Կանխավ ասեմ, որ բոլոր երեխաներին ամենալավն եմ ցանկանում: Նիկոլի Ալենն իր դստերը Դիսնեյլենդ է տարել:

Մանեն ու Նվարդիկն են: Իրենք չեն հանձնվում, որովհետև մեկ անգամ արդեն կորցրել են Հադրութի իրենց տունը. անտառների միջով, ոտքով մի կերպ հասել Ստեփանակերտ, ապա՝ Գորիս, հետո՝ Գյումրի, բայց նորից վերադարձել իրենց հայրենի Արցախ։ Նվարդիկը նոր է հաղթահարել քաղցկեղը, ու, չնայած, որ էրեխուն նորմալ սնունդ ու հետազոտություններ ա հարկավոր, ինչը էս պահին Արցախում չկա, բայց մեկ ա, ինքն ու իր մեծ ընտանիքը սեփական առողջության հաշվին պահում են հայոց միջնաբերդ Արցախը, ապրում են այդ հողի վրա, որ տղերքի անձնազոհությունն իզուր չլինի, որ տղերքի արյունով ազատագրված դրախտավայրը վայրենիներին բաժին չհասնի։

Նստացույց եք անում, գոնե Բրիտանիայի, ԱՄՆ-ի և ԵՄ-ի դեսպանատների առաջ դա արեք: Ճիշտ է, մեծ քաղաքականության մեջ էմոցիաներ ու խիղճ չկա, այլ կան շահեր, ու Ալիևը Արևմուտքի աջակցությամբ է Արցախի շրջափակումը կազմակերպել, ԵՄ-ի ներկայացուցիչն էլ Խանքենդի անվանումն է օգտագործում, ու Աղդամից են ուզում ճանապարհ բացել, Հայաստանում իրենց գործակալին էլ Պրահայում ճանաչել տվեցին Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, սակայն այստեղ կա մի նրբություն:

Ինչքան էլ դժվար է, առաջարկում եմ մեր վիճակին մի պահ նայել կողքից։ Հայաստանի իշխանությունը հաշվետու չէ ժողովրդի առաջ։ Մեզ վերաբերվում են որպես «ռազմագերի հասարակության»։ Բրյուսելի հանդիպումից հետո երկրի գործող վարչապետը հարկ չի համարում խոսել հասարակության հետ, ու մենք Շառլ Միշելից ենք տեղեկանում զարգացումների ու պայմանավորվածությունների մասին։

Ինչո՞վ է տարբերվում Արցախի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնող Արայիկը Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող ազգակործանից:

Որ անխտիր բոլոր պետական հիմնարկներում տոտալ քաոս է, հատկապես այնտեղ, որտեղ քաղաքացիների անմիջական սպասարկման գործառույթ կա, ոչ ոքի համար գաղտնիք չէ։

Մի օր արտաքին թշնամու դեմ մղած ճակատամարտից հետո մարգարեն ասել էր. «Մենք վերադարձել ենք փոքր պատերազմից դեպի մեծ սրբազան պատերազմը»: Փոքր պատերազմը դա այն պատերազմն է, որ մղվում է արտաքին թշնամու դեմ, «անհավատի», «անճշտի», «բարբարոսի» դեմ, մինչ մեծ պատերազմը դա այն ներքին, հոգեկան պատերազմն է, որ մենք մղում ենք մեր էությունը իր կատարելության սահմանին հասցնելու համար:

Մարդկային քաղաքակրթության կյանքը իր բոլոր մակարդակներում մրցակցություն է, որը մասնակիցներից պահանջում է համապատասխան բազմադեմ հզորություն և ուժերի մշտական լարում։

Ռուսաստանի լրատվամիջոցները և սոցցանցերը մի քանի օր է հեղեղված են թուրքական դավաճանության մասին մեկնաբանություններով: Պարզվում է՝ «Ազով» ուկրաինական զորամիավորման հրամանատարները Թուրքիայում ապրել են բարձրակարգ հյուրանոցում, լողափում վայելել են բոլոր հաճույքները:

Հայ մարդը իր կեցվածքով ապացուցում է, որ ինքը չի տրվում տարաբնույթ մանիպուլյացիաներին, վախի մթնոլորտին, սթափ է մտածում և ձգտում է արժանապատիվ խաղաղության, ոչ թե խայտառակ, ստորացուցիչ պահանջներ ներկայացնող ադրբեջանական խաղաղության: