Նամակ եմ գրում։ Ձմեռ պապին։ Նախորդ տարիներից տարբերվող նամակ։

«Հայաստանի և Արցախի ապագան կախված է մեկ մարդուց և այդ մարդը ես եմ»: Գլոբալ ամբոխահաճության հայկական սիմվոլը լեզվի մի հարվածով, վայրկյանների ընթացքում, պաշտոնանկ է անում իր իսկ հռչակած 2 999 999 վարչապետերին ու սեփականաշնորհում ո՛չ միայն Հայաստանի, այլև Արցախի թե՛այսօրը, թե՛վաղը...

Խաչմերուկում կանգնած երեք ոստիկանները օրվա որոշ ժամերի սուլիչներով են «խոսում-հրահանգում»՝ կուռռռ- կուռկուուռ-կուռու, և ժամանակ առ ժամանակ մետաղալարի պես ձգվում են՝ ինչ-որ «Ջիպի» կամ «Ջիպերի» անցնելու պահին...

Նիկոլը սկսեց նախընտրականը։ Ու էականը թրաշվելը չի, այլ իրեն էլի ընդդիմության տեղ դնելը։ Մի կողմ է դնելու, որ 7 տարի իշխանության է ու ամեն ինչի պատասխանատուն ու մեղավորը միայն ինքն է...

Առաջ երբ «Կիլիկիա» երգը լսում էի՝ լացում էի։

ՈՒրիշ ճար չկա, մեր ֆուտբոլը փրկելու համար գերագույնը պիտի հեծանիվը թողնի ու ֆուտբոլ խաղա։

Բոլորդ էլ ճանաչում եք այնպիսի մեկին, որ ամբողջ օրը ռուսներին է քլնգում ու Եվրոպա է ձգտում, բայց հետն էլ ասում է` ախպեր, ես ռուսների դեմ բան չունեմ, ես Պուտինին եմ դեմ...

Վերջերս շատ եմ մտածում, թե մեր մեծերը ինչ կոդեր են դրել մեր մեջ, որոնք կարծրատիպեր են դարձել, և մենք չենք կարողանում դրանք ոչ մի կերպ կոտրել, նույնիսկ՝ այս լուսավոր դարում...

Ամիսներ շարունակ բազմաթիվ լրատվամիջոցներ, քաղաքական գործիչներ, վերլուծաբաններ ճամարտակում էին, որ պետք է բոյկոտել COP29- ը, միջազգային հանրությունը պիտի պարտադրի Ադրբեջանին ազատ արձակելու հայ ռազմագերիներին և Արցախի ղեկավարությանը։ COP29 կոչվող այդ շապիտոյի բացման իր ելույթում Ադրբեջանի երկարավիզ ուղտը խանդավառված խոսեց իր հաղթանակի, պատմական արդարության և տարածքային ամբողջականության մասին։ Իսկ ներկաները, ինչպես ծառի տակ մակաղող ոչխարի սուրու, լուռ որոճում էին։ Կարծես չի եղել 120 հազար հայի բռնի տեղահանություն, չի եղել պատերազմական հանցագործություն, ոչինչ չի եղել։

Ամենացածր լեգիտիմություն ունեցող իշխանության ներկայացուցիչները որոշեցին օրենքով հաստատված օրհներգը ձևախեղել ըստ իրենց ցանկության ու ճաշակի: Սա, ի դեպ, ի թիվս այլ պատուհասների, նույնպես քրեորեն պատժելի արարք է: