29.05.2018|
00:15
Կան թեմաներ, որ չեն գրվում: Զուտ մարդկայնորեն չես ուզում ավելացնել ողբ ու կականը: Չես ուզում, ու` վերջ: Մովսես Խորենացու «Ողբից» հետո ողբալը սովորական է, համարյա` մոդայիկ: Գուցե միամտաբար, գուցե հիմարաբար` ես միշտ համարել եմ, որ բողոքելն անիմաստ զբաղմունք ու ժամանակի կորուստ է: Կարո՞ղ ես` իրավիճակ փոխիր, չե՞ս կարող` ի՞նչ է ավելացնում ևս մեկ նկարագրությունը, թե ինչ վատ է, ինչ անթույլատրելի, ինչ ահավոր: Այս անգամ չեմ ուզում լռել: Գուցե միամտաբար, գուցե հիմարաբար: Բայց հաստատ` ցավով, ցավից ու ամոթով: