Միջանցք ստանալուն ուղղված Ադրբեջանի մարտավարությունը կերպափոխման է ենթարկվել, և հիմա Բաքուն փորձում է խաղարկել արտաքին դերակատարների հանգամանքը։

Օրերս «Կիսաբաց լուսամուտների» հյուրը տեղահանված արցախցիների ընտանիքն էր:

Ժողովուրդները լինում են երեք տեսակ` կա՛մ մատուցող համաշխարհային խրախճանքին, կա՛մ խրախճանքի հրավիրյալ, և կա՛մ խրախճանքի տեր։

ՈՒժեղ պետական գործիչ Քոչարյան անդոնը տգետ անձնավորություն է, ավելի ստույգ՝ տգետ լակոտ է (լակոտը տարիքային կատեգորիա չէ, Քոչարյան անդոնը 90 տարեկանում էլ լակոտ կմնա՝ լակոտը բարոյական կերպար է, կյանքի ձև ու բովանդակություն):

Երևանում ամեն երկրորդ քայլին մի դեղատուն է ու մի բանկ: Դեղատների առատությունը պարզ է, դրսից բերում, մեկին տասը եկամտով վաճառում են հիվանդ ժողովրդին, ըստ որում, համաշխարհային գներից արդեն մի քանի անգամ բարձր:

Հետխորհրդային տարածքի թուրքերը, որոնց ծնեցին ու բազմացրին բոլշևիկները, կատարյալ անառակ որդիներ են, ափսոս, Ռեմբրանդտը չկա, սրանց էլ նկարեր:

Մեզ նման միամիտ ու հետամնաց հասարակություններում մարդկանց թվում է, որ մենք ունենք բարձր քաղաքակրթական արժեքներ, որի համար քաղաքակրթության հիմնական կրողները ուղղակի պարտավոր են մեզ խորապես հարգել ու, նույնիսկ, սիրել։

Որպեսզի լավ պատկերացնենք, թե ինչու է Ռուսաստանը աստիճանաբար թեքվել ու շարունակում թեքվել դեպի Ադրբեջան, անտեսելով ռազմավարական դաշնակից Հայաստանի ազգային ու պետական շահերը, պետք է հասկանանք նաև, թե ինչ պատմություն ունի այդ թեքումը, և ովքեր են կանգնած դրա հետևում։

Այսօր Արցախի ողբերգությունը նորմալ մարդիկ վերագրում են Հայաստանի արևմտական հանրույթին, ի դեմս թուրք-բրիտանա-ամերիկյան գործակալական ցանցի` փաշինյան նիկոլի գլխավորությամբ:

Պատի պոկովի օրացույցն իսկական 365-էջանոց փոքր հանրագիտարան էր, որի մեջ հոդվածները դասավորված էին ոչ թե այբբենական կարգով, այլ՝ ամսաթվերով։ Նոր օրացույցն առնում էինք Նոր տարվա կողմերը, երբ դեռ պատից կախած էր լինում հինը՝ բարակած, վերևի մասում՝ պատռված թերթերի անհավասար մնացորդներով։ Առնում էինք ու պահարանի խորքերում պաշարած պնդուկ-պոպոքի, նարնջի ու մանդարինի հետ դառնում էր Նոր տարվա տոնական տրամադրության առաջին ծիծեռնակներից մեկը։ Նոր օրացույցից միշտ Նոր տարվա շունչ էր գալիս։ Մեջը սպասում կար, խորհրդավորություն, մի ամբողջ տարվա դեպքեր, որ դեռ չեն պատահել, բայց պատահելու են։