Ալիևն ու իր շրջապատը վերջին ամիսներին շատ են խոսում ադրբեջանցի փախստականների Ղարաբաղ և Հայաստան վերադարձի մասին: Ռուսական ու եվրոպական կենտրոններում լուռ են կամ առանց դիրքորոշման անիմաստ մեկնաբանություններ են անում: Ի դեպ, հետաքրքիր է այն, որ ադրբեջանից տեղահանված հայ փախստականների վերադարձի մասին լռում են կամ էլ կրկին վերացական արտահայտություններ են անում մարդու իրավունքների մասին:

Ներկա վիճակով ամբողջ աշխարհի թույլ և կախյալ երկրներում գոյություն ունի բնական հակասություն վերնախավի և հասարակ ժողովրդի շահերի միջև այն պարզ պատճառով, որ այդ երկրների կյանքում, արտաքին ուժերի վճռական դերի և սուվերենիտետի պրակտիկ բացակայության առկայությամբ, տեղի է ունենում շահերի բախում, որից ամենամեծ օգուտով դուրս են գալիս արտաքին ուժերը, բավականին օգուտով դուրս է գալիս վերնախավի տվյալ պահին դոմինանտ մասը, իսկ վնասով դուրս են գալիս վերնախավի ոչ դոմինանտ մասի աղքատ մասը և հասարակ ժողովուրդը։

Հայաստանում մեծ տեղափոխություններ են նախատեսվում: Մասնավորապես՝ ԵՊՀ-ն և մնացած բուհերը տեղափոխվելու են Աշտարակի ճանապարհի հատված, Կենդանաբանական այգին՝ Դալմայի նախկին այգիների տարածք, իսկ Դալմայի նախկին այգիները՝ անցյալ:

Երբ անդրադառնում եմ թուրքական տրիբունալների կողմից Հայոց Եղեռնի պարագլուխներին մահապատժի դատապարտելու փաստերին, որոշ հայրենակիցներ, հատկապես՝ սփյուռքից, բանավեճ են սկսում, որի առանցքը հետևյալն է՝ թե այդ ինչպե՞ս կարող էր թուրքը թուրքին դատել, դա ի՞նչ պատմագիտություն է և այլն։ Այս թնջուկը համարժեք ըմբռնելու, այն սպառիչ պատկերացնելու համար և տարաբնույթ հարցերով բուն թեմայից շեղվելը կանխելու նկատառումով առնվազն հարկ է ելակետ ընդունել հետևյալ գործոնները՝

Նախկիններից պրծավ, Պուտինից պրծավ, «դավաճան» զինվորներից պրծավ, գեներալներից պրծավ, հիմա էլ Սփյուռքին է մեղադրում հողերը հանձնելու մեջ։

Չորս օր Վաշինգտոնում, Բլինկենով, Սալիվանով ծնունդ ընդունելու աճապարանքի մեջ էին:

Այն, ինչ այժմ փորձում են անել հայ ազգի հետ, «միջազգային հանրությունը» կոչում է «դենացիֆիկացիա». եթե ժամանակին այն կիրառվել է հետհիտլերյան Գերմանիայում որպես ազգայնամոլության դեմ միջոց, ապա այժմ այն դարձել է ազգայնականության ու առհասարակ ազգայինի դեմ կիրառվող գործիք, որը ներառում է փաթեթային միջոցառումներ. նպատակը ազգային դիմագծերի ոչնչացումն է կամ այնպիսի թուլացումը, որից հետո այն այլևս երբեք ուշքի չի գա:

1. Երբ ինքն է իշխանության գլուխ։ Հակառակ դեպքում հայրենիքը վտանգված է և թքած այդ հայրենիքի վրա։ 2. Հայրենասիրության մոդելը պետական կլինի, եթե ամբողջ Հայաստանով մեկ տեղադրվեն Հայոց արքաների արձանները (տվյալ դեպքում Նիկոլ Փաշինյանն ակնհայտորեն ու համեստաբար նկատի ունի սեփական արձանը, որն արդեն տեղադրվել է իր կենդանության օրոք)։

Գիտե՞ք, թե ինչն է մեր ազգային պայքարի հաջողությանը ամենաշատը խանգարում.միասնական նպատակի բացակայությունը:

Ամեն բան առավել պարզ է, հստակ և կոնկրետ,իսկ խաղն այլևս՝ բաց: