Կարդացի ու աչքերիս թացը մաքրելով` ժպտացի

Երեկ սիրուն հոգով մի լավ մարդուց նամակ եմ ստացել:

Նա ինձ մեկ տասնյակ տարի է ճանաչում, հրաշալի գիտի իմ ներաշխարհը, հոգին, մտքերս ու հույզերս:
Ինձ միշտ անվանում է «ալպիական մանուշակ...»: Նամակի վերջում գրել էր.
«Գիտե՞ս, վերջին լուսանկարներդ նոր ու թարմ հոգուդ ծնունդն են ավետել, ուրիշ, բոլորովին ուրիշ Մերի է ծնվել՝ շատ ավելի գեղանի, երիտասարդ, վառվռուն աչքերով, չարաճճի ժպիտով, որին մեղք է չսիրահարվելը... ՈՒրիշ ես դու, ԴՈՒ ՈՒՐԻՇ ԵՍ, անզուգականս, նորածնունդ Մերիս, չարից վերջնականապես ազատագրված Մերիս...»:
Ների՛ր ինձ նամակագիր, որ այս տողերը մեջբերեցի:
Իմ բանասեր ընկերներից միայն մեկը կճանաչի նրան: Գիտեմ, որ փոխվել եմ, կողքից էլ շատ են ասում:
Հոգիս չի փոխվել սակայն, էլի նույնն է, նույն հաստատուն արժեքներով, լավատեսը, ապրեցնողը, ուղղակի աշխարհն ու մարդուն մի բեռ ավելիով եմ արդեն ճանաչում:
Մի բան գիտեմ` հիմա լիաթոք եմ շնչում, և իմ տեսակով չէի կարող լինել կամ դառնալ դեգերող ու մոլորված հոգի: Ես արմատով եմ ապրում: Իմ ուժը ակունքի խորքից է:
Կարդացի ու աչքերիս թացը մաքրելով` ժպտացի:
Դեռ կան ազնիվ ու մաքուր հոգիներ, լավ ու վեհ մարդիկ՝ բառի բուն իմաստով:
Իմ նման մեկը չի կարող ապրել՝ ինչպես շուշանը փշերի մեջ, ինչպես ծաղկած խնձորենին՝ վայրի անտառի ծառերի...
Նաև գիտեմ, որ ճիշտ մարդը պարտավոր է ապրել այնպես, այնքան կատարյալ ու ոգեղեն լինել, որ կյանքի ճանապարհն ապրելիս ու անցնելիս՝ չտրորի և ո՛չ մի ծաղկաթերթ ու մարդկային կյանք, որ ապրի խղճի հետ զրույցով:
Դա հոգի ունեցող հասկացողի համար, իսկ դատարկության մեջ ի՜նչ էլ լցնես՝ երբեք չի՛ հագենա:
Հա՜, մանուշակներ շա՜տ եմ սիրում...

Մերի ՔԵՇԻՇՅԱՆ

Մեկնաբանություններ