Ավելի ու ավելի ես հիասթափվում ու հոռետեսության մատնվում՝ հետևելով հայաստանյան ընդդիմադիր ընթացքին. գրեթե ամենշաբաթյա ռեժիմով նոր շարժումներ են ծնվում՝ միաբովանդակ կարգախոսներով ու նպատակներով: Ասես մի դավադիր ձեռք մտածված մասնատում է ազգային ու հասարակական-քաղաքական առողջ ուժերին: Անպտուղ խաղի մեջ են ներքաշվում անգամ փորձառու և հեռատես գործիչները:

Այսօր իմացա, որ Արաքսյա մայրիկը մահացել է ... Մեր կենտրոնին կից բակի մի հատվածում ձևավորված է այս փոքրիկ հանգստի գոտին: Շատ եմ սիրում այս վայրը, իսկ տուն գնալիս միշտ խմում եմ Ռաֆայել Սիմոնյանի հիշատակը հավերժացնող ցայտաղբյուրից, հետո շարունակում ճանապարհս:

Երբեմն տեսնում ես երիտասարդ մեկին, ով նախարար է, տեղակալ կամ սրանց մամլո խոսնակը, զարմանքից ու նողկանքից քար ես կտրում. ինչպե՞ս կարելի է այսքան երիտասարդ ու այսքան փչացած լինել, ե՞րբ են հասցրել էս չափի ստախոս ու աննամուս դառնալ:

Երկու ուժեղների հակամարտության ժամանակ կոմպլեմենտարիզմ խաղալուց վատ բան չկա։

Երևի չկա մի պետություն, որտեղ ճշմարտությունն անտեսվում է այնպես, ինչպես Հայաստանում:

Ռուսաստանը երբեք այսքան ազդեցիկ չի եղել Հայաստանում։ Հակառուսականությունն ընդամենը լավ կազմակերպված PR-ծրագիր է, որի քողի տակ Հայաստանի միջոցով Մոսկվան շրջանցում է տնտեսական պատժամիջոցները։ Արևմուտքը դա սկսում է հասկանալ։ Վաշինգտոնից էլ շատ հստակ հայտարարություններ են հնչում, որոնցում Հայաստանը դիտվում է Թուրքիայի, Վրաստանի ու Ղազախստանի շարքում։

Ես միշտ ասել եմ, որ նիկոլն ու նրա ծառաները շшկшլի հոգեբանություն ունեն։ Իրանք միշտ հարձակվում են իրենցից ֆիզիկապես թույլերի վրա. Դիլիջանի քրեականի պետը իր պաշտոնն օգտագործելով 16 տարեկան էրեխու ա ծեծում, էն արթիկցի տшվшրը էպիլեպսիայով հիվանդ տղույա ծեծում, նիկոլի ծառա բերետները զոհվածների մայրերին են մարմնական վնասվածք հասցնում, ֆեյքերին փող ա տալիս, որ էկրաններից էն կողմ մարդկանց հայհոյեն, դե իսկ նիկոլն էլ դրսում սրա-նրա կnշիկը լիզելով ման ա գալիս, որ մի ամիս էլ կառավարելու թուլափայ շպրտեն իրան, բայց գալիս ա ստեղ առյուծ ա ճղում։

Լավ, ընդունենք, որ ճիշտ եք՝ ժողովուրդը որակական հետընթաց է ապրել։ Կարող եք ժամերով ու տարիներով նկարագրել այդ հետընթացը, դրա պատճառները, հետևանքները։ Բայց ախր կարելի է, չէ՞, դա երկու խոսքով էլ ձևակերպել՝ ժողովուրդը ենթարկվում է ուժեղին։ Կարող եք ասել՝ այդ պահին ուժ ցույց տվողին, առանձնապես բան չի փոխվում։

Հայաստանն այսօր հայտնվել է Ալեքսանդրապոլի ու Կարսի պայմանագրերի արանքում։ Մեկ դար անց Հայաստանը հայտնվել է անդունդում ու պատմությունը կարծես կրկնվում է։ 1920-ին Արևմուտքը սկզբում ոգեշնչեց, հետո միայնակ թողեց, իսկ ամենավերջում «փուռը տվեց» հայերիս, որի արդյունքում թուրքերը գրավեցին Ալեքսանդրապոլն ու հասան մինչև Երևանի մատույցներ։

Երեկ լսում էի Աշոտ Բլեյանի լոլոները վարչապետի որդուն՝ Աշոտիկին ուղղված, ու մի տեսակ սրտխառնուկ զգում նրա հանդեպ։