Բոցավառ ամառվա շոգերում հոգեմաշ աշունը՝ անշշուկ, անտրտունջ տարածվում, հանդիպում՝ ժպտում է, սիրալիր շուլալվում, խայթում է, համբուրում՝ մեր մահն է երազում...

Ոչխարն ասաց մի օր գայլին. -Քեզ կլծեմ մեր հին սայլին ու կքշեմ, այնքա՜ն, գիտե՞ս, որ բեռի տակ շունչդ փչես:

Մի ուրվական շրջում էր Արցախի փողոցում ու բղավում. -Երազա՜նք եմ վաճառում, երազա՜նք եմ վաճառում...

Ոչ Վրեժը կա՝ Իսրայելյան, ոչ Սասունիկը՝ Թորոսյան, ոչ Աֆօն՝ Ֆրիկը Ներսիսյան, միակ մարդն այս սև ու սպիտակ աշխարհում, որ ինքն իրենից ամաչել գիտեր։

1956 թ. ԽՍՀՄ զինված ուժերը պետք է զորավարժություններ անցկացնեին Ադրբեջանում։ Այդ նպատակով Կիրովաբադ էին ժամանել զորավարներ Հ. Բաղրամյանը և Վ. Չույկովը։

Թիֆլիսի նշանավոր (եթե ոչ՝ ամենանշանավոր) տոհմերից մեկը Բեյբությաններն էին։ Նրանք պարսկաբնակ էին ու զինվորականներ, որոնք ծառայել էին պարսից, հետագայում վրաց ու ռուսաց բանակներում։ Նրանց նախահայր Ասլանը (որին թիֆլիսցիք կնքեցին Խոջա՝ հարուստ, մեծատուն, մականվամբ) Պարսկաստանից գաղթում է Թիֆլիս և քաղաքից դուրս՝ Հավլաբար արվարձանի մոտ եղած գերեզմանատան մոտ, 1655 թ․ կառուցում է Ս․ Աստվածածին եկեղեցին։ Հիմնողի անունով այն կոչվում է Խոջայի վանք՝ Խոջիվանք:

Դեռ ուժը տեղն է, ոտ ու ձեռով է, իր «հա»-ն ու «չէ»-ն էլ դեռ ինքն է անում...

Ցանկացած զարգացած երկիր իր համալսարանները պահում է քաղաքների կենտրոնում, ավելին, մասնավորից գնում են նոր տարածքներ և ընդլայնում համալսարանների հին՝ պատմական շենքերի տարածքները:

Թե ինչի՞ երկրագունդը քառակուսի չեղավ... Հանգիստ կքաշվեինք խորանարդի մի անկյուն...

Երկիր իմ, ժողովուրդ, հայրենիք, այսօր քո բոլոր երկյուղներն ու կասկածները մի խումբ ամրաբազուկ երեխեք հավաքել ու տանում են վերև...