Քանի դեռ Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը բաքվի բանտերում է, քանի դեռ արժանի գեներալներ Դավիթ Մանուկյանն ու Լևոն Մնացականյանը իրենց զորամասերում չեն, քանի դեռ Արկադի Ղուկասյանն ու Բակո Սահակյանը չեն վայելում իրենց վաստակած հանգիստը, որպես արժանի ղեկավարներ, քանի դեռ Դավիթ Բաբայանը չի վերադարձել իր դիվանագիտական առաքելությանը, քանի դեռ Ռուբեն Վարդանյանը չի վերադարձել այնտեղ, որտեղից եկել է, քանի դեռ Դավիթ Իշխանյանը Արցախի խորհրդարանում՝ իր համար նախատեսված տեղում չէ, քանի դեռ արայիկ հարությունյանը հայկական բանտում չէ՝ պետական դավաճանության համար, ես խորապես ԹՔԱԾ ՈՒՆԵՄ, թե աշխարհում ով է ում կոտոrում, ով է ում հետ պատերազմում, ով է, ում տարածքն ու բաժինը զավթում, թքած ունեմ, թե նիկոլի աթոռի համար քանի զոմբի էշ նահատակ կդառնա ու նիկոլի նստատեղը պահող քանի ոստիկանի հարցերը՝ ինչ-որ մեկը կլուծի։

Ադրբեջանի «խաղաղության օրակարգը» պատեհ պահին նոր ռազմական հարձակումն է։ ՀՀ իշխանությունների «խաղաղության օրակարգը», թղթի կտոր ստանալով, վերարտադրման հնարավորությունն է։ Բա ո՞րն է Հայաստանի իրական խաղաղության օրակարգը...

«Մեր անվտանգության երաշխավորը կա՛մ մենք ենք, կա՛մ չկա երաշխավոր։ Բոլոր նրանց, ում անունն ուզում ենք դնել անվտանգության երաշխավոր, մենք իրենց համար մանրադրամ ենք։ Մեր հարցերը մենք պիտի լուծենք»,- երեկ ԱԺ-ում ասել է Նիկոլ Փաշինյանը:

Բոլորը տարածում են երրորդ դասարանի դասագրքում տեղ գտած խայտառակությունը։ Ե՞վ: Ի՞նչ ասեմ, դպրոց ուղարկեք ձեր երեխաներին, թող հնարավորինս խեղեն։

Հնարավո՞ր է համաշխարհային ՀՆԱ -ի 17-18 տոկոս ունեցող ԱՄՆ-ի և համաշխարհային ՀՆԱ -ի մոտ 2 տոկոս ունեցող ՌԴ -ի միջև ռազմական առճակատում:

Զարմանալի է և տարօրինակ, այնպես չէ՞։ Ինչու՞ նախկինները դեմ են ներկաներին, իսկ ներկաները դեմ են նախկիններին։ Նախկիններն էլ դեմ են իրենցից նախկիններին, և հակառակը...

«Առաջարկում ենք վերցնել այն, ինչ այս պահին համաձայնեցված է, ստորագրել, ունենալ հիմնարար փաստաթուղթ, որից հետո շարունակել քննարկումները մնացած հարցերի վերաբերյալ», - «Երևանյան երկխոսություն» միջազգային համաժողովի ընթացքում այսօր հայտարարել է Նիկոլ Փաշինյանը:

Գերմանիայի ջախջախման ավարտին դաշնակիցներն ունեին որոշում լյուստրացիայի ենթարկել ողջ արական բնակչությանը։

Մեր վառ արտահայտված և կենսաբանական մակարդակին շատ մոտ էգոիզմը ամեն ինչում մարդկանց մղում է փոխադարձ անհամաձայնության, քանի որ շահերի բախման պատճառով բոլոր հարցերը պետք է ունենան կոմպրոմիսային լուծումներ, որին մեր մարդիկ սկզբունորեն պատրաստ չեն, և որն էլ պարարտ հող է հասարակության բազմակողմանի պառակտվածության համար։

Պատմությունը ցույց է տալիս, որ թույլերի մեջ էլ են լինում հաջողակներ և ձախողակներ, որը բացատրվում է ուժեղների հետ ունեցած նրանց հարաբերությունների բնույթով։