Ֆրանսիայի Սենատը, ապա նաև Ազգային ժողովը ճանաչեցին Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը՝ կոչ անելով կառավարությանը նույնպես ճանաչել: Երկու դեպքում էլ կառավարությունը մերժեց: ԱԳ նախարար Ժան Իվ Լե Դրիանը հայտարարեց. «1994-ին ԵԱՀԿ-ի՝ Ռուսաստանի ու ԱՄՆ-ի հետ մեզ տված իրավասությունները պահանջում են լիակատար անաչառություն» և «Մենք այլևս չենք համարվի լեգիտիմ, եթե երկու երկրներից մեկի կամ մյուսի կողմն անցնենք»: Տրամաբանորեն Ֆրանսիան իբրև երկիր, որ 26 տարի ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի անդամ է, պետք է չեզոք գործի:
ՈՒրեմն՝ ինչու՞ են խորհրդարանի երկու պալատները հակադրվում կառավարությանը: Դիվանագիտակա՞ն, թե՞ քաղաքական խնդիրներ է Ֆրանսիան լուծում: Ի՞ր, թե՞ մեր: Ինչու՞ Ֆրանսիան չճանաչեց Արցախը պատերազմի ընթացքում: Պատերազմում հայկական կողմի պարտությունը միջազգային ասպարեզում տարբեր ու հաճախ հակասական գնահատականներ ստացավ:
Թուրքիայի Անդրկովկաս մտնելը Արևմուտքը գնահատեց Ռուսաստանի պարտություն: Ռուսաստանի՝ կոնֆլիկտի գոտի մտնելը Ադրբեջանն ու Թուրքիան գնահատեցին Ռուսաստանի հաղթանակ: Պատերազմից հետո ուժերի նոր դասավորություն է ստեղծվել, և Ռուսաստանն ու Թուրքիան, միմյանց հակադրվելով հանդերձ, նոր ստատուս քվոյում դիմադրում են ԱՄՆ-ի ու Ֆրանսիայի մասնակցությանը:
Հարգելով՝ Ժան Իվ Լե Դրիանի տեսակետը՝ հարց է ծագում՝ ժամանակը չէ՞, արդյոք, Ֆրանսիան (ԵՄ-ն, ԱՄՆ-ը, ՄԱԿ-ը, ԵԱՀԿ-ն), որ վերջին տարիներին ՄԽ պասիվ դիտորդ էր, որի հետևանքը դարձավ նոյեմբերի 9-ի ԵՌԱԿՈՂՄ, ոչ թե ՀՆԳԱԿՈՂՄ հայտարարությունը, փոխի քաղաքականությունը: Պատերազմի առաջին օրից Էմանուել Մակրոնի հայտարարությունները՝ Ադրբեջանի նախահարձակ լինելու, Թուրքիայից վարձկանների փոխադրման, հայկական շահի պաշտպանության անհրաժեշտության մասին դա են ենթադրում:
Պատերազմը, ընթացքն ու ելքը վկայում են ոչ միայն Հայաստանի պարտությունը, այլև Ֆրանսիայի ու ԱՄՆ-ի դիվանագիտության պարտությունը Ռուսաստանին, որ իր խաղաղապահները տեղակայեց տարածաշրջանում ու հիմա պարտադրում է կասկածի տակ չդնել եռակողմ համաձայնությունը:
Ի՞նչ կընտրի Ֆրանսիան՝ պահպանել չեզոքությունը իբրև ՄԽ անդամ ու տանուլ տալ դիվանագիտական մարտը Թուրքիայի ու Ռուսաստանի դե՞մ, թե՞ աշխարհաքաղաքականության մեջ գլխավոր գործող անձ դառնալ՝ ԵՄ-ում խրախուսելով մյուս երկրներին ճանաչել Արցախը՝ իրավիճակ փոխելու և հասնելու Արցախի հարցի վերջնական լուծման ու տարածաշրջանում խաղաղության հաստատման:
Այս պատերազմը վերջինը չէ, եթե դիվանագիտական ճանապարհով չլուծվի Արցախի՝ ԼՂԻՄ-ի սահմաններով, անկախության ճանաչման հարցը: Եթե Մոսկվային կարգավիճակի հարցի լուծումը պետք չէ՝ խաղաղապահների ներկայությունը երկարացնելու, Բաքվին, Երևանին իր շրջագծում պահելու, նաև Անկարայի ու Թեհրանի հետ հարաբերություններում սակարկելու համար, Փարիզն ու Վաշինգտոնը պետք է հարցի վերջնական լուծման կողմնակից լինեն:
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ. Գ. ՀՀ ԱԳՆ-ի խնդիրն է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի պահպանությունը և Ֆրանսիայի ու ԱՄՆ-ի ակտիվացումը՝ հանուն Արցախի հարցի վերջնական ու արդարացի լուծման և Արցախի՝ ինքնորոշման իրավունքի վրա հիմնված կարգավիճակի ճանաչման, Իլհամ Ալիևը այսօր հայտարարում է, որ Լեռնային Ղարաբաղի կոնֆլիկտ չկա: Վաղը հայտարարելու է, որ Հայաստան չկա ու չի եղել: Համաձա՞յն ենք: