Հունիս-հուլիսյան Երևանին ու Բաղրամյան պողոտային իր շրջակայքով դեռ բազմիցս ենք վերադառնալու: Անկախ՝ ինչ ընթացք ու ավարտ ունեցան քաղաքացիական նախաձեռնությունները, լուծեցին, թե ոչ իրենց բարձրացրած հարցերը, Բաղրամյան պողոտան այս օրերի Երևանին ինքնատիպ լիցք ու հորձանք տվեց կենսական էներգիայի ու, հույս ունեմ, նաև՝ գիտակցական: Բաղրամյան պողոտա երեք գործողությամբ պիեսի բոլոր արարներում այնտեղ էր ՀՀ ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանը: Նրա կերպարը շատ ներդաշնակ ձուլվել էր Բաղրամյանի առաջին ու ամենալարված օրերի էներգետիկ դաշտին, իսկ հետո հավասարակշռում էր դրական և բացասական լիցքերը՝ ոչ միայն իրավիճակը պահելով կառավարելի, այլև ինքնատիպություն, շարմ ու շարժում հաղորդելով՝ իր ներկայությամբ լրացնելով բացակաների պակասը: Ի վերջո, ամբողջ պետությունը ոստիկանությանը մենակ թողեց Բաղրամյան պողոտայում, և դա նման էր «դասալքության», երբ աշխատասենյակներից դուրս չեկան նրանք, ովքեր իրավիճակի պատճառն են, ու դա ևս համակարգի ախտորոշում է:
Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Գուցե սխալվում եմ, բայց ինձ թվաց, որ հունիս-հուլիսյան Երևանում ամենակարևորը, որ կատարվեց, «մենք»-«դուք»-«նրանք» բաժանումը կոտրելն էր, սկզբում հաջողվեց, հետո վերադարձանք ելակետ: Ոստիկանությունը բարիկադների այն կողմում էր, բայց, ի վերջո, պայմանական են այդ «կողմերը», ու դա ևս հունիս-հուլիսյան Երևանի ֆենոմենն էր: