Ռուսաստան-Արևմուտք մեղրամիսը փոքր-ինչ երկար տևեց: Այդ մեղրամիսը բավականին արագ կավարտվեր, եթե չլիներ Ռուսաստանի զսպվածությունը, որը հետևանք էր դավաճանության արդյունքում նրա քայքայման, թուլացման: Ի՞նչ էր իրենից ներկայացնում անցած դարի 90-ականների Ռուսաստանը:

«Ի՞նչ կպատահի մեր երկրին, երբ ճշմարտությունը թափվի հեղեղի պես: Բայց կթափվի, խուսափել չես կարող». հանճարեղ Սոլժենիցինի` սերունդներին սթափեցնող, ճշմարտության համար պայքարի առաջնորդող այս տողերը Կարինե Խալաթովան բնաբան է դարձրել «Ողբերգական ճակատագրերի դեղնած էջերից» գրքի համար, գիրք, որում պատմվում է կոմունիստական գուլագներում հայ գրողների տառապանքների մասին: Ցավոք, այդ ճշմարտությունը դեռևս հեղեղի պես չի թափվում, քանզի այսօր էլ կան մարդիկ, ովքեր նորից ու նորից փորձում են փառաբանել ժողովուրդների դահիճներին:

Այո՜, վախենամ, որ շուտով գեյ-շքերթները մեր տանջահարվող իրականությունում նույնքան սովորական դառնան, որքան, զորօրինակ, հանրապետությունն ուծացնող արտագաղթը։ Զի արևմտյան սամումները ոմանց կողմից ընկալվում են որպես առաջընթացի քամիներ, զովաշունչ և ախորժաբեր։

Անատոլիայում թուրք տարրի հայտնվելու առաջին իսկ օրվանից անչափ ծանր է եղել քրիստոնյաների վիճակը: Նվաճող տարրը գենետիկորեն եղել է բիրտ, դաժան և միշտ փորձել է կրոնափոխ անել ոչ մուսուլման ժողովուրդներին, ինչը միշտ ուղեկցվել է թալանով, ջարդերով:

Այո, հարգարժան ընթերցողներ, պարտադրված ենք հաստատական եղանակով բնութագրել ՀՀ կառավարությանն առընթեր պետական եկամուտների կոմիտեի դիրքորոշումը, ի մասնավորի` կոնկրետ տնտեսավարողի, փոքր և միջին բիզնեսի նկատմամբ էլ ընդհանրապես։ Բանն այն է, որ ՊԵԿ-ի և նրա մասնաճյուղ Շենգավիթի տեսչությունը ոտն ի գլուխ փոխել է իր գլխավոր գործառույթը, տնտեսավարողին ուղղորդելու, նրան արժանավայել գործընկեր և նրա գործունեության խստապահանջ վերահսկիչը լինելու փոխարեն հանդես է գալիս որպես սադրիչ, ապա նաև պատժիչ մեքենա։

ՏԵՂԵԿԱՆՔ 1 - Բաքու: «Վանի Արարատյան թագավորության տիրակալ Արգիշտի Բ-ն (մ.թ.ա. 713-685 թթ. ) հաջողությամբ հասել է ընդհուպ մինչև Կասպից ծովի արևմտյան ափերին հարող շրջանները» (ՀԺՊ, 1971 թ., հ. 1, էջ 332): Հենց այդ ժամանակ էլ Արգիշտի Բ-ն, հետևելով իր նույնանուն պապին, որ Արարատյան դաշտում հիմնադրեց Էրեբունի և Արգիշտիխինիլի քաղաքները, ինքն էլ Կասպից ծովի արևմտյան ափին ստեղծեց Բագուն ու Մարդականը` բնիկ հայերեն բառերով անվանակոչված տեղանուններ: Թե հազարամյակների ընթացքում ինչ ճանապարհ են անցել այդ բնակավայրերը, հայտնի չէ:

Մաքսային միության հետ Հայաստանի «ասոցացման» առիթով տեղական լրատվամիջոցներում Ռուսաստանի ու նրա ղեկավար Վլադիմիր Պուտինի հասցեին ծավալվել է անսանձ, երբեմն նույնիսկ հայհոյական քարոզարշավ, որն ապշեցնում է իր մասշտաբով ու ագրեսիվությամբ:

Հայի համար շատ դժվար է գրել Խոջալուի մասին: Խոջալուն այն դեպքն է, որի համար հայերը մեղադրվում են ուրիշների, տվյալ դեպքում՝ ադրբեջանցիների, դեմ կատարած վայրագությունների մեջ: Հայերը սովոր չեն զոհեր գոյացնելու. մեզ ավելի բնորոշ է զոհ լինելը: Ես վստահ ու ճշգրիտ չգիտեմ, թե 1992 թ. ինչ է պատահել Խոջալուում, չնայած այդ ժամանակ Հայաստանի կառավարության մաս էի կազմում՝ իբրև հանրապետության նախագահի խորհրդական:

«Ողբում եմ քեզ, Հայոց աշխարհ, ողբում եմ քեզ, բոլոր հյուսիսային ազգերի մեջ վեհագույնդ...»։ Սա 5-րդ դարում դրվագեց քերթողահայրը։ Անցան բյուր-բազում օրեր, տարիներ և դարեր, և, ահավասիկ, Խորենացու ուշիմագույն ծոռնածոռը` Ահնիձորի կործանման ահը սրտում, մանրակերտեց. «Քո բոլոր ճակատամարտերը այլևս տանուլ են տրված...»։

Մինչ «Սիվիլիթաս» հիմնադրամում վերլուծաբան Թաթուլ Հակոբյանի հետ հանդիպման ժամանակ ՀՀ երեք արտգործնախարարների (Վահրամ Փափազյան, Ալեքսանդր Արզումանյան, Վարդան Օսկանյան) արտահայտած մտքերին անդրադառնալը, ուզում եմ վկայակոչել մեծ մտածող Մաքիավելու խոսքերը, ինչն էլ ուղղում եմ մեր երկրի արտաքին գերատեսչության ղեկավարներին` հանուն այս պետության կենսական շահերի դուք երբևէ դիմե՞լ եք «ստորության»: