Հայտնի խոսք կա. «Ոչ ոք չի մոռացվել, ոչինչ չի մոռացվել»։ Այն իր մեջ դրական իմաստ ունի, այն է ՝ հիշել պատերազմի հերոսներին և նրանց գործերը։ Ապագայում հայ ժողովուրդն այս նույն խոսքերը պետք է հիշի բացասական իմաստով։ Ոչ ոք, ովքեր 2020թ․ պարտությունից, Արցախն ուրանալուց հետո շարունակեցին այդ ամենի հեղինակ-դավաճանին աջակցել, քծնել, նրա հրամանները կատարել, չեն մոռացվելու։ Չեն մոռացվելու նաև նրանց բոլորի արարքները՝ բանսարկություններ, բռնություններ, դատավարություններ և այլ գործեր։ Բոլոր նրանց անունները գրվելու են հատուկ մատյանում, որը կոչվելու է «Անարգանքի սյուն»։ Բոլորը ստանալու են արժանի հատուցում, որից ամենամեղմը կլինի միայն «Անարգանքի սյուն» մատյանում նրանց անվան և դիմանկարի հրապարակումը։ Այն կհանդիսանա օրինակ ապագա սերունդների համար, թե ինչպիսին պետք է չլինի ոչ միայն հայը, այլև՝ մարդ արարածը։

Գեղարքունիքի մարզի Վարդենիսի շրջանի սահմանապահ գյուղերից կա համատարած արտագաղթի միտում։

Ոչ ձեր սև լենտերը,ոչ դագաղները, ոչ դիշովի-շինծու գործերը ու ոչ էլ կալանավորումը չեն կարող հետ պահել Արմենին հանուն Ազատ Արցախի ու Անկախ Հայաստանի պայքարից։

Հայաստանի Հանրապետություն թերթը վատն էր: Հայաստանի Հանրապետության բանակի վրա հույս դնել չէր կարելի (բացառություն են` Աշոտիկը որպես հերոս, Աննան` հերոսածին մայր):

ՈՒկրաինական ԶԼՄ-ները հաղորդում են, որ ՈՒկրաինայում ձևավորվել է «Հայկական լեգեոն», որի զինանշանը Բագրատունյաց Հայաստանի գերբն է...

Տարբեր անհատներ, սոցիալական տիրույթներում պարբերաբար գրում են «...քանի դեռ ընդդիմադիր դաշտում Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանն են` Նիկոլն անընդհատ իշխանության է լինելու»: Այս իշխանահաճո թեզը շրջանառողները հիմնականում նրանք են, ովքեր հանդես են գալիս իբրև հականիկոլականներ:

Եթե Նիկոլը ադրբեջանական դրոշն ու մաքսակետը թույլ է տալիս դնել ՀՀ Գորիս-Կապան ճանապարհին,ադրբեջանցիներն էլ՝ խաղաղապահների թույլտվությամբ դրոշ են փորձելու տեղադրեն։

Ստամբուլյան կոնվենցիան Հայաստան բերածները խոսում են հայկական արժեքներից:

Բազմաթիվ ծանոթ ու անծանոթ մարդկանց հետ շփումից հետո մի եզրակացության կարելի է գալ. -Մենք ամեն ինչ կատարյալ ենք ուզում, բայց որպես կանոն անում են հնարավոր ամենավատը։ Մենք ուզում ենք լավ իշխանություն, բայց որպես կանոն բերում կամ հանդուրժում ենք հնարավոր ամենավատին։

Զարգացումը ակտիվ, էքսպանսիվ պրոցես է: Այն ունի ֆրոնտալ շատ սուր գիծ: Այդ գծի վրա եղածները հոգով ազատ ու խիզախ մարդիկ են, որոնք հենց պայքարելով դիմացինի հետ, նաև իրար դեմ ու իրարից սովորելով ու մրցակցելով, առաջ են տանում մնացածին: Դա և՛ գիտության մեջ է, և՛ գողականում, և՛ քաղաքականում: Գիծը բարձր պոտենցիալների ու կրքերի դաշտ է: Գծի հետևում հանդարտ է՝ անհրապույր, անհետաքրքիր, անգույն մասսան է: Զարգացող հասարակություններում այդ գծի վրա եղածները շատ-շատ են: Հանրության մի շատ մեծ հատված այնտեղ է, իսկ հետևող, հետ ընկած հասարակություններում այդ գիծն էլ չկա, անգյալ, գոյատևման ռեժիմ է: Եվ զենքն էլ գծի ատրիբուտիկա է՝ սեփական արժանապատվության, իրավունքների պաշտպանության ատրիբուտիկա: Խուսափում եք զենքից, ուրեմն բացակա եք նաև զարգացումից: Հայաստանյան բեսպրեդելը, անօրինականությունը, մարդու վրա թքած ունենալը միակողմանի զենքից է՝ զինված տականքից ու անզեն շարքայինից, ինչը հատուկ է բռնապետություններին: