Ընտանեական թերթը ծանր է տարել Artak Zakaryan-ի գրառումը առ այն, որ «Մեր պետությունն այժմ գտնվում է պատմական այնպիսի կրախի առջև, որին անհրաժեշտ է միայն համազգային նոր զարթոնք, վերածնունդ, ռևանշ: Այլապես բախտորոշ գեոպոլիտիկ քամիները խորտակման են տանելու հայկական պետականության նավակը (Սերժ Սարգսյանի թողած ինքնավստահ զարգացող երկրից վերածվել ենք բախտի քմահաճույքով ալեկոծ ճոճվող ու այս ու այնկողմ բախվող նավակի)», և փորձել ինչ-որ անիմաստ հակադարձումներ անել...

Աշխարհում ապրող, իրենց հայ ներկայացնող և պաշտոնապես միլիարդատեր համարվող անձանց համատեղ ունեցվածքի մի մասով կարելի է մինչև ատամները զինել ՀՀ յուրաքանչյուր բնակչի, դեռ մի բան էլ մոտ 1000 հատ տանկ ու 200 կործանիչ ինքնաթիռ գնել, ու սա այն պարագայում, որ նման համատեղ ներդրում անելուց հետո իսկ նրանցից ոչ ոք չի դադարի լինել միլիարդատեր:

Հաճախ ամենադժվարը ամենից ակնհայտ թյուրիմացություններից դուրս գալն է։ Հիմա նույնը ռուս թուրք սարքովի դիլեմայի դեպքում է։

Ինձ համար ամենացավալին այն է, որ մինչ մենք «ոչխար» էինք համարում Ալիևին, նա մեզ գերազանցեց պայքարի բոլոր հարթակներում։ Իսկ հիմա հետևողականորեն պետք է Ալիևից սովորել և՛ միջազգային հարաբերություններ կառուցելու, և՛ շահեր համադրելու, և՛ պետական անվտանգություն կառուցելու, և, որ ամենակարևորն է, ռևանշ ծրագրելու ու հետևողականորեն ռևանշի հասնելու ձևերն ու միջոցները։

Ինչպես սպասվում էր, Հայաստանին դեմ առ դեմ, առանց միջնորդի բանակցության բերելուց հետո Ադրբեջանն անցավ հաջորդ փուլին՝ գործի մեջ ներքաշելով Թուրքիային։

Անկախության տարիների ընթացքում մեր ունեցած ամենամեծ կորստի հիմնական պատճառը եղել է ղեկավարության և, առաջին հերթին, նախագահների մոտ լրիվ բացակայող կամ շատ թույլ արտահայտված ստրատեգիական մտածողությունը։

Կապիտուլյացիայի ակտով Երրորդ Հանրապետության շռնդալից փլուզումը, կարծես թե, բոլոր գանգատուփերին չի հասել։

Բարի կամքի դրսևորումը ենթադրում է բոլորը բոլորի դիմաց: Իսկ նիկոլ-ալիեվ վերջին պայմանավորվածությունը, գերիների փոխանակման հարցով, ընդամենը գործարք էր, ինչը բխում էր երկուսի նեղ անձնական շահերից, և այստեղ չկար բարի կամքի դրսևորում: Կար գործարք, սակարկում։

Ե՛վ հայրենական, և՛ միջազգային վերլուծաբանները արդեն սկսել են խոսել այն բաների մասին, ինչ վաղուց անպաճույճ ու պարզ բառերով գրում էի ՖԲ իմ գրառումներում:

Հինգ տարի առաջ ուրախ ու անհոգ կանգնած էի Արևմտյան Աֆրիկայի հնագույն բնակատեղի` Լիքսուսի (Lixus) ավերակների վրա, ուր Աֆրիկան բացահայտող առաջին փյունիկացիները հիմնել էին բնակավայր։ Մտածում էի, որ ամեն ինչ կարգին է հայրենիքում, իսկ մեր խնդիրն է վերականգնել քաղաքակրթությունների հաղորդակցիչի երբեմնի ազգային առաքելությունը։