՀ վաստակավոր լրագրող Պետրոս Սարուխանյանի «Արծաթի-Ալաստան (193 տարվա պատմություն)» գիրքը, որի առթիվ շնորհավորում ենք մեր գործընկերոջը:

Նե­րե­ցեք, ի­հար­կե, բայց ես զտա­րյուն հայ եմ՝ հո­գե­բա­նու­թյամբ և մտա­ծո­ղու­թյամբ, լիովին կրում եմ հա­յի հատ­կա­նիշ­նե­րի մի ամ­բող­ջու­թյուն, ո­րի մեջ հա­զա­րա­մյակ­ներ շա­րու­նակ սերն­դե­սե­րունդ նստ­վածք են թո­ղել նախ­նի­նե­րը: Օ­տար գիտ­նա­կան­նե­րը փաս­տում են, որ հայ կնոջ գե­նե­տիկ կո­դը ա­վե­լի քան ութ հա­զա­րա­մյակ փո­փո­խու­թյուն չի կրել, հետևա­բար ծնող­նե­րից, մո­րից հաս­տա­տա­պես, հա­յը ժա­ռան­գում է այդ ա­նեղծ հարս­տու­թյու­նը: Ա­սում են, սա մեր ազ­գա­յին ինք­նու­թյան բա­ցա­ռի­կու­թյուն­նե­րից է՝ միայն մեզ բնո­րոշ։ Այդ­պես սուրբ մյու­ռոնն է իր նախ­նա­կան հիմ­քի վրա շա­րու­նա­կում դա­րե­դար լրաց­վել և վե­րա­հաս­տատ­վել: Հայ մայ­րեր… «Մայ­րե­րի ա­փի մեջ պի­տի փնտ­րել ազ­գե­րի ճա­կա­տա­գի­րը»: Ազ­գե­րի էու­թյան յու­րա­տե­սա­կու­թյան և անկ­րկ­նե­լիու­թյան մեջ է ամ­բար­ված հա­մաշ­խար­հա­յին ըն­տա­նի­քի ամ­բողջ հմայքն ու կա­տա­րե­լու­թյու­նը:

Ուզում էինք դառնալ ծովից-ծով Հայաստան, բան չէր մնացել՝ Սևրի պայմանագիրն էինք արդեն վեր հանում, այն էլ դարձանք ժենգյալով հացի երկիր Հայաստան:

Անձրևը համառորեն ծեծում է իմ պատուհանը. - Վե՛ր կաց, վե՛ր կաց:

Արծվի կյանքը ավելի երկար է իր տեսակի բոլոր թռչուններից: