Հերթը հասավ Համազասպ Բաբաջանյանին

Այսօր մեր կյանքում որոշ անհատներ ակամայից միավորվելով` վերածվել են մի ողորմելի զանգվածի, որոնք կարծես որևէ լուրջ բանի ընդունակ չեն, անգամ սեփական ժողովրդի ծանր վիճակը շտկելուն, որևէ կերպ դրսևորվելուն: Ձեր տեղը քաղաքականությունը չէ: Կասեի նրանց` գնացեք գյուղ և կաղամբ աճեցրեք, որով էլ մանկապարտեզներին էժան բանջարեղեն կմատակարարեք:

Միկոյանի արձանի տեղադրման հարցը հաջող տապալելուց հետո այդ անբաններն այսօր ձեռնամուխ են եղել մեկ այլ փառավոր հայի վարկաբեկման գործին` ԽՍՀՄ զրահատանկային զորքերի գլխավոր մարշալ Համազասպ Բաբաջանյանի արձանը Երևանում տեղադրելու, թե չտեղադրելու հարցին: Բանը հասել է այնտեղ, որ նրան մեղադրում են 1956 թվականին իր ղեկավարած մեքենայացված բանակի միջոցով հունգարական ապստամբությունը ճնշելու մեջ, որի արդյունքում մոտ 6000 մարդ էր զոհվել:
Հարց, Բաբաջանյանը ճի՞շտ է վարվել, թե՞ ոչ։ Անկասկած, այո` կասեի ես: Էն ժամանակ մենք` խորհրդային մարդիկս, դեռ այնքան հասունացած չէինք, որ կարողանայինք ջոկել թացն ու չորը: Այժմ, երբ չկա ԽՍՀՄ-ը, և տեսնում եմ, թե ինչ է կատարվում աշխարհում, երբ տեսնում եմ, թե ԱՄՆ-ը այս կամ այն երկրում գունավոր հեղափոխություններ կատարելու համար որքան է ծախսում և ամեն երկրում ինչպես է պատրաստ պահում հինգերորդ շարասյունը և կերակրում նրանց, նոր եմ հասկանում, թե ինչու են այսօր փորձում ոչնչացնել ցանկացած հետք, որ մնացել է հզոր պետությունից: Արևմուտքը նույնիսկ անամոթաբար փորձում է նսեմացնել խորհրդային զինվորի տարած փառավոր հաղթանակը: Բայց չի ստացվում, որովհետև ո՛չ անգլիացին, ո՛չ ֆրանսիացին, ո՛չ ամերիկացին և ո՛չ էլ որևէ մեկը` լեհ, չեխ, հունգար, բուլղար, ընդունակ չէին ջարդելու ֆաշիզմի ողնաշարը: Դրան ընդունակ էր միայն խորհրդային ժողովուրդը, ինչը և արել է:
Բաբաջանյանն իր երկրի փառապանծ զինվորն էր, որն անցել էր ամբողջ պատերազմի ճանապարհը և այն էլ շատ փառավոր ձևով: Ինչ է, այդ մեծ զորավարը պիտի ձեռքերը ծալած նստե՞ր կամ ոմն Գորբաչով պիտի լիներ և դեմագոգիկ հայտարարություններով հետևեր, թե ինչպե՞ս է կործանվում այն հայրենիքը, որի համար ինքը արյուն էր թափել: Գորբաչովն արյուն չէր թափել, և այդ մեծ կաշառակեր սրիկայի համար մեկ էր, թե ինչպես էր կործանվելու երկիրը: Այսօր միայն սրիկան չի կարող տեսնել, թե ինչ է կատարվում աշխարհում: ԽՍՀՄ-ը չկա, բայց աշխարհում չարիքը ոչ միայն չի վերացել, այլև հազարապատկվել է: Ամբողջ աշխարհում ԱՄՆ-ը միայն արյուն է հեղում: ՈՒր է Սիրիայի հայ համայնքն այսօր, ինչ է կատարվում Միջին Արևելքում քրիստոնյաների նկատմամբ: Բեռլինի պատի քանդումով և երկու Գերմանիաների վերամիավորումով հիմքը դրվեց այսօրվա աշխարհի քաոսին: Պատի քանդումով դադարեց գոյություն ունենալուց Վարշավայի պակտի երկրների ռազմական բլոկը: Եվ այդ ժամանակ չկար Բաբաջանյանի նման հայրենասեր մեկը, որ սատկացներ երկիրը քանդողներին: Ո՞Ւր է այսօր գնում ՈՒկրաինան: Ո՞Ւր է նայում Պուտինը, երբ նրան է նայում ՈՒկրաինայում ապրող 15 միլիոն ռուս ժողովուրդը:
Ասում են` 1956-ին Հունգարիայում 6000 մարդ է զոհվել, իսկ քանի՞ խորհրդային զինվոր է մեռել Բուդապեշտի գրավման համար: Մենք` հայերս, ինչո՞ւ ենք այդքան հեշտ մոռանում սեփական շահը և անձնազոհաբար կռվում ուրիշի շահի համար: Ինչպե՞ս վարվեց հունգարական կառավարությունը մարդասպան թուրք Սաֆարովի հետ: Ո՞Ւր էր նայում հունգար ժողովուրդը, և այսօր Համազասպ Բաբաջանյանին քննադատող հայը։ Լոնդոնում կանգնեցված է Կրոմվելի փառահեղ արձանը, այն Կրոմվելի, որի ձեռքերը թաղված են հազարավոր իռլանդացիների արյան մեջ: Խորհուրդ կտայի Սաֆարով-Սաֆարյաններին որևէ հայ անվանի մարդուն գնահատելուց առաջ մտածել, թե ինքն ով է և հենց այսօր ինչ է արել իր ժողովրդի համար, եթե ոչինչ, ապա գոնե լռելը ինչ-որ բան անել է նշանակում: Ո՞վ էր Նապոլեոնը: Պատասխանը մեկն է. խոշոր պետական, ռազմական գործիչը հանուն իր երկրի շահի, եթե դա է պահանջում իրավիճակը, միշտ էլ արյուն է հեղում, թեկուզ և անմեղ։ Բաբաջանյանն իր երկրի շահն է պաշտպանել: Հավատացած եմ, որ կգա այն օրը (այսօր արդեն դա նկատվում է), որ ոչ միայն խորհրդային փառավոր անցյալին կտրվի ճշմարիտ գնահատական, այլև նրա անվանի պետական, քաղաքական, ռազմական գործիչներին: Խորհրդային երկրի գաղափարախոսությունը աշխարհն է փոխել: Օբյեկտիվ մարդը չի կարող միակողմանիորեն գնահատել այդ ամենը: Ճշմարտությունը մեկն է` օբյեկտիվությունը: Բաբաջանյան զորավարը օբյեկտիվորեն արտահայտել է իր երկրի շահը: Նա արժանի է ոչ միայն Երևանում արձան ունենալուն:

Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Հ. Գ.- Մարդկային ցեղի պատմությունը պատերազմների ու արյան պատմություն է: Եվ յուրաքանչյուր ազգ (անգամ չունենալով այդ պատմությունը) հպարտանում է իր պատմությամբ: Հանեք մարդկային պատմությունից այդ արյան և պատերազմների պատմությունը, այնտեղ ոչինչ չի մնա: Կուզենայի վերջացնել միտքս հանճարեղ Գորկու խոսքերով. «Եթե քննադատելու լինենք աշխարհում այն ամենը, ինչ արժանի է քննադատության, ապա ապրելու իրավունք ոչ ոք չի ունենա»: Բաբաջանյանը և մյուս խորհրդային զինվորականները, պետական, քաղաքական գործիչները վաստակել են հետմահու ապրելու այդ իրավունքը:

Հեղինակի նյութեր

• Նիկոլին «քարշ տալու» սրբազան գործը դրված է հայ ժողովրդի վրա
• Ո՞վ է Գագիկ Ջհանգիրյանը
• Երբ այլևս չես լի­նի իշ­խա­նու­թ­յան, զին­վո­րա­կան տրի­բու­նա­լը վեր կհա­նի մեզ պար­տադր­ված պար­տու­թ­յան բո­լոր պատ­ճառ­նե­րը
• Հիմ­նա­կան մե­ղա­վո­րը հայ կա­ռա­վա­րող­ներն են
• Իմ գնա­լուց ա­ռաջ թող Հա­յաս­տա­նում ջր­հե­ղեղ լի­նի
• Ո՞րն է քո մատ­նու­թ­յան գի­նը, դա­վա­ճան պա­պի` ֆա­շիստ­նե­րին ծախ­ված ե­նո­քա­վան­ցի Նի­կոլ Փա­շի­ն­յա­նի դա­վա­ճան թոռ
• Խրախ­ճանք ժան­տախ­տի պա­հին
• Ո՛վ մարդ­կա­յին ար­դա­րու­թ­յուն, թո՛ղ ես թք­նեմ քու ճա­կա­տիդ
• Զոհ­ված­նե­րի ա­ր­յու­նը երկն­քից կան­չում է` պա­տե­րազ­մը հասց­նել հաղ­թա­կան ա­վար­տի
• «Պրո­ֆե­սիո­նալ» «իմ­քայ­լա­կան­նե­րը» կե­րան իմ 800 հակ յոն­ջան և …
• Նի­կոլ, իսկ դու ար­դա­րաց­վե՞լ ես, մաքր­վե՞լ ես քո քրեա­կան ան­ց­յա­լից
• Վե­հա­փա՛ռ, կրկ­նեք Գևորգ Հին­գե­րոր­դի օ­րի­նա­կը, ժամն է գոր­ծե­լու
• Պատ­մա­կան դեպ­քե­րի և դեմ­քե­րի հա­մե­մա­տա­կան վեր­լու­ծու­թ­յուն
• Որոշ բա­շի­բո­զուկ­ներ փոր­ձում են զրո­յաց­նել մեր կես­դա­ր­յա պայ­քա­րի ի­մաս­տը
• Արտա­կարգ և լիա­զոր դես­պան Ար­ման Նա­վա­սար­դ­յա­նին
• Վեր­նա­գի­րը վեր­ջում թող ընտ­րի ըն­թեր­ցո­ղը (պա­խա­րա­կե­լի՞ է, որ ո՛չ գո­միկ են, ո՛չ էլ տրանս­գեն­դեր)
• ՈՒ՞ր է մեզ տա­նե­լու այս գաղջ մթ­նո­լոր­տը
• Ո՞վ դուրս թո­ղեց Ղա­րա­բա­ղը բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցից
• Ձեր հերթն էլ կգա
• Ես` որ­պես ՀՀ քա­ղա­քա­ցի, հայ­տա­րա­րութ­յուն եմ տա­լիս ժա­մա­նա­կին հորդ կա­տա­րած հան­ցա­գոր­ծու­թ­յան մա­սին

Մեկնաբանություններ