Պատմությունը հազար անգամ պայմաններ է ստեղծել հայի տեսակը իսպառ ոչնչացնելու համար, հայը հազար ու մեկ անգամ զարմացրել է վերապրելու համառությամբ: Մեր սքանչելի հարատևության գաղտնիքներից մեկն էլ մեր լավատեսությունն է եղել: Ցորեն հաց չունես, ցորեն լեզու՞ էլ չունես՝ նախատել են չարագույժ հուսահատներին, այսինքն, ամեն ինչ մի կործանիր, հույսը գոնե թող ապրի:
Այսօր Հայաստանի հրաշք լինելության առասպելի վերջին արարն է կարծես խաղացվում Հայկական տոհմիկ լեռնաշխարհում: Լույսի ոչ մի շող, հույսի ոչ մի փշուր՝ այսպիսին է օրվա իրողություններով վաղվա ակնկալիքը բացահայտել փորձողների թևաթափ խոսքը: Մարդու սիրտ է ակամա ճմլվում այս ծանրասմբակ ողբասացությունից: Ակամա ուզում ես ճչալ՝ հերի՛ք է, գոնե մեկն ու մեկը՝ ցորեն լեզու ունեցող, չի՞ մնացել: Տեսեք, հասկացեք, խորհեք, խորհուրդ տվեք, բայց բայղուշություն մի՛ արեք: Լսու՞մ եք:
Հայկ Մարտիրոսյան