Համաշխարհային քաղաքականությունը մի կարևոր օր էլ անցկացրեց, երբ հոկտեմբերի 23-ին Վիեննայում հանդիպում ունեցան և գաղտնի բանակցություններ վարեցին Ռուսաստանի, Թուրքիայի, Սաուդյան Արաբիայի արտաքին գործերի նախարարներ Սերգեյ Լավրովը, Մևլյութ Չավուշօղլուն, արքայազն շեյխ Ադել ալ-Ջուբեյրը և ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Ջոն Քերին։

Օսմանյան կայսրության տարածքում հայերի հանդեպ գործված ցեղասպանության պատմության վերաբերյալ «Իրատես»-ի հարցերին պատասխանում է տարածաշրջանային հարցերով փորձագետ-վերլուծաբան ՍԱՐԳԻՍ ՀԱՑՊԱՆՅԱՆԸ:

16 տարի և 3 օր առաջ ձեր խոնարհ ծառան շփոթահար նավարկում էր խորհրդարանի միջանցքներում։ Դուք ինձ հարցնում եք, թե ինչո՞ւ, ես մեղայականս եմ ներկայացնում՝ ի պաշտոնե, զի ներկայացնում էի «Գործարար շաբաթ» թերթն ու 7 օրը 1 անգամ «Բեկում ակումբ» խորագրի ներքո հարցախեղդում էի երեք իրարամերժ պատգամավորների։

Վլադիմիր Պուտինին քամահրանքով են վերաբերվում Արևմուտքում, նախ և առաջ ԱՄՆ-ում: Ռուսաստանի ժողովրդագրական ճգնաժամը և տնտեսության արխաիկությունը (ծավալով 12 անգամ չինականից փոքր) հանգեցրել են նրա դիվանագիտական ու ռազմավարական ուժեղացման թերագնահատման, որի դրսևորումը դարձավ Ղրիմի անեքսիան, անջատողական շարժման կազմակերպումը Դոնբասում և միջամտությունը Սիրիայում:

Ահաբեկչական խումբը գերի էր վերցրել 91 անձանց, հիմնականում ԱԺ պատգամավորների։ Գերեվարված են եղել նաև նիստը լուսաբանող լրագրողները, նրանց որոշ ժամանակ անց ահաբեկիչները դուրս են թողել:

Առաջին հայացքից իշխանական «Այո»-ի շտաբը ստանդարտ, նախկին ոգով կառուցված «կայան» է, որը նույն «ստանդարտով» էլ կավետի հանրաքվեի «լավը», եթե հաշվի չառնենք այն հանգամանքը, որ Հովիկ Աբրահամյանն այս անգամ չի արձակուրդվելու, որ նոր դեմք կա շտաբում` Վիգեն Սարգսյանը, ու չկա Դավիթ Հարությունյանը:

Անցած շաբաթը մտքի լուրջ սնունդ տվեց, ընդ որում` ոչ միայն նախկին Խորհրդային Միության կամ Մերձավոր Արևելքի պատասխանատու պաշտոնատար անձանց։ Չէ՞ որ միջազգային քաղաքականության ամենագլխավոր իրադարձությունը ԱՄՆ-ի կամ Եվրամիության, ՄԱԿ-ի կամ ՆԱՏՕ-ի այս կամ այն հայտարարությունը չէր։

Դեկտեմբերի 6-ին Հայաստանը պատրաստվում է սահմանադրական փոփոխության հանրաքվեի՝ ինչպես ավանդույթ է արդեն, ձևավորվել են «Այո»-ի ու «Ոչ»-ի ճակատներ, արդեն՝ նաև շտաբներ:

«Գուշակեք՝ ո՞վ հենց նոր անսպասելի հայտնվեց Կրեմլում: Բաշար Ասադը՝ բռնակալն ու Սիրիան կործանողը, հիմա՝ Վլադիմիր Պուտինի հերթական սանը: Չորս տարի հետո, երբ նա նստած էր Դամասկոսում, Ասադին կանչեցին Մոսկվա, որ նա ծունկը ծալի Պուտինի առաջ՝ աշխարհին ցույց տալու, որ այսօր մերձավորարևելյան խնդիրները լուծվում են ոչ թե Վաշինգտոնում, այլ՝ Մոսկվայում, և պաշտոնապես օրհնի Սիրիայի նվաճումը չորս պետությունների կողմից՝ Ռուսաստանի գլխավորությամբ»՝ գրել է The Washington Post-ում Չառլզ Կրաուտհամերը:

Հայաստանում քաղաքական մոդա է դառնում Աբրահամյան ազգանունը: Սահմանադրության հանրաքվեի շտաբի պե՞տ՝ Աբրահամյան, նոր կուսակցությո՞ւն՝ Աբրահամյան: