Քրեական նոր օրենսգրքից «Ծանր վիրավորանքի» հոդվածից հրաժարվելը ոչ թե կառավարության մեծահոգությունն է, ինչպես ներկայացվում է, այլ հարկադրված քայլ:

«Լեզուն որ չըլի, մարդ ընչի՞ նման կըլի։ Մեկ ազգի պահողը, իրար հետ միացնողը լեզուն ա ու հավատը։ Լեզուդ փոխի՛ր, հավատդ ուրացի՛ր, էլ ընչո՞վ կարես ասիլ, թե ո՛ր ազգիցն ես» (Խաչատուր Աբովյան):

Կարող է երկրի ղեկավարը չլինել կատարյալ տնտեսագետ, ռազմական գործիչ, դիվանագետ կամ էլ պետական կարևորության այլ ոլորտների խորագիտակ...

Բանակում իշխանության նախաձեռնած կառավարման համակարգի փոփոխություններն ավելի լավ հասկանալու համար ասեմ, որ եթե գործող սխեմաներում, պատերազմի ժամանակ ռազմական գործողությունների պատասխանատուն զինվորական է՝ գլխավոր շտաբի պետը, ապա նորով՝ քաղաքացիական անձ՝ պաշտպանության նախարարը։

Հարցին, թե ինչու՞ երկրում 3-4 ամիս է Զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետ չի նշանակվում, պաշտպանության նախարարը զարմացած դեմքով պատասխանում է. «Շտաբի պետի պաշտոնակատարն ամբողջությամբ իրականացնում է շտաբի պետի լիազորություններ, ես ուզում եմ հասկանալ, թե խնդիրը ինչի մեջ է»։

Նախ, փորձեցին հապճեպ վավերացնել ընտանիքի և հոգևոր արժեքների հիմքերը հիմնովին խարխլող միջազգային համաձայնագրերը, նույն ջանասիրությամբ փոփոխություններ կատարել Սահմանադրությունում, սակայն տեսնելով, որ դա ավելորդ գլխացավանք առաջացնող ճանապարհ է, նախընտրեցին «աշխատող» տարբերակ՝ գործել այնպես, կարծես թե այդ փոփոխություններն արդեն կայացած փաստ են։

Նորից ու նորից նայում եմ ոստիկանության տարբեր՝ արնագույն, մահագույն բերետավոր ենիչերիների վայրագությունները։ Նայում ես դրանց ոչինչ, բացի երբեմն չարություն ու բթություն արտահայտող կացնային դեմքերին ու մտածում․ չէ՞ որ ենիչերիների մեջ մեծ թիվ են կազմել հայկական ընտանիքներից առևանգված տղաները, որոնք դաժանորեն են վարվել իրենց ծնողների նկատմամբ։

Հանգամանքների պարտադրանքով, հեռուստատեսությամբ եմ հետևում մայրաքաղաքում ընթացող անհնազանդության և բողոքի գործողություններին:

Երբ ամիսներ առաջ «Իրատես de facto»-ի գլխավոր խմբագիր Փիրուզա Մելիքսեթյանն առաջարկեց թերթի 5-ամյակի կապակցությամբ հոդված գրել (այդպիսի մտահղացում էր` լրագրի աշխատակիցներն ու մշտական հեղինակները հանդես պիտի գային, և այդ կերպ հոբելյանը նշվեր), հրաժարվեցի: Պատճառն այն էր, որ ներդրումս աննշան էի համարում (այդպես եմ համարում և հիմա) ու բարոյական իրավունք չէի տեսնում: Երբ մի քանի օր առաջ նույն հարցով զանգահարեց, համաձայնեցի, որովհետև այլևս մերժել չէի կարող (այս գրվածքի ամբողջ հենքից պարզ կդառնա` ինչու):

Թե լուսահոգի տատիս որևէ բան հարցնեիր, խոսքը կսկսեր առնվազն մի հիսուն տարվա խորքից: Քանի դեռ ջահել էի, հարցին պատասխանելու տատիս տակտիկան թվում էր ժամանակի անհարկի կորուստ: Երբ հասակ առա ու իմ այս հիսունհինգից (նկարի մեջ ջահել երևալուս հանկարծ չխաբվեք) սրընթացորեն մոտենում եմ տատիս հասակին, իսկ դրան առնվազն մի քառասուն տարի դեռ կա (բոլորիդ այդքան երկարակեցություն եմ ցանկանում, մնացածի տերն էլ` Աստված), հասկացա մի պարզ ճշմարտություն. ամեն սերունդ ասելիքի մեջ ապրածի խտացումն է փորձում դնել ու չի ցանկանում, որ իրենից հետո եկողը գնա սեփական սխալների վրա կյանքը կառուցելու ճանապարհով: