Ա՜խ, որքա՜ն է ցավում հոգիս, երբ քայլում եմ Երևանի փողոցներով ու տեսնում մարդկանց գայթակղված հայացքներով, մոլորված դեմքերով ու հուսահատ սրտերով, խաբված ճակատագրերով:
Երեկ առավոտյան Երևանի Դավիթաշեն համայնքի Սրբոց Նահատակաց եկեղեցում ականատեսն եմ եղել մի իսկապես բացառիկ հուզիչ բանի։ Համայնքի կարիքավորների նկատմամբ ունեցած համեստ պարտքս տալուց, իմ բաժին մոմերը վառելուց հետո մտա եկեղեցի։ Քիչ անց ինձ միացավ մի երեխա՝ երևի 6-7 տարեկան։ Խաչակնքվեց, ծնկեց՝ իր բաժին ասելիքը մրմնջալով։
Սիրիական հակամարտությանը Ռուսաստանի անսպասելի խառնվելուց հետո բոլորը և, առաջին հերթին, Թուրքիան, տեսան, որ ռուսական ապրելաձի և պայքարի հին ալգորիթմը մնում է ուժի մեջ։
Պատմությունը ցույց է տվել, որ սովորաբար, ռուսների մոտ անպատրաստության և անկազմակերպության նախնական շրջանին հետևում են պայքարի ավելի ու ավելի կատարելագործված ձևեր ու մոտեցումներ...