Հոսեցրու ներսումս
քարացած արցունքները,
Անջուր ու լուռ,
Մինչև վերջ, անմնացորդ...
Թող ոչինչ-ոչինչ ներսումս չմնա։
Նրանց տեղը դիր
Քո կենդանությունն ու Քո մեծ Սերը…
ՈՒ փոքրիկ մի թել` դեպ երկինք տանող.
Որի հետ ամեն փոքրիկ հպումից
Աստվածային լույս կաթի ինձ վրա:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ