Որպես ազգային մարմին՝ հայ հանրությունը մահացու ախտահարված է անգործության սինդրոմով: Ճշմարիտ դատողություններ այդ կապակցությամբ՝ որքան ասեք: Եվ ոչ մի նպատակային գործողություն: Բոլոր խելամիտներն ու հեռատեսները գիտեն, թե ինչ պետք է անել, բայց համատարած անշարժություն է:

Ավետիք Իշխանյանն առաջարկում է ստեղծել մի մատյան ու այդ մատյանում տեղադրել բոլոր նրանց նկարներն ու անունները, ովքեր մասնակից են դարձել այս ազգադավությանը, համագործակցել են այս ճիվաղ վիժվածքի հետ ու երկիրն հասցրել այս վիճակին։

Ի՞նչ կասեր ու կաներ Վազգեն Սպարապետը նրան, ով Արցախն Ադրբեջան կհամարեր, իսկ Արարատ լեռն ու Նոյան տապանը Հայաստանի Հանրապետության խորհրդանիշ չէր համարի։

Սերժին մերժելուց հետո ինչու՞ բանտում հայտնվեց Ռոբերտ Քոչարյանը: Սերժին մերժելուց հետո ինչու՞ բանտում հայտնվեց Մանվել Գրիգորյանը:

Հայաստանի գլխավոր խնդիրը մնում է հնարավորությունների՝ ժամանակի և այլ ռեսուրսի սխալ տնօրինումը: Մենք այնքան հնարավորություն և էներգիա ենք վատնում, որ աշխարհի երեսին չլսված բան է:

Մի հարց անընդհատ իրար տալիս ենք՝ ժամանակ ունե՞նք, թե ոչ։ Այս կարևոր հարցի պատասխանը մեկ այլ հարցի մեջ է. ժամանակ՝ ինչի՞ համար։

Հայտնի խոսք կա. «Ոչ ոք չի մոռացվել, ոչինչ չի մոռացվել»։ Այն իր մեջ դրական իմաստ ունի, այն է ՝ հիշել պատերազմի հերոսներին և նրանց գործերը։ Ապագայում հայ ժողովուրդն այս նույն խոսքերը պետք է հիշի բացասական իմաստով։ Ոչ ոք, ովքեր 2020թ․ պարտությունից, Արցախն ուրանալուց հետո շարունակեցին այդ ամենի հեղինակ-դավաճանին աջակցել, քծնել, նրա հրամանները կատարել, չեն մոռացվելու։ Չեն մոռացվելու նաև նրանց բոլորի արարքները՝ բանսարկություններ, բռնություններ, դատավարություններ և այլ գործեր։ Բոլոր նրանց անունները գրվելու են հատուկ մատյանում, որը կոչվելու է «Անարգանքի սյուն»։ Բոլորը ստանալու են արժանի հատուցում, որից ամենամեղմը կլինի միայն «Անարգանքի սյուն» մատյանում նրանց անվան և դիմանկարի հրապարակումը։ Այն կհանդիսանա օրինակ ապագա սերունդների համար, թե ինչպիսին պետք է չլինի ոչ միայն հայը, այլև՝ մարդ արարածը։

Գեղարքունիքի մարզի Վարդենիսի շրջանի սահմանապահ գյուղերից կա համատարած արտագաղթի միտում։

Ոչ ձեր սև լենտերը,ոչ դագաղները, ոչ դիշովի-շինծու գործերը ու ոչ էլ կալանավորումը չեն կարող հետ պահել Արմենին հանուն Ազատ Արցախի ու Անկախ Հայաստանի պայքարից։

Հայաստանի Հանրապետություն թերթը վատն էր: Հայաստանի Հանրապետության բանակի վրա հույս դնել չէր կարելի (բացառություն են` Աշոտիկը որպես հերոս, Աննան` հերոսածին մայր):