2013 թ. նախագահական ընտրությունների հետընտրական փուլում իսկական խզվածք է առաջացել իրականության և պատրանքի միջև: Րաֆֆի Հովհաննիսյանի գլխավորած «Բարև» շարժումը հավակնում է վերածվելու թիվ մեկ ընդդիմադիր ուժի: Իրականում, նախագահական ընտրությանը մասնակցություն չցուցաբերած ՀԱԿ-ը, ԲՀԿ-ն և ՀՅԴ-ն, ունենալով խորհրդարանական ամբիոն և ընդդիմադիր գործունեություն վարելու պոտենցիալ, դեռևս խաղի մեջ են, և դժվար է պատկերացնել մի իրավիճակ, երբ այս ուժերը ճանաչեն Րաֆֆի Հովհաննիսյանի առաջնայնությունն ընդդիմադիր դաշտում: Քաղաքական գործունեություն վարելու հիմնական նպատակն ու գործառույթը իշխանություն ձեռք բերելն է:

Նախագահական ընտրություններից արդեն անցել է երկու շաբաթ: Ի՞նչ է կատարվել այդ երկու շաբաթում: Ոչինչ: Նոր` ոչինչ: Կարևոր` ոչինչ: Մնայուն` ոչինչ: Ես, իհարկե, տեղեկատվական վակուումի մեջ չեմ եղել, ոչ էլ առավոտյան նիհիլիստ եմ արթնացել: Առավել ևս` քաղաքական կուրության պատճառ չունեմ: Ոչ էլ օրիգինալության պահանջ: Հայաստանի Հանրապետությունում մնայուն ոչինչ չի կատարվում: Կատարվում է սովորական և, ինչպես փորձն է ցույց տալիս, վտանգավոր գործընթաց:

Մեր թերթը, որը հիանալի հասկանում է, թե ինչ դեր ունեն էներգետիկան և էներգակիրները ոչ միայն առանձին մարդկանց ու երկրների ճակատագրերում, այլև դրանց նշանակությունը համաշխարհային քաղաքական իրադարձություններում ու հակամարտություններում, կանոնավորապես անդրադառնում է այդ ոլորտի նոր միտումներին ու հայտնագործություններին։ Այսպես, առանց համեստություն խաղալու նշենք, որ դեռ մի քանի տարի առաջ մենք Հայաստանում առաջիններից մեկն սկսեցինք լուսաբանել գազի ու նավթի արդյունահանման ասպարեզում տեղի ունեցող փոփոխությունները, խոսել «թերթաքարային հեղափոխության» և գլոբալ գործընթացների համար նրա նշանակության մասին։ Այն ժամանակ շատերը բավական հոռետեսորեն ընդունեցին դա, առավել ևս, որ նույն տրամադրություններն ունեին նաև մեր «ավագ եղբայրները»։

Տա՜ղ-տո՜ւկ: Տա՜ղ-տո՜ւկ: Տա՜ղ-տո՜ւկ: Ես գիտեմ` այս բառերի համար ինձ մեղադրելու են շատ շատերը: Հատկապես նրանք, ովքեր նոր են սովորել բարևել և հավատացել են, որ հնարավոր է, ովքեր հավատացել են իրենց ու ուրիշին, նաև նրանք, ովքեր վաղուց ու անդարձ չեն հավատում ոչնչի ու ոչ մեկին ու համարում են, որ անհնար է: Ես մեղավոր չեմ, որ չեմ հավատում ոչ առաջինների ոգևորությանն ու հավատին, ոչ երկրորդների ցինիզմին ու անհավատությանը: Ես մեղավոր չեմ, որ այս ամենը, միևնույն է, անդառնալիորեն թատրոն է հիշեցնում ինձ, նույնիսկ եթե դերասաններն անկեղծանում են: Ես չեմ արդարանում, ոչ էլ մեղադրում եմ: Գուցե ես այնքան եմ շտապում, որ ինձ արդեն բնավ չի հուզում ընթացքը, ես արդյունք եմ ուզում, որովհետև վաղուց ունեմ այդ իրավունքը` ընդամենը նորմալ կյանքի: Որովհետև այդ իրավունքը ունենք բոլորս:

Հետընտրական այս փուլում հարցերի այն խումբը, որը ծառացել է երկրի առջև, մեկը մյուսից կարևոր է: Ընդ որում, Ջրհոսի վիբրացիոն այս դարում` վերից վար բոլորն ունեն հանձնարարականներ: Տիեզերաբանորեն: Կհասնե՞ն խնդիրների արմատներին` կփակեն կարման: Չե՞ն հասնի, հավերժ կկրկնվի չսերտած դասը` մինչև վերջին նաքարակիտը մարելու դաժան պտույտով:

Հայաստանյան առաջիկա գործընթացները պայմանավորված են արտքաղաքական խնդիրներով. ի՞նչ վեկտորի «տակ» է, ի վերջո, հայտնվում Հայաստանը: Եվրասիական, Մաքսային միություններին անդամակցության հարցերում Ռուսաստանը փափո՞ւկ, թե՞ կոշտ ճնշման մեխանիզմներն է գործի դնում Հայաստանի նկատմամբ, կարողանո՞ւմ է համոզել` Ստեփանակերտի օդանավակայանում ռուսական զորքեր տեղակայել: Եթե այո, ապա ի՞նչ է անում այդ ժամանակ Արևմուտքը` մեզանում:

Անցած դարի 90-ական թվականների կեսերին, Լոնդոնի քաղաքականության և տնտեսության ինստիտուտում դասախոսության ժամանակ, Մեծ Բրիտանիայի եվրոպական անվտանգության խնդիրների առաջատար մասնագետներից մեկը հայտարարեց, որ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի նախօրեին Կենտրոնական Եվրոպայում տիրող քաղաքական իրավիճակը, ներառյալ մի շարք պետությունների ներգրավումը գերմանական քաղաքականության ուղեծիր, ինչպես նաև Գերմանիայի ագրեսիան այլ պետությունների դեմ, մեծապես պայմանավորված էին նրանով, որ Մեծ Բրիտանիան ու Ֆրանսիան Գերմանիային տանուլ էին տվել տնտեսական ազդեցության պայքարում:

«Գամ-գնամ սթայլի» մեջ եղող Արմեն Ռուստամյանին հարցնում եմ` էդ ո՞ւր էդպես, ողջ օրը մտաք-դուրս եկաք Գրիգորիչի սենյակ, կարող է՞ հետո էլ մտնեք կոալիցիա:

Մեր տեղեկություններով` իշխանական վերնախավում նախորդ օրը որոշում է կայացվել, որ ընտրությունների ընթացքում իշխանության թեկնածուի օգտին գրեթե չաշխատած համայնքների ղեկավարների հրաժարականների կասկադը կասեցվում է: Չեն հաստատվելու արդեն գրված հրաժարականների դիմումները եւս: Պատճառները մի քանիսն են:

Հեյդար Ալիևն իրենից հետո թողեց մի քաղաքական ժառանգություն, որը, նախ և առաջ, ենթադրում էր բազմավեկտոր արտաքին քաղաքականություն, ինչը բխում էր հետխորհրդային ադրբեջանական պետականության «հիմնադրի» անձնական փորձից ու բնույթից: