Յուրաքանչյուր նորաստեղծ ու դեռևս անավարտ պատերազմի մեջ գտնվող պետականության գոյության անբեկանելի նախապայմաններից մեկն ուժեղ և կենտրոնաձիգ իշխանություն ունենալն է կամ, ավելի դաժան, բայց ուղղակի արտահայտությամբ՝ ազգակենտրոն բռնապետության առկայությունը: Հայկական նորագույն շրջանի պետականությունն իր ավելի քան 30-ամյա կենսագոյության ընթացքում, ունենալով չորս ղեկավարներ, գրեթե միշտ էլ առաջնորդվել է հենց այդ սկզբունքով: Սակայն, եթե առաջին երեքի դեպքում բռնապետությունը, իր ճչացող թերություններով հանդերձ, եղել է ազգակենտրոն, ապա չորրորդի դեպքում այն ազգակործան է:

Մեր ժողովրդի համբերության ցիստեռնը բառի ամենաուղիղ իմաստով արյունով է լցված:

Երեկ նռնակներ նետող ոստիկանական համազգեստով հանցագործները դա անում էին հնարավորինս շատ հայ մարդկանց՝ խաղաղ ցուցարարների> վիրավորելու համար:

Մարտի 1-ը, հասկացեք վերջպես, մի ընդհանրություն չի: Բաղկացած է երկու մասից:

Երկրից նրա «ճողոպրելը» բոլորը պատկերացնում են թիվ 1 բորտի միջոցով՝ հավաքելու է ընտանիքին, լցնի մեջը ու հայդէ՝ դեպի Եվրոպա...

Բառացիորեն երեկ առավոտ մի մեկնաբանություն էի կատարել, որտեղ ասել էի. «...Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունն ու նրա քաղաքական թիմը ոչ թե չեն հասկացել, ըմբռնել իրադարձությունների ընթացքը կամ բավարար քաղաքական հմտություն չեն ունեցել՝ ճիշտ որոշում կայացնելու, այլ միտումնավոր գործել ու գործում են դրանց տրամաբանությանը հակառակ: ... Փաշինյանը միամիտ չէ ու նրա «գրպանը ոչինչ գցել» հնարավոր չէ, եթե ինքը դա չցանկանա կամ, որ ավելի ճիշտ է, դրանից կոնկրետ նյութական շահ չունենա: Ինքն, իր ողջ կենսագրությամբ, հենց այդ ամենի մարմնավորումն է, երբ փողի համար վաճառել է արժանապատվությունը, կորցրել բարեկամների, դավաճանել ընկերներին: Հիմա, երբ հնարավորություն ունի վաճառել հայրենիքի տարածքները և քաղաքական շահերը, նրա ձեռքը չի դողում ...»:

Իրադարձությունները, որոնք ծավալվեցին այսօր, ինչպես խորհրդարանի ներսում, այնպես էլ դրա սահմաններից դուրս, ազգային խայտառակության և հանրային խորը վրդովմունքի առարկա են դարձել...

Ժամանակին հրեական պետության չձախողվելու հիմնական պատճառներից մեկը կայանում էր նրանում, որ հենց սկզբից գործերը կառավարում էին դրսից եկած ռացիոնալ մտածողները, որի պայմաններում հետամնաց գավառականությունը ընդհանրապես տեղ չուներ, իսկ բնակչությունը ակտիվ և մոտիվացված մարդկանց ներհոսքի արդյունք էր...

Ոչինչ չի փոխվում նրանից, որ ՈՒկրաինայի Բուչա քաղաքում, մեղմ ասած, զրպարտչական բնույթ ունեցող հակառուսական խառնաժողովին մասնակցել է ոչ թե Հայաստանի խորհրդարանական պատվիրակությունը, այլ պարզապես հայկական պատվիրակությունը:

Հանրահավաքներին շատերն են ինձ մոտենում (առանց չափազանցության) ու հարցնում՝ ո՞նց կլինի, ի՞նչ պիտի լինի, ի՞նչ անենք: