Անձեռնմխելիության ինդուլգենցիա

Լավ, ինչքան ենք խաղալու այս խաղը: Օրը մեկը գտնվում է, որ հայտարարի՝ այս նախարարին պաշտոնանկ են արել, այն նախարարը հրաժարական է տվել: Չգիտես ինչու՝ սադրանքի մեղքը գցում են համացանցի կամ լրատվամիջոցների վրա: Իրականում նրանք սոսկ պատվեր կատարող են, որ չի նվազեցնում բարոյական ու իրավական պատասխանատվությունը, բայց և տեղեկատվության ազատության անվան տակ հմուտ պաշտպանում է տեղեկատվական պատերազմը: Հոկտեմբերի 9-ին համացանցում կայքերից մեկը տարածեց տեղեկություն, թե պաշտոնանկ է արվել ՊՆ նախարար Դավիթ Տոնոյանը և շուտով պաշտոնապես կհաստատվի: Իհարկե, չհաստատվեց: Լուրն «անհեթեթություն» որակեց վարչապետը, ում լրագրողները այդ պահին գտան: Կայքերից մեկն էլ աշխատանքից «ազատել» էր ԱԳ նախարար Զոհրաբ Մնացականյանին: Ստացվում է՝ թիրախում են առանցքային նախարարները՝ ՊՆ և ԱԳՆ: Ինչու՞: Ու՞մ է ձեռնտու պարբերաբար երկու նախարարությունները դնել ֆորսմաժորային վիճակի մեջ՝ անձեռնմխելության ինդուլգենցիա տալով շատ ավելի ցածր կամ մինուսային վարկանիշով նախարարներին, որ պաշտպանված են ՔՊ-ի «յուրայինի» սաղավարտով:

Դավիթ Տոնոյանին լրատվամիջոցները սկսեցին պաշտոնազրկել, երբ պաշտոնանկվեցին ԱԱԾ և ոստիկանության պետերը: Այն ժամանակ պատճառ էլ գտնվեց՝ ՊՆ նախարարը մտահոգություն էր հայտնել Արցախի հերոս, գեներալ Մանվել Գրիգորյանի առողջական վիճակի վերաբերյալ: Վերջին «պաշտոնանկությունը» պատճառ չուներ, ու դա ակնհայտ է դարձնում մեր բոլորի անպաշտպանությունը տեղեկատվական հիբրիդային պատերազմից, որ ազգային անվտանգության հարց է: Միջազգային մամուլին հետևողները կհաստատեն, որ զուգահեռ ադրբեջանական լրատվամիջոցներում հայտնվում են լուրեր ՊՆ նախարար Զաքիր Հասանովի ու ԱԳ նախարար Էլմար Մամեդյարովի մոտալուտ պաշտոնանկության մասին, նույնիսկ մանրամասներով՝ Մամեդյարովն արդեն հրաժարական է տվել, մնում է Ալիևը ընդունի, Հասանովին չի ներվել վերջին ձախողումը, և այլն, և այլն: Երբ կոնֆլիկտի երկու կողմերում զուգահեռ լուրեր են շրջանառվում, մնում է մտածել, որ կա երրորդ կողմ, որ հայելային գործում է իրեն հայտնի հարցի լուծման համար: Խնդիրն այն չէ միայն, որ Հայաստանը դե ֆակտո պատերազմական իրավիճակում է, և չափազանց վտանգավոր է ՊՆ նախարարի վերաբերյալ ապատեղեկատվությունը, որ կազմալուծում է բանակը ու ստեղծում անկառավարելի իրավիճակի հնարավորություն, կասկածի տակ դնում նրա հեղինակությունը և վարկը: Սա բացահայտ սադրանք է, որ զուգորդվում է դրսի ու ներսի որոշակի խմբերի շահերի համադրումով: Ու այդ շահը հակապետական է: Խնդիրը նախարարի անձը չէ, խնդիրը երևույթն է: Դավիթ Տոնոյանը իր պաշտոնավարման ընթացքում հասցրել է դառնալ բանակի «մարդ»՝ նրան իբրև յուրային են ընդունել սպայական կազմն ու զինվորը: Եվ նրան հենց այնպես պաշտոնանկել՝ առանց կոնկրետ պատճառի՝ հղում անելով ազգային անվտանգության նկատառումներով գաղտնիության վրա, անհեթեթ է: Առավելևս, որ չկա համարժեք փոխարնող, որ նույնքան ընդունված լինի և Արևմուտքում, և Ռուսաստանում, այդքան աշխատած լինի միջազգային կառույցներում ու պետական համակարգում:

Նույն իրավիճակն է ԱԳ նախարարի դեպքում: Զոհրաբ Մնացականյանը մեղավոր չէ, որ Հայաստանի Հանրապետությունը չունի հոդաբաշխ ու հետևողական արտաքին քաղաքականություն: Որ ՀՀ վարչապետը պարբերաբար անում է ոչ դիվանագիտական հայտարարություններ, հետո ԱԳՆ-ի առաջ խնդիր դնում՝ միջազգային ասպարեզում մեկնաբանել, թե ինչ էր ուզում ասել, բայց ինչ ասաց: Առավելևս՝ ինչ ասացին վարչապետի հայտարարությունների մասին ուրիշները նույն այդ միջազգային ասպարեզում: ԱԳ նախարարը վարչապետի իմիջմեյքերը չէ, նա պետության իմիջմեյքերն է: Եվ այնպես էլ չէ, որ վարչապետը ԱԳ նախարարի հետ համաձայնեցնում է պետության քաղաքականությունը, որ բարձրաձայնվում է իր հայտարարություններով: Մասնավորապես՝ ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովի կտրուկ բնորոշումները ՀՀ վարչապետի արցախյան թեմայով ռեֆրեններին, արտահայտում էին ոչ նրա անձնական տեսակետները, այլ՝ ՌԴ արտաքին քաղաքականությունը: Համենայն դեպս, Լավրովը «պարզեց», որ «ԼՂՀ բանակցային գործընթացը մտել է փակուղի»՝ ՌԴ նախագահի Երևան այցից հետո, իսկ Պուտինին Երևանում Մնացականյանը չի հանդիպել, Փաշինյանն է հանդիպել, ուստի բոլոր հարցերը պետք է նրան ուղղել: Ոչ Զոհրաբ Մնացականյանը, ոչ որևէ մեկը չի կարող փոխել ՌԴ տեսակետը, որ ուղղորդվում է ՌԴ պետական շահով:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Հայաստանում ստեղծվել է պարարտ հող, որի մեջ ամեն օր ընկնում են պաշտոնանկությունների ու ձերբակալությունների հունդերը ու ծլարձակում, որովհետև դա է իշխանության վարած քաղաքականությունը: Քաղաքականություն, որ ներծծված է պոպուլիզմով և բացահայտորեն տանուլ է տալիս քարոզչության ու հակաքարոզչության մեջ՝ փակված իր փղոսկրե դղյակում, որտեղ ընդունված որոշումները շատ արագ պարուրվեցին գաղտնիության հանդերձներով, մոռացած, որ Հայաստանում իշխանությունը իբր ժողովուրդն է:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ