Ֆանտոմ

Մենք կյանքի մշտնջենական հորինվածքների հլու կամակատարներ ենք, խելացի կամ՝ ոչ:

Եվ դա ոչ ոք մեզ չի պարտադրում:

Մենք, պարզապես, չենք մտածում այդ մասին:

Կյանքի բոլոր չարչարանքները նրա համար են, որ մենք չնչին անձնական բաներից օգտվենք՝ սնունդ, հանգիստ, քուն, վարձատրություն...

Մարդկային ողբերգությունները չնչին բաների մեջ են՝

մեծ ողբերգություններից ոչնչով չտարբերվող:

Մենք տիեզերքի անկատարյալ մասն ենք՝ անհաջող, թերի իրացված, սակայն այլ կերպ լինել չէր կարող, որովհետև դա է կյանքի տրամաբանական մեխանիզմը:

Մեր բնազդները, առավելս, կոմֆորտի ու ինքնահաշտեցման են տանում:

Մեմք չգիտակցված ամբողջի մասնիկներ ենք, սակայն ամբողջը մեզ չի պատկանում, որովհետև մենք չենք ձերբազատվում ողբերգական չնչինից:

Մենք տեղյակ չենք ու չգիտենք՝ թերաճ են մեզ ամբողջացնող զգայարանները:

Էվոլյուցիա տեղի է ունեցել ավելի պարզունակից-պարզունակ: Մենք միշտ էլ խարխափել ենք անզգայականության բանտում:

Մարդն իր գոյատևման համար պարտական է ընդամենը ծնունդի ֆենոմենին:

Հիմա հոգնող բիոն հորինում է սմարթ բանականություններ՝ արդարացնելու և բավարարելու մարմնական ու մտավոր ծուլությունը:

Սակայն մենք ինքնաբուխ ենք և վստահեցնում ենք, թե Աստված է մեզ սարքել: Ու քայլելով մեր գիտակցական ծուլությունը՝ այդպես էլ չենք կարողանում լսել աստվածային լռությունը:

Չի բացառվում, որ մի օր մենք կամովին ենք զիջելու մեր տեղը նրան՝ մեր սարքածին:

Եվ, քանի որ տիեզերքում լուսատարիներ կարող են անցնել միայն գերարհեստականները ու շփվել այլերին, մենք մեզ փորձելու ենք վերամարմնավորել: Մենք դա կանենք, որովհետև մեր կյանքը շատ կարճ է:

Թերևս աշխարհի երեսին տարերայինը միայն մարդն է, մնացած ամեն ինչ ճշգրիտ է ու բնականոն:

Սակայն մեզ վիճակված չէ իրականացնել արհեստական մարդկային գենեզիս, որովհետև տեսակը չի կարող իրենից բարդ տեսակ ստեղծել, դա կարող են անել մեր սարքածները՝ շատ-շատ հետո, երբ մենք դրա ցանկությունը, հնարավոր է, էլ չենք ունենա:

Բայց նրանք կունենան՝ մեր սարքածները: Ցավոք:

Վահունի Հովակիմյան

Մեկնաբանություններ