Քաղաքական բացասական օրակարգը շուրջ 30 տարի չի նահանջում

Չգիտեմ՝ ինչ հրաշք է պետք, որ մի օր արթնանանք, ու մեր երկրում մերժելու էլ ոչինչ մնացած չլինի: Բոլոր երևույթները, մարդիկ, իշխանություններն ու ընդդիմությունը միմյանց մերժած լինեն, կրկնամերժած կամ հնգապատիկ մերժած ու հոգեպես վերջապես խաղաղված: Շուրջ 30 տարի մերժումների ցիկլի մեջ է Հայաստանը ու դուրս գալ չի ուզում: Արխայիկ մարդու բնավորության գիծ կարծես լինի, որ որևէ կերպ վերափոխել չի լինում: Նախ` խորհրդային կարգերն էին մերժելի, հետո` իրենց իսկ ցանկությամբ իշխանության եկած առաջին նախագահն ու նրա թիմը, այնուհետ՝ երկրորդը, հետո` երրորդը, ու այսպես շարունակ: Ցնցումների նմանվող այս խառնաշփոթում, պարզ է, որ քաղաքական դաշտում դրական օրակարգ չի ձևավորվում, ինչը խիստ անհրաժեշտ է ոչ միայն քաղաքական դաշտի, այլև հասարակության ու մարդկանց համար առհասարակ: Դեռ մի մերժումը չմարսած, օրակարգ է նետվում նորը, ու մարդիկ այժմ էլ մտածում են՝ ինչպես մերժել նոր մերժելին: Հայաստանյան քաղաքական դաշտի վերադասավորումից անցել է մեկ տարուց ավելի, այս ընթացքում մերժումների պակաս չի եղել: «Մերժիր Սերժին» կարգախոսով իշխանության եկածները, պատասխանատու հարցերի համար ցանկալի ու արդյունավետ լուծում չունենալով, օրակարգ են նետում նոր մերժում՝ խորհրդարանի, առանձին պաշտոնյաների, դատավորների, լրատվամիջոցների, վարորդների, շուտով գուցե բժիշկների, և այսպես շարունակ:

Ցայտնոտային ու անհասկանալի տրամաբանությամբ այս խառնաշփոթի համար մեկ դեղատոմս կա. մերժել բացասական օրակարգն ու համընդհանուր ջանքերով աշխատել դրականը գտնելու ուղղությամբ: Նորեկները, ցավոք, չեն կարողանում առաջարկել ցանկալի դրական օրակարգ, բոլոր առաջարկները կա՛մ զտում են ու իրենց հարմար ձևով խմբագրում, կա՛մ իրենցով անում գաղափարը՝ չտիրապետելով այն կյանքի կոչելու մեխանիզմներին, կա՛մ նորից մերժում: Վստահաբար, վաղը գալու են մերժողներին մերժողները՝ ավելի կատարելագործված ու հուժկու գործիքներով, տեխնոլոգիաներով: Որպեսզի պատկերի անընդհատականությունը չշարունակվի, ու մերժողները շատ ավելի վատ վիճակում չհայտնվեն, քան ասֆալտին ինքնակամ փռվելն ու պատերին ծեփվելը, պետք է հենց այսօրվանից մտածել՝ ինչ անել դրական օրակարգ ձևավորելու առնչությամբ: Իսկ դրա դեղատոմսը պարզ է ու հստակ՝ հայտարարել հանրային համերաշխության մթնոլորտ ձևավորելու մասին, քայլեր ձեռնարկել այդ ուղղությամբ ու դուրս գալ մերժման իներցիայից: Վերջինը, համաձայն եմ, այնքան էլ հեշտ չէ, բայց, օրինակ, «սինգապուրյան հրաշք» ունենալու համար, կարծում եմ, խիստ անհրաժեշտ է:

Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• «Ես թոռն եմ Սեդա Վարդումյանի»
• ՆԱ` լույս-փրկության Արահետը
• Սիրերգ
• Սերակարոտ
• Ախթալան և հարակից 6 բնակավայրերը 5 օրով նորից կկտրվեն արտաքին աշխարհից
• Ինչու՞ և ինչպե՞ս
• Աղոթք
• «Հունվարին պարենային մի շարք ապրանքատեսակների գծով երկնիշ գնաճ է գրանցվել»
• Իշխանությունը պայքարում է իր իսկ ծնած երևույթի դեմ
• Բուհի ռեկտոր ընտրողը նախարարն է լինելու
• Աղջիկներս Շուշիում տուն են կորցրել, բայց ամենամեծ կսկիծն այնտեղ մնացած մյուս դստերս շիրիմն է
• Երազել ու թռչել, այո, պետք է, բայց ձեր իշխանությունը բոլորին է թևաթափ անում
• Պատերազմի պատրաստվելը դպրոցական հանդես չէ, որ չհասցնեիք
• Արծրուն Հովհաննիսյանը մեկ բառ պետք է ասեր՝ ներողություն
• «Հայաստանի ու Ադրբեջանի մասով Իրանը փոխել է հռետորաբանությունը»
• Իշխանությունն արտահերթ ընտրության թեման 2-րդ պլան է մղում
• Փաշինյանն ու Ալիևն Շուշիի մասին նույն բանն են ասում
• Լենա Նազարյանին գործուղեք Մառնեուլի
• Ինքնաթագադրված «թաղապետը»
• Դավիթ Տոնոյան՝ մեծ-մեծ «փրթողը»

Մեկնաբանություններ