Նորություններ » Ֆրանսիայի «ծառայողական ցանկը»

Ֆրանսիայի «ծառայողական ցանկը»

03.12.2019 | 12:38

Արևմուտքում Թուրքիային չեն սիրում, ոչ ոք սեր չի էլ սպասում: Բայց կա մի երկիր, որը Թուրքիային թշնամական է բոլորից շատ: Վերջին երկու տարում ՆԱՏՕ-ի հողի վրա ԱՄՆ-ի ու ԵՄ-ի միջև ճգնաժամը Արևմուտքին սովորեցրել է՝ Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի կարևոր մասն է: Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի համար անփոխարինելի է, ու դա ասում են ԱՄՆ-ը, Գերմանիան, ՆԱՏՕ-ն: Այդ խոսքերի պատճառը Թուրքիայի նկատմամբ հատուկ սերը չէ: Բոլոր այդ երկրները հասկանում են, որ եթե Թուրքիան դուրս գա ալյանսից և ավելի մերձենա Ռուսաստանի հետ, ՆԱՏՕ-ի վերջը կգա: Ֆրանսիացիներին կատաղեցնում է, որ ՆԱՏՕ-ն կախված էէ Թուրքիայից: Թուրքիան С-400-ներ է գնում ՆԱՏՕ-ի երդվյալ թշնամուց՝ Ռուսաստանից, ՆԱՏՕ-ն հարկադրված է թույլ տալ: Ֆրանսիացիները խելքները թռցնում են: ԱՄՆ կենտրոնական հրամանատարությունը Մերձավոր Արևելքում ու Հյուսիսային Աֆրիկայում (CENTCOM) հատկապես սպառնում է Ֆրանսիայի ներկայությանը Աֆրիկայում: Այդ պատճառով ֆրանսիացիները հարձակվում են ՆԱՏՕ-ի վրա՝ առաջարկելով ստեղծել եվրոպական բանակ՝ իբրև ՆԱՏՕ-ի այլընտրանք:

Լավ, բայց ո՞վ է Ֆրանսիան:
Ֆրանսիան իմպերիալիստական վարչակարգ է, որ բազում տարիներ շահագործում է Աֆրիկայի 14 երկրներ, նախկինի պես կողոպտում է այդ երկրներին, որոնց 60 տարի առաջ իբր անկախություն է տվել, ու շարունակում է նրանցից «տուրք» ստանալ: Ֆրանսիան երկիր է, որի պատմությունը վերջին դարում լի է ցեղասպանություններով: 1945-1962-ին ֆրանսիացիները սպանել են մեկ միլիոն ալժիրցու: Ռուանդայի ցեղասպանության հիմնական մասնակիցը, որին զոհ է գնացել 800 000 մարդ 1994-ին, նույնպես Ֆրանսիան է: Երբ հիշատակվում է Քուրդիստանի աշխատավորական կուսակցությունը, Ֆրանսիային առաջիններից մեկն ես հիշում: Միակը, որ անփոփոխ է մնում Փարիզում, անկախ՝ ով է իշխանություն՝ աջ Սարկոզին, ձախ Օլանդը, թե լիբերալ Մակրոնը, բոլոր նախագահերը Ելիսեյան պալատում ընդունում են ահաբեկչական կազմակերպություն ՔԱԿ-ի ղեկավարներին: Ահաբեկչության մասին խոսելիս՝ չպետք է մոռանալ Հայաստանի ազատագրության հայկական գաղտնի բանակի մասին (ASALA), որ երկար տարիներ ահաբեկչական գործողությունների էր դիմում Թուրքիայի դեմ: Ֆրանսիան նրանց հովանավորում էր:
Հայ ժողովրդին Թուրքիայի դեմ տրամադրել, հայերի պնդումը այսպես կոչված «ցեղասպանության» մասին դիտարկել իբրև հաղթաթուղթ ու փորձել օգտագործել՝ այս տեսակետներն է ներկայացնում Ֆրանսիան:

Երբ խոսքը ԻՊ-ի մասին է, նորից հիշում ես Ֆրանսիան: Այսօր այդ երկրից ամենաշատ ահաբեկիչներ են միացել ահաբեկչական կառույցներին Սիրիայում: Եթե խոսենք Բաշար Ասադի հանցավոր վարչակարգի մասին, նորից Ֆրանսիան ենք հիշելու: Դա ամենաիմպերիալիստական ուժն է, որ փլվեց Սիրիայի վրա հետօսմանական շրջանում: Ավագ Ասադի՝ Հաֆեզ Ասադի օրոք՝ Ֆրանսիայի ազդեցությունը Սիրիայում հասել էր գագաթնակետին: Ֆրանսիան նուսայրիտների գլխավոր հույսն էր՝ չնայած նրանք Սիրիայում փոքրամասնություն են: Այսօր Լիբանանում մարդիկ փողոց են դուրս եկել: Վարչապետը հրաժարական է տվել, բայց ժողովուրդը շարունակում է բողոքել, որովհետև ուզում է վարչակարգի փոփոխություն, որ բնավ ժողովրդի կողմից չէ: Իսկ ո՞վ է այդ վարչակարգը հաստատել Լիբանանում 1920-ականներին: Իհարկե՝ Ֆրանսիան:

Չմոռանանք Լիբիայի մասին: Ֆրանսիան Քադաֆիից գումարներ էր կորզում, հետո պարտքը չվճարելու համար, հապճեպ գրոհեց Լիբիան, ձեռքերը խառնեց նրան լինչելուն, իսկ այսօր փորձում է օգտվել Լիբիայում մինչև այսօր պահպանվող քաոսից:
Ֆրանսիան կառավարում է այնպիսի գաղափարախոսություն, որ նույնիսկ այդ գաղափարախոսության հետ իր անհամաձայնությունը հայտնող ֆրանսիացին նման վերաբերմունքի հետ է բախվում, ինչ աֆրիկացին, մուսուլմանը կամ թուրքը: Ամենավառ օրինակը դեղին ժիլետների ապստամբությունն է, որ շարունակվում է տարուց ավելի: Նրանց նկատմամբ կիրառվող բռնությունը, որ Ֆրանսիայի գործող իշխանության դեմ է ապստամբում, սահմաններ չունի: 12 մարդ զոհվել է, 4,2 հազարը տուժել են ոստիկանության գործողություններից, 12,1 հազարը կալանավորվել են, 3,2 հազարը՝ բանտարկվել: Ֆրանսիայի ԶԼՄ-ները, դատական համակարգը ամբողջ ժամանակ անտեսել են մեծ իշխանություն ունեցող ոստիկանության հարձակումները:
Տախա Դաղլի, Haber7 (Թուրքիա)

Հ.Գ. Ահա սա է թուրքական դիվանագիտությունը, սա է Թուրքիայի իշխանության տիպիկ մտածողությունը: Բնականաբար՝ անիմաստ է այս հոդվածի թեզերը հերքելը, սա բացարձակ ցինիզմի, պատմության ու իրականության աղավաղման, սեփական մեղքերը ուրիշների վրա բարդելու, ավելի ճիշտ՝ սեփական մեղքերը երբեք չընդունելու ու ուրիշներին մեղադրելու սովորական պատմություն է: Չափազանց սովորական, որ ապացուցում է՝ որքան ճիշտ է Մակրոնը ՆԱՏՕ-ի ու Թուրքիայի դեմ իր հայտարարությունների մեջ: Բայց մենք պետք է այս ամենին տեղյակ լինենք ու մեր արտաքին քաղաքականության մեջ ընդունենք աշխարհի այսօրվա իրականությունը:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Դիտվել է՝ 4467