Նախկինում' Սերժ Սարգսյանի կամ Ռոբերտ Քոչարյանի կառավարման ժամանակ, երբ մի պաշտոնյա մի օրինախախտում էր անում, երբ հարկայինի մի աշխատող կաշառք էր պահանջում, երբ իշխանական մի պատգամավոր մի հիմար հայտարարություն էր անում, նույնիսկ, երբ մի գյուղապետ հրաժարվում էր տեղեկանք կամ պարարտանյութ տալ իր համագյուղացուն, միանգամից առաջ էր գալիս մեղադրանք, թե ձուկը գլխից է հոտում, թե առանց երկրի ղեկավարի իմանալու և թելադրանքի ոչ մի բան չի լինում։ Փոքր խանութների տերերը նույնիսկ վստահեցնում էին, թե իրենցից կաշառք ուզող հարկայինի շարքային աշխատողները տանում էդ փողը անձամբ կիսվում են նախագահի հետ։

Հյուսիսատլանտյան դաշինքի ղեկավարները, ըստ Բլումբերգի, խնդրում են գլխավոր քարտուղար Սթոլթենբերգին մնալ ևս մեկ-երկու տարի: Կարծում եմ, որ պարոն Յենսը պետք է համաձայնի պաշտոնավարման չորրորդ շրջանին, որպեսզի, որպես պաշտոնյա, արձանագրի ռուս-ուկրաինական պատերազմի ավարտը, ինչը երկարաձգելու առումով նա ջանք չխնայեց: Իսկ թե ինչպիսի ավարտ այն կունենա, կարծում եմ, պարոնն այս հարցում կասկածներ չունի՝ հատկապես նոր հակահարձակման ֆոնին: ՈՒրիշ հարց, որ Արևմուտքում վաղուց սովոր չեն նայելու ճշմարտության դեմքին: Դա մենք մեր կաշվի վրա ենք զգում արդեն երրորդ տարին:

Նրանք հայտնվում են անհետացողի նրբաշարժությամբ, հարափոխիկ են կերպ ու նայվածքով

Դեռևս երկու տարի առաջ պարզ էր, մասնավորապես, ես էլ էի ասել, որ Թուրքիան Հայաստանից ունի պահանջներ. - հրաժարվել Արցախից, -տրամադրել Սյունիքի միջանցքը՝ առանց հայկական, վերահսկողության,

«Խաղաղության օրակարգ», «Խաղաղության պայմանագիր», «բանակցություններում որոշակի առաջընթաց», «տարածաշրջանային ենթակառուցվածքների ապաշրջափակում», «հավասարության ու փոխադարձության սկզբունքների հիման վրա շուտով բացվելիք ճանապարհներ»...

Դեպքառատ օրեր են: Կարծես սև ամպեր կուտակված լինեն հայրենիքիս գլխին: Եվ այդ ամպերը ցրող չկա, ընդհակառակը՝ ինչքան ասես փորձանք բերող, բախտախնդիր ստահակներ կան:

Ապրածս կյանքի ընթացքում հասկացել եմ, որ ֆիզիկական այս աշխարհում երբեք ոչինչ չի փոխվում:

Հայաստանյան քաղաքական, տնտեսական, փորձագիտական դաշտը գտնվում է Բաքվի խոշորացույցի տակ:

Երեկվա նիստից հետո «Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» դաշինքների ԱԺ-ում «լռվելը» այլևս անպատվություն է թե՛ իրենց, թե՛ Հայաստանի համար: «Թավշիստ հայրենավաճառները» անթաքույց ցինիզմով ի ցույց դրեցին ԱԺ-ում ներկա գտնվող «обанкротившиеся» ընդդիմության ողջ պերճանքն ու թշվառությունը, անգամ հայտարարելով, որ իրենք առավել մտահոգ են Վարդան Ղուկասյանի (Դոգ) աճող վարկանիշով, քան վերոնշյալ դաշինքների գոյությամբ:

Բոլորս էլ գիտենք, որ ծիրանը Հայաստանի խորհդանիշներից մեկն է, և այն մեծ արժեք ունի յուրաքանչյուր հայի համար։ Բայց ինձ համար այն մի այլ նշանակություն ունի, այն վեր է ամեն ինչից, այն ինձ համար շատ թանկ է՝ իմ հայրական տան հետ կապող անմոռանալի հիշողություն Է;