Մինչև կկուն կանչի

17.12.2019 | 01:04

Հայաստանի Հանրապետության բոլոր քաղաքացիները պոտենցիալ հանցագործ են՝ ոմանք բացահայտված, ոմանք չբացահայտված: Որովհետև ապրել ու աշխատել են «նախորդ հանցավոր ռեժիմի ժամանակներում»: Դե գնա ու ապացուցիր, որ ուղտ չես: Հայաստանում գործում է ոչ թե անմեղության, այլ ի սկզբանե մեղավորության կանխավարկածը: Ոչ ոք ուշադրություն չի դարձնում հարցին՝ ովքե՞ր են դատավորները:

Մի քանի օր է՝ հասարակությանը նետել են հերթական սկանդալը: Բայց սկանդալը մի տեսակ չի կպչում, ձնագունդը չի գլորվում կամ ցանկալի ուղղությամբ չի գլորվում:

16 տարի ֆուտբոլի ֆեդերացիան ղեկավարած Ռուբեն Հայրապետյանի առանձնատունը 5 ժամ խուզարկելուց հետո իրավապահները մի քանի թղթապանակներով հեռացան՝ լրագրողներին չասելով, թե ինչ փաստաթղթեր են տանում, ինչ գործի շրջանակներում էր խուզարկությունը, ինչ էին փնտրում:

Մամուլի հրապարակումներից պարզվեց, որ կա հարուցված քրեական գործ:

2012-2018-ին Ռուբեն Հայրապետյանը, լինելով ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահ, կազմակերպել էր ֆուտբոլի մարզադաշտերի ու մարզադպրոցների կառուցման և վերանորոգման աշխատանքներ, չկատարելով կամ մասնակի կատարելով պայմանագրով նախատեսված պարտականությունները՝ յուրացրել է առանձնապես խոշոր չափերի գումար: Ըստ այդ լուրերի՝ նա շինարարության համար միլիոնավոր դոլարների պայմանագիր է կնքել հենց իր ընկերությունների հետ: Քրեական գործը՝ քրեական գործ, հետաքննությունը թող պարզի, բայց հետաքննության շուրջ բոլորը ծավալվող իրադարձություններն ուղղակի ներկայացնում են երկրի կլինիկ պատկերը: ՈՒ այդ պատկերը զզվելի է.

1. Հայաստանում մարդը դարձել է ամենախոցելի ու անպաշտպան արարածը Աստծո ստեղծած բոլոր էակներից՝ մարդն ի ծնե դիտվում է հանցագործ, որ պիտի ապացուցի իր անմեղությունը: Եթե հիշողությունս չի դավաճանում՝ հակառակը պիտի լիներ՝ մեղքը պիտի ապացուցեին իրավապահները:

2. Մարդը ոչ միայն խոցելի է ու հանցագործ, պարբերաբար հայտարարվում է չարիք և հրապարակավ խոստացվում է արմատախիլ արվել: Կապ չունի՝ ինչի համար:

3. Շատ արագ ստեղծվեց ի ծնե անմեղների ու հաղթողների կաստա, որ մասնագետ են բոլոր ասպարեզներում, ամեն ինչ գիտեն ու իրավունք ունեն դատավոր լինել:

4. Բոլոր գլխավոր հարցերը շրջանցվում են, հանրային օրակարգ են բերվում հնարովի, օրընթաց ու սկանդալային հարցեր, որոնք պետության առաջնահերթությունների հետ կապ չունեն:

5. Հեղափոխությունները սովորաբար տարտղնում են տիղմը, հետո երկար ջուրը չի զուլալվում, սա հրաշալի ժամանակ է բոլոր չկայացածների, սրիկաների ու սինլքորների համար՝ ինքնադրսևորվելու, հասարակական արժեք ու գին ստանալու, բայց դա տևում է կարճ ու ավարտվում է վատ:

6. Հայաստանի Հանրապետությունում ամենավատ վիճակում հիմա իրավապահներն են, որ տասնամյակների գործ ունեն ու պիտի օրը 48 ժամ աշխատեն՝ իրական ու անիրական մեղադրանքներն իրարից տարբերելու, քաղաքական ու քրեական հանցանքները տարբերակելու, և այլն, և այլն: ՈՒ նրանք են ամենից շատ բախվում քաղաքական անհեթեթությանը, որ պարտադրում է անօրինական գործողություններ բացահայտել այնտեղ, որտեղ հարմար կտեսնի հեղափոխությունը: Բոլորը դա գիտեն, տեսնում են, լսում են ու լռում են՝ ոչ ոք երաշխիք չունի, որ այդ ուղտը իր դռանը չի չոքի: Ոչ ոք: Բոլորս էլ մի անգամ փողոցը կարմիր լույսի տակ կամ ոչ անցումով հատած կլինենք:

7. Այսպես հասարակության անջրպետը խորանում է ու ստեղծվում է ոչ թե նախկինների սխալներն ուղղելուց հետո ճիշտ ճանապարհով առաջ գնալու հնարավորություն, այլ համատարած մեղավորների մի հասարակություն, որի յուրաքանչյուր անդամի գլխին կախված դամոկլյան սուրը չի նշանակում, որ կախողի գլխին սուր կախված չէ:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հ.Գ. Իսկ Ռուբեն Հայրապետյա՞նը: Ռուբեն Հայրապետյանը մարդ է, որ ունի տեսակետ, ապրած կյանք, որ պատրաստ է իր ճշմարտությունը պաշտպանել, նա, հարկավ, սուրբ չէ, բայց մեզնից ո՞վ է սուրբ: ՀՖՖ տնօրենի ընտրությունից առաջ նրա տան խուզարկությունը, հնարավոր ձերբակալությունը սոսկ պատրվակներ են, որ բացի ամեն ինչից՝ լույս աշխարհ բերեցին նրա ապրած կյանքի սխալները, որ նա, հարկավ չի ընդունի, հայտնվեցին մարդիկ, որ նրան հայհոյում են, մեղադրում, սպառնում, թեպետ որևէ մեղք չի ապացուցվել: Մարդիկ, որ ժամանակին նրա շնորհիվ մեռնելուց են փրկվել, կյանքով են պարտք նրան, ու դա հաստատում է հին, շատ հին ճշմարտությունը՝ մարդը երախտամոռ կենդանի է: ՀՖՖ նախագահ կընտրվի, բայց այս մթնոլորտում ով էլ ընտրվի, հազիվ թե ֆուտբոլում իրավիճակ փոխվի, ու Հայաստանի ազգային հավաքականը սկսի ֆուտբոլ խաղալ: 9:1-ը տիպիկ խարան էր, ու ոչ Ռուբեն Հայրապետյանի օրոք, որ կարող է կրկնվել՝ մի քանի գոլ ավելի, մի քանի գոլ պակաս: Մթնոլորտը պետք է փոխվի, որ ոմանք իրենց չզգան դատավորների կաստայից, իսկ մնացածին համարեն հավերժ մեղավոր: Այսպես երկիր չեն կառուցում: Ցավոք, այս ճանապարհին Ռուբեն Հայրապետյանը ոչ առաջինն է, ոչ էլ վերջինը: Հերթական շաբաթը շաբաթվա հերթական «հանցագործին» կհրամցնի հասարակությանը, ու իշխանությունները կհայտարարեն, որ պայքարում են կոռուպցիայի, հովանավորչության, անօրինականությունների դեմ: Մինչև կկուն կանչի:

Դիտվել է՝ 8894