Տեսնես ո՞ր պետական գերատեսչությունը հոդաբաշխ բացատրություններ կտա տարբեր երկրներում մեր հանրապետության առաջին դեմքի (՞) հեծանիվ քշելու, իր և կնոջ հրապարակած ակնարկներով ու մեսիջներով լուսանկարների և դրանցում ազգային անվտանգության տեսանկյունից լուրջ վտանգ չտեսնելու կապակցությամբ: Կա՞ արդյոք նման պետական գերատեսչություն, որտեղ կասեն, որ դա ընդունված միջազգային պրակտիկա է, կիրառելի է ու բոլոր առումներով օքեյ է:

Մի երևույթ էլ կա, քիչ նկատվող։ Ե՛վ ազգադավը, և՛ նախկին քսմտելիները դաշտ են բերում պրոքսի դեմքերի և խմբերի, որոնք ըստ երևույթին մեկ ծղրիրդի կյանք ունեն ու ընտրությունների հաջորդ օրը կորելու են։

-Ի՞նչ հարց կտայիր Կրթության և գիտության նախարարին։ -Ինչու՞ պիտի մարդիկ դպրոցում տասը տարի սովորեն և ոչ թե` ավելի...

Չորս օր առաջ ԱԺ-ում տեղի ունեցած հանրային լսումների ընթացքում Սրբազան Պայքարի առաջնորգ Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալստանյանի խոսքն այն մասին, որ իրեն «հուզում է Քաղաքացիական Պայմանագիր ընտրած 680 հազար հայ մարդկանց ճակատին ՔՊ-ի կողմից դաջվող երկիրը հանձնողների պիտակավորումն ու մեղքը», երկիրն իրականում հանձնող դավաճանների այս խմբակի համար կեղտոտ շահարկումների թեմա է դարձել։

Արագ աչքի անցկացրի IRI անցկացրած հարցման արդյունքները: Որպես 5-6 տարվա սոցհարցման խմբի համակարգող ասեմ, որ եթե ինֆորմացիայի հիմնական (69%) աղբյուրներն են Հ1-ը, իշխանամերձ ու, այսպես կոչված, չեզոք (՞) այլ հեռուստաընկերությունները, ապա արձանագրված պատկերն էլ հիմնականում կլինի իշխանամետ: Մի երկու տվյալ, որպեսզի հստակ երևա մեր հասարակության դեմքը:

Ցանկացած հասարակության մեջ լրիվ նորմալ ֆիզիկական տեսողություն ունեցողների ճնշող մեծամասնությունը կույր է հասարակական երևույթները տեսնելու ու գնահատելու իմաստով, որը բնական և նորմալ է:

Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը հանրության աչքի առաջ բանակի նկատմամբ հոգատարություն էր խաղում, ժամկետային զինծառայողներին ելակով կերակրում։ Բանակում սննդի մատակարարման վիճակն ինչպե՞ս է հիմա՝ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության 7-րդ տարում...

Մեկը համարում է, որ Ադրբեջանի հետ կառուցողական բանակցություններ են ընթանում, մյուսը կարծում է, որ հնարավոր է մոտ ապագայում պայմանագիր ստորագրել, իսկ ոմանք խոսում են Ադրբեջանում կայանալիք կլիմայական համաժողովից հետո կամ նույնիսկ առաջ հնարավոր ագրեսիայի մասին:

Պատմության համար ընդամենը մի թյուրիմացություն, մի դուրսպրծուկ ցանկանում է ապացուցել, որ անիմաստ է եղել մեր ողջ ազգայինը. սեփական դիմագիծ (ինքնություն) ու սեփական պետություն ունենալու ձգտումը և 5-հազարամյա արյունոտ ու քրտնաջան մեր մաքառումը դրանց համար։

Ցավոք, մենք ապրում ենք ամոթի և պատասխանատվության զգացումի լուրջ դեֆիցիտի պայմաններում, երբ մարդիկ ինչ ուզում խոսում և ինչ ուզում անում են՝ առանց ամոթի խայթի ու պատասխանատվության զգացողության...