Պապս Մարտունա փոստի վարիչն էր, Առաքելյան Միխայել` Մուշկապատցի: Տատս Լեռնային Ղարաբաղի վաստակավոր ուսուցչուհի, Առուշանյան Աշխեն` Հաղորտեցի: Պապիս սարքած տունը մնաց թուրքերին:

Կարդացի Նիկոլ Փաշինյանի հարցազրույցը The Wall Street Journal-ին։ Եթե կարճ ամփոփեմ անհեթեթ ու հակատրամաբանական մտքերի շարանը, կստացվի հետևյալը:

Կհաղթեն նրանք, ովքեր այս կեղծիքի դարում իրերն ու դավաճաններին կկորչեն իրենց անուններով և պատրաստ կլինեն մինչև վերջ գնալ: Էն լպստվողներին, անդեմ վերլուծություններ անողներին, քննադատելիս շառից ու փորձանքից հեռու մնացողներին ապագա չի սպասվելու:

Հետաքրքիր է՝ Հռոմի պապը Նիկոլին էդ ո՞ր արժանիքի համար է շքանշանով պարգևատրում, ո՞ր աստվածապաշտ արարքի համար. իրեն Հիսուս Քրիստոսի հետ համեմատելու համա՞ր, թե՞ մի ողջ ժողովրդի հայրենազրկելու համար։

Իրականում Հռոմի պապը անկեղծ էր, միջնադարյան ասպետները նման են եղել նիկոլին:

Սա զուգատիպություն չէ: Սա հատուկ է արվել Վատիկանի կողմից:

Ո՞վ է հիշում` Խծաբերդի գերիներից դեռ քանի՞սն են Բաքվի բանտերում տառապում:

Ամեն առավոտ շանս հետ զբոսանքը սովորական լինելուց զատ առիթ է դառնում ծանոթ մարդկանց հանդիպելու, բարևելու,, մի երկու բառ խոսելու։

Պատերազմի, առավել ևս պարտության ու ծանր հետևանքների արդյունքում գոյացած հոգեբանական սթրեսը չի անցնում, որքան էլ մի անհեթեթ փորձում է իր տկար ուղեղով համոզել, թե հաղթելու համար ոչ միշտ է պետք հաղթել հակառակորդին։ Համաշխարհային պատմությունը չունի նման օրինակ, երբ պատերազմի պատճառած հոգեբանական սթրեսը հաղթահարվել է առանց քաղաքական փոփոխությունների։

Արցախի հանձնումը խարան է, քաղաքական խարան, բարոյական խարան, քաղաքական կենսագրության խարան, անձնական խարան: Ինչքան էլ տանջվեք, փող ծախսեք, խոստում շռայլեք, կարմիր գիծ անցնեք, միևնույն է, դրանից քաղաքական տեխնոլոգիայով, քաղաքական վարժությունով, ընտրությունով, ուղեղների մանիպուլյացիայով, ֆեյքակրատիայով, բութ ու պրիմիտիվ տեխնոլոգիայով և այլ «զրթուզիբիլով» չեք մաքրվի: Հանձնող ես, ու վերջ, չես մաքրվի 30 տարի դրած արյունից, կյանքից, ջանքից, նամուս ու թասիբից, ավյունից ու կորսված սերնդի խարանից: