Ոչ էնքան մարդեղացվող ոստիկանությունը, որքան տեսակը պահելու առաքելությունն է նրան հետաքրքիր ու… թանկ դարձնում:
Իր սերնդի վերջին մոհիկան լինելը գուցե նաև… Որ կարող է կռանալ, պոկել հատիկ-հատիկ ճերմակ մեխակների գլխիկներն ու էդպես ծնկաչոք` Վազգենի շիրմի վրա գորգ հյուսել։ Վանոյի խենթությամբ` ՆԳ-ն դարձնել երկրի առանցք ու… իր մեջ ներքաշել նույն երկրի ողջ գաղջը` քաղաքական, կառավարման... Անձամբ հայտնվել ցուցարարաների ու պետության (իշխանության էլ) արանքում ու գոռալ.
-Հոգիի՜ս, միի՜ արեք…. սթափվեե՜ք…
…ՈՒ չհասկացվել:
Ո՛չ որպես մարդ, ո՛չ որպես ոստիկանապետ, ոչ որպես քաղաքացի:
Զի որպես մարդ կարող էր ոչ թե սրտով, այլ մտոք նայել այդ ամենին ու լռել:
Որպես ոստիկան կարող էր պարզապես ուժային գործողության հրաման տալ, ու ինքնամոռաց չհայտնվել «արանքում» ու բուֆերի չվերածվել:
Որպես քաղաքացի, կարող էր անտարբեր լինել, չվերցնել պահի էներգետիկայի պատասխանատվությունը: Որ էներգետիկայից չհասկացողները չմսխեին իր արածը… Բայց ամեն բան հենց էսպես պետք է լիներ:
Բոլոր դեպքերում.
ա) Շնորհավոր:
բ) Շնորհակալություն… տեսակի ասքը պահպանելու համար։
Մնացածը Աստված կտնօրինի։
«Իրատես»