Արա ԱԼՈՅԱՆ. Նախկինի անապագա ներկան

Ռոբերտ Քոչարյանի` մեծ քաղաքականություն վերադառնալու հանգամանքները, բարեբախտաբար, տարբեր են երիտասարդ թոշակառու չդառնալու պայմաններից:
Որքան էլ ինքն ու իր մերձավոր շրջապատը փորձեն «նամբըր ուանի»` «մարտիկի» սինդրոմով (տես` воин) թրախաղացություն անել, ակնհայտ է, որ նրա մոնումենտալ, ասութասեղմ ու բարձրագոչ (որպես կանոն` քամահրական ու խտրական) մտքերըն ու, առավել ևս, գործողությունները շարունակաբար ոչ թե բովանդակազրկում են պատերազմ շահած մարդու իրապես գնահատելի բարի համբավը, այլ նպաստում են նրա անձի վերաբերյալ վարանոտ ենթադրությունների նյութականացմանը:
Հայաստանաղեկավարման առաջին շրջանում նրա մտքերն ընկալվեցին որպես մեր ժողովրդի տառապած ու հաղթանակած հատվածի քաղաքական գործչի` ինչ-որ առումով ներելի մեծամտություն`ի ցույց արտաքին ու հատկապես թուրք-ազերիական տանդեմ-լսարանի:
Խմեց, ասացինք`անուշ: Ասացինք քրիստոնեաբար ու եղբայրաբար, առանց խտրականության:
Հետո հերթը հասավ Հայաստանում «տղամարդու» սղության, չէ, ինչ եմ ասում, իրենից հետո բացարձակ չգոյության` քոչարյանադրույթ վարկածին: Ասացինք, տողատակով է խոսում, ընդհանրացնում է, հասցեատերը հայտնի է:
Ասացինք`անուշ, խմող մարդը մի քիչ էլ թարս է խոսում:
Իսկ հետո հայտնի է այն, ինչ հայտնի է` 99-ի և 2008-ի օրացույցերի արնաերիզ օրերի մասով:
Իսկ հետ Լռություն եղավ:
Լռեց, ասացինք` մարդ է, խմելուց ու կենացաճառությունից հետո հանգստի իրավունք ունի: Ոմանք էլ չներեցին սեղանապետի, կառավարչի բացակայությունը, փորձեցին քնահարամ անել ու բերել հերթական կենացին:
Նա էլ եկավ ու իր կիսատ երազից «թարազու չգալով» (ազնիվ խոսք, իր բառն է, իրենից եմ սովորել), ասաց. «Ուր էլ լինես, իմ բարեկամ, դու նրա հետ ընկերացիր»: Ասաց, մենք էլ ձայնեցինք` անուշ լինի, ի՞նչ վատ բան կա էթնիկ-եղբայրական համերաշխության մեջ, դրա հատվածական ամրակայումը, ի վերջո, հանգեցնելու է օրգանիզմի ամբողջական առողջացման ու դիմադրողականության բարձրացման:
Բայց հարցն այստեղ ղարաբաղցի-հայաստանցի շահարկումները չեն, որովհետև ամենակարևորը կամ պարզապես կարևորը դա չէ:
Հարցն այն է, որ Նա այդպես էլ գլխի չընկավ`թամադայի կենացը սեղանակիցներն են առաջարկում:

Մեկնաբանություններ