ՍԴ-ն և ԱԱԾ-ն չի հաջողվում կազմալուծել
31.01.2020 | 11:04
«Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության վերջին համագումարի ընթացքում‚ երբ ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հերթական աշխարհացունց հայտարարությամբ հանդես եկավ՝ նշելով‚ որ Հայաստանի իշխանությունը զուրկ է «իզմ»-երից‚ պետական հիերարխիայում փաստացի երկրորդ մարդը՝ ՀՀ ԱԺ նախագահ Արարատ Միրզոյանն էլ հանկարծ հայտարարեց‚ որ Հայաստանն այսօր աշխարհում ազատության ու ժողովրդավարության բաստիոնն է: Շատ տարօրինակ է՝ մի կողմից հայտարարում ենք‚ որ մենք հեռու ենք «իզմ»-երից‚ մյուս կողմից պարզվում է‚ որ ժողովրդավարության վերջին ամրոցն ենք‚ և շատերը իբրև թե նախանձով են նայում Հայաստանին։ Սա‚ իհարկե‚ իրարամերժ թվաց այն ժամանակ‚ սակայն շատ վերլուծաբաններ նկատեցին‚ որ դա մի կողմից ուղերձ էր աշխարհի գլոբալիստական ուժերին‚ մյուս կողմից էլ ՀՀ իշխանությունները փոխհատուցում էին այն ծախսերը‚ որ արվել էին հեղափոխության համար գլոբալիստական ուժերի կողմից։ Այսինքն՝ հաշվի առնելով այն‚ որ այսօր աշխարհում ազատականությունը նահանջել է‚ աշխարհաքաղաքական հիմնական կենտրոնները‚ փոքր բացառություններով‚ առաջնորդվում են նեոկոնսերվատիզմի վրա հիմնված նոր գաղափարախոսություններով‚ Երկիր մոլորակում գոնե մեկ կետ (տվյալ դեպքում՝ Հայաստանը)‚ այնուամենայնիվ‚ հայտարարեց‚ որ լիբերալիզմի միակ կենտրոնն է‚ առանց հայտարարելու այդ տերմինը։ Սա Արևմուտքին հավատարմության կարևոր ուղերձ էր ՀՀ նոր իշխանությունների հոգևոր (և ոչ միայն) հայրերին։ Մյուս կողմից ակնարկ էր‚ որ եթե համապատասխան աջակցություն և ֆինանսավորում լինի‚ իրենք պատրաստ են շարունակելու իրենց գործը‚ մինչև վերջ գնալու՝ կանգ չառնելով ոչնչի առջև։
Այս առումով զարմանալի չէ‚ որ Հայաստանում Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության գալուց հետո էապես մեծացավ գլոբալիստական գաղափարախոսություն կրողներից‚ ֆինանսավորողներից և խորքային համաշխարհային կառավարման համակարգի ճարտարապետներից մեկի՝ Ջորջ Սորոսի կողմից հովանավորվող կառույցների‚ անձանց ներկայությունը ՀՀ իշխանական համակարգում։
Սորոսյան հովանավորությամբ գործող կառույցները‚ ինչպես վերջին ասուլիսում արդարացիորեն ասում էր Նիկոլ Փաշինյանը‚ զարգացում սկսեցին ապրել ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի կառավարման տարիներին‚ որին ընտրություններից հետո որոշակի լեգիտիմություն էր անհրաժեշտ ապահովել գլոբալիստական ուժերի‚ Արևմուտքի հետ հարաբերություններում։ Այդ ժամանակներից կանաչ լույս էր վառվել (իհարկե‚ որոշակի սահմանափակումներով) Ջորջ Սորոսի հովանու ներքո աշխատող կազմակերպությունների առջև։ Նույն քաղաքականությունը շարունակում էր ՀՀ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանը‚ որը նույնպես նույն նպատակներն էր հետապնդում։ Ավելին‚ վերջինս փորձ էր անում ռուսական գերիշխանության տակից հանել Հայաստանը‚ ինչի համատեքստում լայն ճանապարհ բացվեց նույն սորոսյան կազմակերպությունների համար։ ՈՒշագրավ է‚ որ սորոսյան աղբյուրներից օգտվում էին նաև պետական կառույցները։ Սակայն‚ այնուամենայնիվ‚ կար մի սահմանափակում՝ գլոբալիստներն իշխանության մեջ բարձրագույն պաշտոններ չէին զբաղեցնում։ Որքան էլ Սերժ Սարգսյանն ունենար աշխարհաքաղաքական ինչ-ինչ նպատակներ ու ծրագրեր‚ օգտվելով ֆինանսներից‚ քաղաքական աջակցությունից‚ դրսի ֆինանսավորում ունեցող կադրերին պետական պաշտոններին չէր նշանակում։ Սրանով է հիմնականում տարբերվում Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը նախորդներից։ Սա իհարկե չի մեղմացնում նախորդների մեղքը‚ որոնք‚ ըստ էության‚ Հայաստան ներմուծեցին համաշխարհային այս հոսանքը‚ որն այսօր բավականին լուրջ իշխանություն ունի մեր երկրում։
Այսօր Հայաստանում համաշխարհային այդ հոսանքն է իշխում և իրականում կառավարում ՀՀ վարչապետին‚ որն անձամբ թեև սորոսյան ծագումնաբանություն չունի‚ սակայն այս թևն է փաստացի թելադրում ու պարտադրում երկրի գաղափարախոսությունը։ Եթե պետք է լինում‚ շանտաժի‚ գումարի‚ խոստման կամ կոմպրոմատի միջոցով ստիպում է‚ որպեսզի երկրում տեղի ունենան այն գործընթացները‚ որոնք այժմ ընթանում են։
Վերջին օրերին գլոբալիստական հիմնական ուղղությունները խաչվեցին‚ ինչն արտացոլվեց Նիկոլ Փաշինյանի հայտնի այն արտահայտության մեջ‚ որ Հայաստանում պարզվում է՝ պետք է «հիբրիդային հեղաշրջում» տեղի ունենար‚ և այդ «հիբրիդային հեղաշրջման» երկու առանցքային գործող անձինք‚ ըստ նրա‚ Սահմանադրական դատարանի նախագահ Հրայր Թովմասյանն ու ԱԱԾ նախկին տնօրեն Արթուր Վանեցյանն են։ Իշխանության մեջ դոմինանտ ուժի՝ գլոբալիստական թևի մոտ 2 հիմնական թիրախներ կան՝ Արցախը‚ և այդ համատեքստում նաև՝ Ազգային անվտանգության ծառայությունը։ Երկար ժամանակ շատերի մոտ հարց է առաջանում՝ ինչո՞վ է պայմանավորված‚ որ ՀՀ իշխանությունների կողմից թիրախավորվեց հենց ՍԴ-ն‚ մի մարմին‚ որ եթե խոստովանենք‚ երբեք առանցքային նշանակություն և դերակատարում չի ունեցել քաղաքական կյանքում‚ պետական կառավարման համակարգում։ ՍԴ-ն լավագույն դեպքում հիշում էին ընտրություններից հետո‚ երբ հերթական կեղծված քվեարկությունից հետո այդ կառույցը դառնում էր մի գործիք‚ որը պետք էր օրվա իշխանությանը։ Այսօր կասկածներ են հնչում‚ որ ՍԴ-ի և նրա նախագահի թիրախավորումը պայմանավորված էր երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի գործոնով։ Կարծիք կա‚ թե Սահմանադրական դատարանը կարող է չեղարկել Ռոբերտ Քոչարյանի դատավարությունը‚ և կարծես թե նման առիթներ եղան‚ և ՍԴ-ն ըստ էության ոչ միանշանակ‚ բայց այնուամենայնիվ ընդունեց մի որոշում‚ որն ընկալվեց որպես հօգուտ 2-րդ նախագահի։ Սակայն իրականում սեղանին դրված է Արցախի հարցը‚ այսինքն՝ համաշխարհային կառույցները խնդիր են դրել Արցախյան հարցում ունենալ մի լուծում‚ որը ոչ հայանպաստ է‚ և բխում է նավթային‚ գազային խոշոր բիզնեսմենների և կորպորացիաների շահերից։ Այս պարագայում քանի որ Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունը որոշակի խոստումներ է տվել ու պարտավորություններ ունի նշված կառույցներին‚ մեծ վտանգ կա‚ որ ՍԴ-ն ի վերջո չի վավերացնի մեծ կլանի‚ գլոբալիստական մեծ ինտերնացիոնալի շահերից բխող որևէ որոշում՝ խափանելով մեծ ծրագիրը։
Երկրորդ թիրախը ազգային անվտանգության համակարգի թուլացումն է։ Այս համատեքստում պատահական չէ‚ որ տևական ժամանակ հարվածի տակ են հայտնվում մարդիկ‚ որոնք երկրի անկախության խորհրդանիշները‚ մեր ազգի հերոսներն են համարվում։ Նման պայքարը ոչ միայն գաղափարական տիրույթում է‚ այլև մարդկանց փորձում են դատել‚ աշխատանքից են ազատում‚ նսեմացնում են նրանց կատարած գործը։ Իրականության մեջ փորձում են ձևափոխել հերոսի կերպարը։ Այժմ որպես հերոս ընկալվում են դասալիք նախարարները‚ որոնք կարող են ՀՀ զինված ուժերի կազմավորման տոնի առթիվ կամուֆլյաժ հագնել‚ նկարվել զինվորների ֆոնին ու բարձրագոչ խոսքեր գրել ֆեյսբուքյան իրենց էջերում։
Ըստ էության‚ բանակի խնդիրը շատ ավելի դժվար է թիրախավորել։ Բանակի դեմ ուղղակիորեն դուրս գալ պարզապես անհնար է‚ քանի որ անմիջապես կբացահայտվեն‚ բացի այդ‚ կհանդիպեն հանրության մեծ դիմադրության։ Նույնիսկ իշխանության մեջ ներթափանցած սորոսյան թիմի արտահայտությունները‚ թե բանակը պետք է լինի թափանցիկ‚ մեծ հակազդեցություն են ստանում‚ քանի որ նման հայտարարությամբ կարող է հանդես գալ միայն ադրբեջանական հանրությունը։ Այդ իսկ պատճառով այժմ շատ նպատակասլացորեն թիրախավորված է ազգային անվտանգության ծառայությունը։ Եվ Արթուր Վանեցյանի դեմ մեկնարկած արշավը‚ որ իրականացվում է ամբողջ իշխանական համակարգի կողմից‚ իրականում ոչ թե անձամբ Վանեցյանի դեմ է‚ այլ վերջինիս գործոնն օգտագործելով՝ փորձում են իմպոտենտ դարձնել ԱԱԾ-ն‚ որը դեռևս միակ աշխատող մարմինն է‚ որը‚ իր կաստայական փակ հանգամանքից ելնելով‚ կարողացել է պահպանել պրոֆեսիոնալ մակարդակը և հասանելի չէ քայքայիչ տարբեր ուժերին։ Օգտագործելով Վանեցյանի՝ «հիբրիդային հեղաշրջողի» թեման՝ ցանկանում են նշել‚ որ ԱԱԾ-ն հակահեղափոխության որջ է‚ և անհրաժեշտ է շատ արագ բարեփոխումներ կատարել‚ կադրերին լյուստրացիայի ենթարկել‚ ագենտուրան բացահայտել և այլն։ Այս նույն ճանապարհով գլոբալ ուժերը լուծում են ցանկացած կառույցի հարցերը՝ նախ բարոյազրկել այն‚ ապա այդ ֆոնի վրա քանդել։
Այսպիսով՝ գլոբալիստական ուժերի կողմից այս պահին թիրախավորված է երկու կառույց‚ որոնք մինչ այս պահը չի հաջողվում կազմալուծել՝ Սահմանադրական դատարանը և ԱԱԾ-ն։ Այս երկու հաստատությունները կարող են լրջորեն խոչընդոտել Հայաստանում և տարածաշրջանում անհրաժեշտ ծրագրերի իրականացմանը։ ՈՒ թերևս սրանից է բխում այն‚ որ Հայաստանում և նրա սահմաններից դուրս նստած համապատասխան անձինք ԱԱԾ-ն ու ՍԴ-ն բերում-խաչում են մի կետում՝ նշելով‚ որ այս երկու հաստատությունները իբրև թե «հիբրիդային հեղաշրջման» օջախներն են և ուղղակիորեն խոչընդոտում են ժողովրդավարության ամրապնդմանն ու զարգացմանը մեր երկրում‚ և դրանց հարցերն անմիջապես պետք է լուծել։
Հայաստանը թևակոխել է շատ վտանգավոր մի շրջափուլ։ Գլոբալիստական ուժերը փաստացի փորձում են լուծել Արցախի հարցը իրենց դրածոներով ու իրենց գծած սխեմայով‚ ինչը‚ բնականաբար ոչ հայանպաստ է‚ միաժամանակ աշխատում են լիկվիդացնելով բոլոր այն կառույցները‚ որոնք կարող են խոչընդոտել իրենց հասնելու այդ գերնպատակին‚ իսկ որպես նման կառույցներ դիտարկվում են ՍԴ-ն‚ դատական համակարգն ամբողջությամբ և իհարկե՝ անվտանգության ու պաշտպանության համակարգերը։
Արամ Վ. ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Մեկնաբանություններ