Գիտե՞ք, մենք՝ հայերս, ինչու ենք ցավում Ֆրանսիայում կատարված դեպքերի համար, իսկ Սիրիայի համար ոչ:
Որովհետև մենք բոլորս սիրում ենք Փարիզը, այն տեսնում նույնիսկ մեր երազներում, իսկ Դամասկոսը` ոչ:
Եվ ամենակարևորը, մենք բոլորս անտարբեր ենք դարձել մարդկային զոհերի հանդեպ:
Մենք սիրում ենք Ֆրանսիան` Էյֆելով, Նոթրը Դամով, Շանզ Էլիզեով, Լուվրով, բայց ոչ այնտեղ ապրող մարդկանցով:
Իսկ Սիրիան չունի ո՛չ Էյֆել, ո՛չ Սենա:
Եվ հետաքրքիր է՝ Հայաստանում քանի՞ մոմ վառվեց Սիրիայի դեսպանատան առաջ:
Ահա սա է ճշմարտությունը: