Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը կասկածի տակ է դրել Amnesty International և Human Rights Watch միջազգային հեղինակավոր իրավապաշտպան կազմակերպությունների անաչառությունը:

Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Էրդողանը մշտապես կոնֆլիկտներ է ստեղծում: Նա կասկածի տակ դրեց ՆԱՏՕ-ի անդամ Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնի մտավոր կայունությունը՝ նրա հետ բախվելով Արևելյան Միջերկրականում:

Բանակը կռվում է, ԱԳ նախարարը բանակցում է, վարչապետը կոչեր ու ուղերձներ է հղում՝ այս կարուսելի մեջ անհասկանալի է մնում, թե, ի վերջո, մենք ո՞ր տարբերակն ենք ընտրել՝ կռվե՞լ՝ ինչքան ու ինչպես կարող ենք, բանակցե՞լ Ադրբեջանի ու համանախագահների հետ Մադրիդյան սկզբունքների շուրջ, պահանջել Արցախի ճանաչու՞մը:

Երրորդ հրադադարը ԱՄՆ-ի միջնորդությամբ էր, ու նորից Ադրբեջանը խախտեց: Ի՞նչ են գրում ՍՄՆ թերթերը: Washington Post-ի սյունակագիր Դեյվիդ Իգնատիուսը կարծում է, որ «Հրադադարի շուրջ համաձայնության հասնելը մղձավանջ է ցանկացած դիվանագետի համար․ առավելություն ունեցող կողմը չի ուզում հրաժարվել ձեռքբերումներից, պաշտպանվողն էլ չի ուզում զիջումների գնալ հրացանի փողի տակ։

ՀՀ զին­ված ու­ժե­րի գե­րա­գույն հրա­մա­նա­տա­րի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող ան­ձից, ՀՀ կա­ռա­վա­րու­թյու­նից, ՀՀ ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան ծա­ռա­յու­թյան տնօ­րե­նի պար­տա­կա­նու­թյուն­նե­րի ժա­մա­նա­կա­վոր կա­տա­րող Մի­քա­յել Համ­բար­ձու­մյա­նից, ՀՀ ոս­տի­կա­նու­թյան պետ Վա­հե Ղա­զա­րյա­նից, ՀՀ պաշտ­պա­նու­թյան նա­խա­րար Դա­վիթ Տո­նո­յա­նից խնդ­րում ու պա­հան­ջում ենք պա­տե­րազ­մի ողջ ժա­մա­նա­կաըն­թաց­քում, հատ­կա­պես նո­յեմ­բե­րի 1-8-ին (նե­րա­ռյալ), կտ­րուկ բարձ­րաց­նել, ա­ռա­ջին հեր­թին, Հա­յաս­տա­նի ա­տո­մա­յին է­լեկտ­րա­կա­յա­նի պահ­պա­նու­թյունն ու պաշտ­պան­վա­ծու­թյու­նը, և ոչ միայն, նաև` օ­դա­նա­վա­կա­յան­նե­րի և ռազ­մա­վա­րա­կան նշա­նա­կու­թյան այլ օ­բյեկտ­նե­րի…

Հոկ­տեմ­բե­րի 25-ի օր­վա վեր­ջին պարզ դար­ձավ, որ «ա­մե­րի­կյան զի­նա­դա­դա­րը» ևս չի պահ­պան­վում։ Զի­նա­դա­դա­րի վե­րա­բե­րյալ ռու­սա­կան նա­խա­ձեռ­նու­թյու­նը (հոկ­տեմ­բե­րի 10-ի) տա­պալ­վեց. տա­պա­լե­ցին Թուր­քիան ու «կով­կա­սյան թա­թար­նե­րը»։ Ֆրան­սիա­կան նա­խա­ձեռ­նու­թյու­նը (հոկ­տեմ­բե­րի 17-ի) տա­պալ­վեց. մե­ղա­վոր­նե­րը նույն թուր­քերն ու «կով­կա­սյան թա­թար­ներն» էին։ 

Ա­պա­ցու­ցե­լու կա­րիք չու­նի այն միտ­քը‚ որ ցան­կա­ցած պա­տե­րազմ լուրջ կա­տա­լի­զա­տո­րի դեր է խա­ղում շատ գոր­ծըն­թաց­նե­րում‚ բա­ցա­հայ­տում է տվյալ հա­սա­րա­կու­թյան‚ ժո­ղովր­դի զար­գաց­ման ի­րա­կան մի­տում­նե­րը‚ մո­տիվ­նե­րը՝ զտե­լով հա­սա­րա­կու­թյան մա­սին պատ­կե­րա­ցում­նե­րը և ի հայտ բե­րե­լով հա­սա­րա­կու­թյան ի­րա­կան նե­րու­ժը‚ ռե­սուրս­ներն ու հե­ռան­կա­րը։

Այ­սօր, երբ եր­կիրն իր գո­յա­պահ­պան­ման խն­դիրն է լու­ծում պա­տե­րազ­մի թա­տե­րա­բե­մում և մար­տն­չում է գոր­ծող բա­նա­կի զին­վո­րի և սպա­յի, նաև աշ­խար­հա­զո­րի ա­րյան գնով, թի­կուն­քը նման­վում է պող­պա­տա­լա­րե­րից հյուս­ված ճո­պա­նի։

ԵԱՀԿ Մինս­կի խմ­բի հա­մա­նա­խա­գա­հող եր­կր­նե­րի ջան­քե­րով հրա­դա­դա­րի պահ­պան­ման ե­րեք փոր­ձերն էլ Ադր­բե­ջա­նը ձա­խո­ղեց։ Այս պա­հին ընտ­րու­թյուն­նե­րով խա­ռը ԱՄՆ-ն ա­ռանձ­նա­պես Ար­ցա­խի ժա­մա­նա­կը չու­նի, մյուս հա­մա­նա­խա­գա­հող երկ­րի՝ Ֆրան­սիա­յի գոր­ծերն էլ լավ չեն։

Պա­տե­րազ­մի մեկ ա­մի­սը ռազ­մա­կան ու քա­ղա­քա­կան ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րով հաս­տա­տեց, ինչ հայտ­նի էր երկ­րորդ օ­րը: Չկա հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան պա­տե­րազմ, կա թուրք-ռու­սա­կան պրոք­սի պա­տե­րազմ, որ շա­րու­նա­կու­թյունն է Սի­րիա­յի ու Լի­բիա­յի ա­նա­վարտ պրոք­սի պա­տե­րազմ­նե­րի: Էր­դո­ղանն ու Պու­տի­նը ո­րո­նում են մի­մյանց ա­քի­լե­սյան գար­շա­պա­րը: