Երևանի գեղարվեստական նկարագիրը (այս մասին գրել ենք) ենթակա է խորքային վերանայման: Անդրադառնանք տարիներ առաջ բնակելի շենքերի, այսպես անվանված՝ դալանների կերպավորմանը՝ քաղաքային տեսարանների պարզունակ պատկերմամբ: Գլխավորապես ուսանողների ձեռքով արված՝ դրանք առաջին հայացքից հրապուրիչ են, սակայն քիչ ավելի ուշադիր զննելուց հետո պարզվում է, որ գործ ունենք խոտանի հետ: Նախ՝ դրանք դիտման տեսանկյունից շահեկան վիճակում չեն, քանի որ նկարազարդել են անցուղիները, որոնք հաճախ սպասարկում են ոչ միայն մարդկանց, այլև մեքենաների մուտքն ու ելքը: Հաճախ նաև անմխիթար սանիտարական նկարագիր ունեն:
Վերոնշյալից զատ՝ խստորեն խաթարված է որմնանկարը դիտելու-ընկալելու, նաև նրանով հիանալու սկզբունքը: Լավագույն դեպքում ընկալելի է մի դրվագ և ժամանակ ու հնարավորություն չկա շուրջ 100 քմ մակերես զբաղեցնող որմնապատկերը դիտել քայլ առ քայլ, մետր առ մետր: Որմնանկարն ամբողջական երևույթ է, պահանջում է դիտման որոշակի տարածություն և լույս: Եկեք մտովի համեմատենք ծանոթ ցանկացած «դալանային» գլուխգործոց, դիցուք, Հ. Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնի ճակատը զարդանախշած հրաշալի խճապատկերի հետ (արված երեխաների նկարների հիման վրա): Ոչ պակաս տեղին է Սարյանի գեղանկարներից մեկի որմնանկարը Սարյան փողոցի շենքերից մեկի ծավալուն պատի վրա: Երկու դեպքում էլ որմնանկարները տեսանելի (և ընկալելի) են որոշակի տարածությունից:
Որմնանկարները (խճանկարներ և պաննոներ) պե՞տք են արդյոք Երևանին և հանրապետության մյուս քաղաքներին: Իհարկե: Սակայն որոշակի հայեցակարգի շրջանակներում: Եվ, սակայն, պրոֆեսիոնալ մակարդակով, ի մասնավորի՝ Հայաստանի նկարիչների միության և Երևանի քաղաքապետարանի (նաև՝ այլ քաղաքների) մշակույթի վարչությունների առաջարկով ձևավորված գեղարվեստական խորհուրդների մասնակցությամբ:
Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ