«Չինաստանը բացարձակապես սեփական շահերն է հետապնդում։ Դա մի հսկայական տերություն է, որն իր գործընկեր է համարում միայն Միացյալ Նահանգներին և ուրիշ ոչ մի գործընկեր չի ճանաչում։ Նա ունի միայն իր սեփական հայեցողությունը։ Եվ Դամանյան կղզու նման ոչ մի նվեր, որ Ռուսաստանը հանկարծ զիջեց Չինաստանին, չի փոխում այդ իրավիճակը։ Նրանք շատ մեծ գլոբալ շահեր ունեն։ Մենք շատ փոքր մեծություն ենք, մենք համաշխարհային առևտրի 1 %-ն ենք, պետք չէ մոռանալ։ Իսկ Միացյալ Նահանգներն ու Չինաստանը համաշխարհային առևտրի 46 %-ն են» (Գրիգորի Յավլինսկի, «Ազատություն» ռադիոկայան, 2014 թ. ապրիլի 13)։

Արդեն մի քանի շաբաթ է, ինչ շարունակվում է հայերի «Փրկենք Քեսաբը» համաշխարհային ակցիան` ի պատասխան Թուրքիայի և Արևմուտքի երկրների կողմից ֆաշիզմի հերթական դրսևորումների, որոնք շարունակում են պաշտպանել, այսպես կոչված, «սիրիական ընդդիմությանը»։ Իրականում օտարերկրյա վարձկանների ավազակախմբերին, որոնք, շուտով երեք տարի կլինի, ծվատում են Սիրիայի ժողովուրդներին։

Իրադարձությունները Հայաստանում, աշխարհում այնքան արագ են փոխվում, որ շատ դեպքերում անհնար է լինում գտնել տրամաբանական եզրը: ՈՒկրաինայի հարավ-արևելքում տեղի ունեցող զարգացումները դեռ շատ ջուր կքաշեն, փորձագետները չեն բացառում, որ այն վերածվի լայնամասշտաբ պատերազմի:

Ծառզարդարի կիրակին լուծեց քաղաքական օրակարգի թիվ 1 խնդիրը՝ ո՞վ է լինելու Հայաստանի վարչապետը: Հովիկ Աբրահամյանը: ՀՀԿ գործադիր մարմնի նիստում ապրիլի 13-ին նրա թեկնածությունն առաջադրեց նախագահ Սերժ Սարգսյանը:

Դիտենք լոկ: Հոգևոր շերտ. ամեն ինչում Աստծո կամքն է, մեր գլխից մի մազ չի ընկնում առանց Իր կամքի: Էլ առավել, որ Խաչելության շաբաթվա առաջին օրը կատարվեց վարչապետի նշանակումը: Հետո` նմանը նմանին է «գտանում», ու «նշանակվածն» ընդամենը ձգողականության օրենքի մեջ է հանրության պահանջարկ-առաջարկի հետ, որքան էլ դաժան լինի ձևակերպումը:

Ե՛վ այն, որ շարունակ վեճեր են առաջանում նավթի ու գազի շուրջ, և՛ այն, որ դրանց հանածո պաշարները մոլորակում, մասնագետների կարծիքով, վերջանալու վրա են, գիտնականներին ու ինժեներներին ստիպում են որոնել ու գտնել սովորական էներգակիրների այլընտրանքներ։ ՈՒստի «էներգետիկ հեղափոխություն» տերմինը, դուր գա, թե ոչ, ավելի ու ավելի է տարածվում, և «դա երբեք չի կարող լինել» կարգի ոչ մի դատողություն, ըստ էության, արդեն չի գործում։

Առաջնորդվելով ԶԼՄ-ների մասին օրենքով, սույն հրապարակումը` անդրադարձի իրավունքով, ուղարկել եմ «Չորրորդ ինքնիշխանությանը»։ Չտպագրվեց։ Այդ պատճառով էլ այն լույս է տեսնում թերթում, որի հեղինակներից եմ ես։

2. 2002 թ. ապրիլի 6-ին Սիմֆերոպոլում տեղի ունեցավ ղրիմահայերի հերթական, 7-րդ համագումարը, որի աշխատանքին մասնակցում էին Ղրիմի տարբեր տարածաշրջանների 330 պատգամավորներ, ինչպես նաև պատվավոր հյուրեր՝ ՈՒկրաինայի Գերագույն ռադայի պատգամավոր Նվեր Մխիթարյանը, ՂԻՀ-ում Հայաստանի պատվավոր հյուպատոս Արտակ Թովմասյանը։

Մեկ շաբաթ Հայաստանն ապրեց առանց վարչապետի, ավելին, այդ օրերին երկրից բացակայեցին թե՛ ՀՀ նախագահը, թե՛ ԱԺ նախագահը: Կյանքը շարունակվեց իր հունով: Արտակարգ իրավիճակ էր միայն քաղաքական գործիչների ու լրագրողների համար: Ի պաշտոնե: Նրանք երբեմն անկեղծորեն, երբեմն վարձավճարված առաջադրեցին, իրենց կարծիքով, հնարավոր թեկնածուներին, քննարկեցին ոչ միայն վարչապետի, այլև կառավարության հետագա գործունեության տարբերակները: Ամեն ինչ ինչպես միշտ: Կրկնվում է արդեն որերորդ անգամ: Կրկնվում են նաև հին սխալները:

Դրանք նույնքան են, որքան հոգս ունի այս երկիրը: Անցել են այն օրերը, երբ կարող էր թվալ, թե վարչապետի պաշտոնը մասամբ նաև վայելք է. հենց առաջին վայրկյանից առկա մարտահրավերներն ամլելու են այդ պաշտոնն ստանձնողին, որովհետև երկրի տնտեսության ու բյուջեի վիճակը խիստ անմխիթարական է, ինչը որևէ մեկը չի պատրաստվում թաքցնել: Եվ այնուհանդերձ, գոնե կարճ ժամանակահատվածում ոտքի վրա մնալու համար կան որոշակի առաջնահերթություններ, որոնք նորանշանակ վարչապետը, անկախ անձից, պետք է իրականացնի: