Մինչ փորձագետ ներկայացող որոշ անձինք շարունակում են պնդել, որ աշխարհը միշտ միաձայն ճանաչել է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը՝ Արցախը ներառյալ, այդ թվում նաև մեջբերելով ՆՓ-ի համապատասխան հայտարարությունն առ այն, որ պահանջել Արցախը՝ նշանակում էր գնալ միջազգային «հանրության» դեմ՝ Իլհամ Ալիևը արդեն հինգերորդ անգամ պնդում է հակառակ թեզը․
«Հայաստանը խախտել էր մարդասիրական բոլոր օրենքները և անտեսել ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի համապատասխան բանաձևերը, որոնք պահանջում եին հայկական զորքերի անհապաղ և անվերապահ դուրսբերումը Ադրբեջանի օկուպացված տարածքներից։ Ոչ ոք չնչին անգամ չառարկեց նրանց դեմ։ Հակամարտության մասին խոսող շատ երկրներ չէին հայտարարում Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությանը [անվերապահորեն] սատարելու մասին։ Այժմ՝ այն բանից հետո, երբ մենք մարտի դաշտում հաղթեցինք Հայաստանի օկուպացիոն բանակին և վտարեցինք մեր հողերից, լսում ենք մեր տարածքային ամբողջականությանն աջակցության հայտարարություններ [դրսից]։ Բայց մենք ինքներս արդեն այդ տարածքային ամբողջականությունը հաստատել ենք, հետևաբար՝ որևէ մեկը ճանաչում է մեր տարածքային ամբողջականությունը, թե ոչ՝ էական չէ այլևս։ Դա կարևոր էր այն ժամանակ, երբ մեր հողերը գտնվում էին օկուպացիայի տակ» (1 հուլիս, 2024 թ.):
Հիմա՝ կա՛մ փորձագետ ներկայացող որոշ հայերն են ՆՓ-ի հետ միասին կեղծում իրողությունները, կա՛մ Ադրբեջանի նախագահն է կեղծում Արցախյան հիմնախնդրի շուրջ ժամանակին ձևավորված արտաքին քաղաքական իրողությունը՝ արևմտյան դիվանագետների առջև անելով նման հայտարարություներ։
Եթե Իլհամ Ալիևն է ստում, ապա դրան պետք է պատասխանի իր կոլեգան Հայաստանից՝ բացատրելով, որ Իլհամը ճիշտ չի հասկացել միջազգային հանրությանն, ու որ վերջինս միշտ եղել է նրա կողքին և Հայաստանի դեմ։ Եթե Իլհամն է ճիշտ՝ ուրեմն պետք է արձանագրել, որ մեր մեջ ձևավորում են հերթական հորինված նարատիվ և ներդնում կեղծ հիշողություն։
Էդուարդ Աբրահամյան