Կարսի հանձնումից հետո 4 հրամանատարներ ինքնասպան եղան։ Իսկ մեր օրերում դավիթտոնոյանների, օնիկների, ջալալների, միշկաների ու էլի լիքը պարտված հրամանատարների նագլիությունը չափ չունի։ Իրանց ընենց են պահում, ոնց որ՝ դե ինչ ա եղել որ։
Գրականագետ Հրաչյա Գրիգորյանը (1907-1967), որ 1938-39 թթ. եղել է նաև Հայաստանի գրողների միության քարտուղարը, իր հուշերում պատմում է այն մասին, թե ինչպես է 1939-ի աշնանը Հայաստանում նշվել «Սասնա Ծռեր» էպոսի 1000-ամյակը:
Անկախության տարիներին դու այն քչերից էիր, որ մնացիր անկախ ու մաս չկազմեցիր իշխանավորների շքախմբին: Դու ինքդ էիր իշխանը՝ հպարտ, ինքնասածի, ինքնավայել...
Երբ ես իմ Հողում, իմ Հայրենիքում էի, ամեն ինչ լուծելի ու հաղթահարելի էր թվում, որովհետև այն հողը, որի վրա ոտքդ ես դնում, հաղորդում է այդ ինքնավստահությունը, ինքնահարգանքը, անպարտելիության զգացողությունը:
Էն, որ ես ձմերուկը կտրելիս մի քիչ խորն եմ բռնում, կլեպի սպիտակից մի քիչ դուրս ա գալիս կարմիր միջուկի հետ, էդ նրանից չի, որ քծիբ եմ։ Չէ՛, պարզապես կտրելիս հիշում եմ, թե ոնց էի 12-կիլոյանոց հսկա ձմերուկը տանջվելով հինգերորդ հարկ բարձրացնում...
Մի անգամ Մոսկվայում խորհրդային պատգամավորների ժողովի ժամանակ ԽՍՀՄ նախագահ Գորբաչովը մի քանի անգամ անհարկի ընդհատում է Վիկտոր Համբարձումյանին և վերջինս հարցնում է.
-Ընկեր Գորբաչով, Դուք գիտե՞ք ով է եղել Անգլիայի թագավորը Նյուտոնի ժամանակ: