Պորոշենկոյի, դրանից առաջ Իվանիշվիլու հաղթանակն անչափ շատ է ոգևորել մերձ-ԲՀԿ-ականներին, մանավանդ որ երկրում կան մարդիկ, ովքեր չեն թաքցնում, որ իրենք են լինելու 2018-ից հետո երկրի վարչապետը. հասկանալի է՝ սահմանադրական բարեփոխումների «արդյունքում»` նախագահի բարձր մունդիրն էլ զգեցնելով առյուծապահ-առյուծասիրտ Գագիկ Նիկոլայիչին, քանզի «նկատում» են, որ օլիգարխ-նախարարների շքերթ է ընթանում ամենուր:
«Պաղ ջուր» ածելով նման մտայնությունը տիրաժավորողների վրա, արծարծենք.
ա) Հայաստանում կհաղթի նա, ում վրա կդնի մատը Ռուսաստանը: Հավաստենք, որ վերը նշվածները չկան այդ ցանկում:
բ) Ռուսաստանը, որքան էլ պնդեն շատերը, այս փուլում բացարձակապես դեմ է օլիգարխների, առավել ստույգ` քրեաօլիգարխիկ «տարրերի» իշխանության գալուն, այն պարզ պատճառով, որ ՈՒկրաինայում նույն Յանուկովիչը, Ղրղզստանում` Բակիևը, Մոլդովայում` Վորոնինը տվեցին իշխանությունը… Արևմուտքին:
գ) Ռուսաստանն այս փուլում, երբ կորցրեց ՈՒկրաինան, փորձում է չկրկնել անցյալի սխալներն ու իր մարդկանց է «բարձրացնում»:
դ) Համաժամանակյա` փորձելով «ստավկաները» դնել այնպիսիքի վրա, ովքեր նաև միջազգային «կլասում» խաղացողներ են, հիմնականում` ֆրանսիական «գետնին վրա», որի հետ ավանդաբար Ռուսաստանն ունի բարեկամական հարաբերություններ ու հեշտ է լեզու գտնում:
Այնպես որ շատ վաղ է Իվանիշվիլուց հետո Պորոշենկո դարձնելը ԲՀԿ-ի` ԱԺ գործի չեկող, դասից փախչող (կառավարության ծրագրին ԲՀԿ մոտեցումը նկատի ունենք) ղեկավարին ու նրա ուսերին շոկոլադե ուսադիրներ ամրացնելը:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ