Ձախողված երկիր կամ ձախողված պետություն երևույթը շատ լայն տարածում ունի աշխարհում և իր էությամբ շատ բարդ է։

Տվյալ պայմաններում հնարավորինս լավ ապրելու արվեստը իր մեջ ներառում է նաև անցյալի փորձի բազմակողմանիորեն հաշվի առնելը։

Ուկրաինական իրադարձությունների հետահայաց վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ Մայդանի արևմտյան շահառուները առաջնային նպատակ են ունեցել ամբողջական ազդեցություն սահմանել սևծովյան ողջ ավազանի վրա, ճնշել ու մեկուսացնել ռուսական սևծովյան նավատորմը։ Ռուսների կազմակերպած Ղրիմի օպերացիան, այս առումով, եղել է հարկադրված նախաձեռնություն, այլապես ոչնչանալու էր Ռուսաստանի ռազմավարական դերակատարությունը Սև ծովում։ Ու այստեղ երկրորդական է, թե պատմականորեն ում են պատկանել Ղրիմի թերակղզին ու Սևաստոպոլի նավահանգիստը։ Դրանք Ռուսաստանի ռազմավարական նշանակության առանցքային գոտիներն են։ Դեռ 1856 թ. Ղրիմի պատերազմն ավարտվեց այն բանից հետո, երբ Սևաստոպոլն ընկավ, ու Ռուսաստանը Սևաստոպոլի դիմաց հրաժարվեց պատերազմում նվաճած շատ ավելի ընդարձակ տարածքներից։

Մեր մոտալուտ ու հնարավոր հեռավոր ապագայի մասին լրջորեն մտածելիս շատ արագ գալիս ես այն եզրակացության, որ մեր ապագան աշխարհի գլոբալ ապագայի ածանցյալն է, և այս հարցին կարելի է մոտենալ միայն այս տեսանկյունից։

Յուրաքանչյուր անձ, մարդկային խումբ, ժողովուրդ ու պետություն ունի արժեքային համակարգ, ունակություններ, շահեր ու նպատակներ, որոնք կարող են իրարից տարբերվել։

Շատերն են հեգնանքով վերաբերվում Նիկոլ Փաշինյանի հեծանվային արշավներին, բայց եթե ընդհանրական առումով նայես՝ ինչ կա, չէ՞, հեծանիվ քշելու մեջ։ Իրականում՝ ոչինչ, բայց այստեղ էականը դա չէ, էականն այն է, թե ինչ ուղերձ կա այդ հեծանիվի ու դրա շուրջ նման PR շոու կազմակերպելու մեջ, թե չէ հեծանիվ կարելի է առանց աղմուկի էլ քշել...

Ալիևն Ադրբեջանում Կանադայի նորանշանակ դեսպանի հետ հանդիպման ժամանակ ևս մեկ անգամ հստակեցրեց արդեն իսկ բոլորիս հայտնի 1 առանցքային և 1 օժանդակ պայման (2-րդն առաջ կգա, երբ Հայաստանը բավարարի առաջին պայմանը):

Երեկ և այսօր մի քանի լրատվականներով կարդացի, թե ամերիկացիները «բարձր են գնահատում» Բաքվի կողմից Կովկասում խաղաղության կայունությունը պահելու «գերագույն շնորհքը»։ ՀՀ-ում էլ մի մեծ խումբ ուժեղ «ջղայնացել» էր ԱՄՆ-ի վրա։

Աշխարհում կատարվող լուրջ գործերից և իրադարձություններից շատ հեռու լինելու պատճառով մենք, չունենալով իրական լիարյուն կյանք, որը սովորաբար լի է լինում բազմադեմ պայքարով ու դրա հետ կապված ուժերի գերագույն լարումով, այն փոխարինել ենք կյանքի բազմակողմանի իմիտացիայով։

Գլոբալ հակամարտության պայմաններում բոլորն են հասկանում, որ ստրատեգիական բնույթի ատոմային զենքի կիրառումը բոլորի վերջն է, բայց մյուս կողմից էլ նման մասշտաբային պայքարում հաղթող լինելու ցանկությունը չի վերացել ու չի էլ կարող վերանալ։