Այո՛, Հայաստանի, Արցախի, հայերիս թիվ 1 ներքին թշնամի Նիկոլը, որը նաև Ռուսաստանի մոլի թշնամիներից է, անցած կիրակի (սեպտեմբերի 24- ին) իր ուղերձով օգտագործելով Ռուսաստանի և ՀԱՊԿ- ի դեմ չարախոսությունների, բանսարկությունների, զրպարտությունների մի ողջ շարան, ըստ էության, ազդարարեց Հայաստանում ռուսական ներկայության վերջի սկիզբը, ինչպես նաև Հայաստանի և Ռուսաստանի դեմ իր թշնամական գործունեության հիմնական փուլի մեկնարկը:

Արցախում երկար տարիներ բարձր պաշտոններ զբաղեցրած, արտաքին գործերի նախարար, նախագահի խորհրդական Դավիթ Բաբայանի՝ ադրբեջանցիներին հանձնվելու քայլը առաջին հայացքից կարող է անձնազոհություն թվալ, իբր պաշտպանելու մյուսներին, սակայն այն ոչ մի լավ բանի չի հանգեցնի...

Վերջին օրերի դժոխքի, խայտառակության ու դրա ֆոնին քաղաքական դաշտի իմպոտենտության տրամաբանական հետևանքը:

Եթե Ռուբեն Վարդանյանի հետ կատարվածը սթափեցնող ազդակ չի դառնում բոլոր այն հայ մեծահարուստների համար, ովքեր որևէ ձևով մասնակցություն են ունեցել Արցախի ազատագրմանն ու կայացմանը և այս օրհասական պահին կամովին կամ ակամա ՆՓ-ի իշխանության երկարաձգման երաշխավոր են դարձած, ապա թող պատրաստ լինեն Ռուբեն Վարդանյանի ճակատագրին արժանանալուն:

Սյամոն ասում է, որ բոլորի նման իրեն հաջողվել է ադրբեջանցիների կողքից անվնաս անցնել ու տեղափոխվել Հայաստան:

Սիրելի ընդդիմություն ջան, PR-վելու, նիկոլի կառավարման համակարգի խայտառակ բառդակը ցույց տալու «լավ» առիթ է։ Ձեր ռեսուրսները համախմբեք, արցախահայությանը ժամանակավոր տներով ու սնունդով ապահովեք։

Պատերազմից հետո, թե հիմա բոլոր ուժային կենտրոններից լսում ենք, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը բարդ փոխզիջումներով պետք է հասնեն կայուն խաղաղության համաձայնագրի ստորագրմանը։ Այսօր այդ միտքը կրկնել է ԱՄՆ-ի Պետդեպարտամենտի մամուլի խոսնակ Մեթյու Միլլերը։

Այնուամենայնիվ մեր և թուրքի միջև էվոլյուցիոն տարբերակման մղոնաչափ տարբերություն կա: Մենք վաղուց մոռացել ենք նախամարդու արյունոտ նախճիրը՝ հակառակորդի կոկորդը կտրելը, իսկ թուրքն իր վայելքի գագաթնակետը շարունակում է տեսնել պարտված թշնամուն մորթելու մեջ:

1000-ականների սկզբին, երբ Իրանի ողջ տարածքը, հատկապես կենտրոնական, հյուսիսային և արևմտյան հատվածները լցված էին տարատեսակ թյուրքական օղուզական ցեղերով, որոնք կազմակերպվում, նոր տարածքներ էին գրավում ու ակնհայտ էր, որ սպառնալիք էին դառնալու հարուստ Բյուզանդական կայսրության համար, բյուզանդական կայսրերը, փոխանակ օգնեին ու հզորացնեին հայկական ֆեոդալական թագավորություններին՝ Անիի Բագրատունիներին, Վասպուրականի Արծրունիներին, Տարոն-Աղձնիքի Մամիկոնյան-Թոռնիկյաններին և մնացյալներին, որպես իրենց ու թյուրքերի միջև պատվարի, ընդհակառակը, լծվել էին դրանք քանդելուն, ճնշումների տակ հարկադրում էին որ իրենց տարածքները հանձնեն Բյուզանդիային, որի դիմաց թագավորներին և իշխաններին տարածքներ էին տալիս Անատոլիայի կենտրոնական հատվածներում կամ ծայրամասերում։

Իսկապես դրա վրա չորս կողմից այնքան հակասական «համեմունք» են լցնում, որ մարդիկ ապակողմնորոշվում են։