Նիկոլ Փաշինյանը վաճառել է Հայաստանը. Valeurs actuelles

Ֆրանսիայի Valeurs actuelles-ը հրապարակել է Բարբարա Վիոլեի և Անրի Դարիգրանի հոդվածը: Նրանք անդրադարձել են Լեռնային Ղարաբաղի ներկայիս իրավիճակին և դրա ազդեցությանը տեղի բնակչության վրա: Հոդվածը սկսվում է արցախյան ճանապարհների նկարագրությամբ: Շարժվելով դեպի Ստեփանակերտ տանող ձյունածածկ ու ոլորուն ճանապարհներով՝ մեքենաները դանդաղեցնում են ընթացքն իջվածքների վրա, անվադողերը ճռռում են սառույցի վրա, իսկ հետո հանկարծակի արագանում ՝ խաչմերուկին շրջանցելով ԽՍՀՄ ժամանակներից եկող հին մեքենաները ՝ չմտածելով անգամ, որ հանդիպակաց ճանապարհով հնարավոր է մեկ ուրիշը գա: Տեղ-տեղ, նոսրացող անտառների արանքում, տղամարդիկ գերանները բարձում են հին խորհրդային բեռնատարների մեջ: «Չեն ուզում թուրքերին ոչինչ թողնել», - բացատրում է 23-ամյա ուսանող Անդոն: Նրանց տները, որոնք հրդեհել են հենց իրենք, դեռ ծխում են: Ճանապարհին կարելի է տեսնել պատերազմի հետքերը. ավերված կամուրջներ, այրված տներ, խորտակված, առավել հաճախ ՝ անօդաչու սարքերի հարվածներից, մեքենաներ: «Մենք պատրաստ չէինք, և Հայաստանը չկարողացավ դիմակայել գերժամանակակից զենքով հագեցած երկու բանակներին», - ափսոսանքով ասում է Արցախի Հանրապետության պատգամավոր Դավիթ Գալիսյանը ՝ մատնանշելով Երևանի պատասխանատվությունը: Շատերի համար եկել է հատուցման ժամը:

«Հայաստանը վաճառել է Նիկոլ Փաշինյանը: Փաշինյանի կինը եկել էր առաջնագիծ իբր զինվորներին աջակցելու համար: Նրա հետ եկել էին ևս 13 հոգի, նրա խումբը կոչվում էր «Էրատո» Տիգրան Մեծի դստեր անունով, որը սահմանները բացել էր հռոմեացիների առջև»,-նշել է Գալիսյանը, որի համար սա շատ խորհրդանշական ու խոսուն ժեստ է: «Սա ցեղասպանության շարունակություն էր»: Շուշիի մարտերին մասնակցած ծեր հրետանավորը պատմում է, որ իրենց դեմ կռվողների մեջ եղել են նաև Սիրիայից վարձկաններ: «Հարյուրներով լցվում էին մեզ վրա, նույնիսկ չփորձելով թաքնվել, կրակելով առանց նշան բռնելու: Մեր հրետանին դրանց տասնյակներով հնձում էր, նրանց նույնիսկ վտանգ չէինք համարում»: Այսպիսի պատմությունները շատ են. Գորիսում ապրող զինծառայող Սարգիսը նկարագրում է «սևազգեստ ահաբեկիչներին, որոնց միայն աչքերն էին տեսանելի»:

Հոդվածագիրները հանդիպել և զրուցել են Արցախի հերոս, գեներալ Վիտալի Բալասանյանի հետ, որը նույնպես խոսել է վարձկաններից: «Էրդողանը նրանց ուղարկում է Արցախ, քանի որ չի ցանկանում, որ նրանք լինեն Թուրքիայում: Նա դրանց օգտագործում է իր մեծ պանթուրքական ծրագրի համար, որի շրջանակներում հուսով է աստիճանաբար գրավել ամբողջ Արցախը, այնուհետև Հայաստանը: Եվ հետո Եվրոպայից էլ մի կտոր: Այն, ինչ տեղի է ունենում այստեղ, կարող է դառնալ ձեր ճակատագիրը մոտ ապագայում»,-ասել է գեներալը:
Գեներալը ցույց է տալիս սիրիական անունների ցուցակները՝ հաշվեհամարներով: Այս փաստաթուղթը հայտնաբերվել է սպանված ադրբեջանցի սպայի մոտ, որը գումար է փոխանցել վարձկանների ընտանիքներին յուրաքանչյուր սպանված հայի համար: Սպանությունները հաստատելու և լրացուցիչ բոնուսներ վաստակելու համար վարձկանները կտրում էին հայերի գլուխները կամ ականջները: Ադրբեջանի կողմից պատերազմի օրենքների լիակատար անտեսումը ցույց է տվել նաև քիմիական զենքի օգտագործումը: Նախկինում անհայտ վնասվածքներով մի քանի տղամարդիկ ընդունվել են Երևանի կենտրոնական հիվանդանոց:

Ըստ բժիշկների ՝ դրանք լայնածավալ վերքերով այրվածքներ են, «որոնք քիմիական նյութի հետ շփվելուց հետո շարունակում են մեծանալ և այրվել դեռևս մի քանի շաբաթվա ընթացքում»: Հաշվի առնելով Ադրբեջանի քանակական և տեխնոլոգիական գերազանցությունը, դժվար է բացատրել նման զենքի անհրաժեշտությունը, եթե դա չի արվել բացառապես հայերի մեջ սարսափ և տառապանք սերմանելու համար:
«Սա դասական պատերազմ չէր, սա ցեղասպանության շարունակությունն էր», - վստահեցնում են շատերը: Նման խոսքերը կարող են չափազանցություն թվալ, եթե չլինեին Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հայտարարությունները, թե նա հայերին հալածում է «շների պես», որոնք հնչում են որպես ցեղասպանության պատմության տագնապալի արձագանք:

Մոսկվան շահագրգռված չէ թուրքական ազդեցության չափազանց շատ մեծացմամբ: «Այսպես թե այնպես պատերազմը կշարունակվի: Գարնանը կամ մի քանի տարի հետո, նշանակություն չունի: Սա վերջը չէ», - ասում է Արամը` հասարակական կազմակերպություններից մեկի կամավորը, որը պատերազմի ընթացքում անընդհատ Արցախի և Հայաստանի միջև ճանապարհին է եղել՝ նյութատեխնիկական աջակցություն ցուցաբերելու համար: Նույն կարծիքը կիսում է Գորիսի քահանա հայր Հրայրը՝ նշելով, որ ռուսների զանգվածային ներկայությունը կարող էր փոխել իրավիճակը: Իրոք, որոշ փորձագետներ կարծում են, որ Մոսկվան շահագրգռված չէ Կովկասի այս տարածաշրջանում թուրքական ազդեցության չափազանց մեծ ընդլայնմամբ: Ապագայի նկատմամբ անթաքույց անորոշությունն այն զգացողությունն է, որը միավորում է ամբողջ երկիրը նման ծանր պարտությունից հետո...

Մեկնաբանություններ